அத்தியாயம் – 32
மரணஸ்மரணம் பிறவித்தரணம்
செத்துப் போவதோர் போது நினைந்து செய்யுஞ் செய்கைகள் தேவபிரான் மேல்
பத்தராய் இறந்தவர் பெறும் பேற்றை (…ப்பயில) வல்லார்
சித்தம் நன்கொருங்கித் திருமால்மேல் சென்ற சிந்தை பெறுவர் தாமே!
– பெரியாழ்வார் திருமொழி
நாகமணி பூர்ணையா என்று பெங்களூரில் ஒரு மூதாட்டி இருக்கிறார்.1 பழுத்த பழம். வயதில் மட்டுமல்ல. பக்தியிலும்தான். பாபாவே பலப்பல ஆண்டுகளுக்கு முன் இவரிடம் சொன்னார்: “நாகமணியம்மா! மாமரம் இருக்கு. அதிலே பூ விடுகிறது. அப்புறம் ஏராளமான பூ கொட்டிப் போகிறது. மிஞ்சினதே காயாகிறது. அந்தக் காயிலும் பெரும்பாலனது வடுவாக, வெம்பலாக விழுந்துவிடுகிறது. சிலதான் தேறிய காயாகிறது. அப்போதே அதில் பலதைப் பறிச்சு விடுகிறா. பாக்கிதான் பழுக்கிறது. பக்ஷி, குரங்குக்குத் தப்பி மரத்திலேயே பூரணமாகப் பழுக்கிற பழம் அபூர்வம்தான். இப்போ என்னிடம் நெருக்கமா அநேக பக்தர்கள் இருக்கா. ஆனாலும் இவர்களிலேயும் முக்கால்வாசி எப்போதோ ஒருபோது அஹங்காரத்துக்கு ஆளாகிப் பூவாக, பிஞ்சாக, காயாக, அரைப் பழமாக என்னை விட்டு உதிர்ந்துதான் விடப் போகிறா. அம்மா, நீ பழுத்த பழமாக ஆவாய். அப்போ உன்னை நானே பறிச்சு முழுங்கிடறேன்!” என்றிருக்கிறார்.
பாபா இவரை இன்றளவும் விழுங்காததால் நமக்கு இவரது திவ்விய அநுபவங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளும் அதிருஷ்டம் தக்கியிருக்கிறது. ஆனால் வேறு இருவரை பாபா இப்படி விழுங்கிய விவரத்தை இந்த அம்மையார் தெரிவிக்கிறார். இவ்விருவரும் வயதுப்படிப் பார்த்தால் பழுத்த பழமல்ல. ஒன்று பூ மற்றது பிஞ்சு. இரண்டுமே பக்தியில் செங்கனியாகிவிட்டவை.
‘பூ’ என்றது ஓர் எட்டு வயதுப் பெண். நாகமணியம்மையின் தூரபந்துக்களின் குழந்தை. பழைய மந்திரத்தில் பாபா இருந்தபோது தாயாருடன் வந்தாள்.
2 இந்நூலின் முதற்பதிப்பின்போது உயிர் வாழ்ந்த அம்மையார் பிறகு பூர்ணனில் ஐக்கியமாகிவிட்டார்.
பாபா சித்ராவதிக்கு அன்பர்களோடு புறப்படுகையில் அந்தக் குழந்தை ஓடிப்போய் தானாகவே அவரது பாதரக்ஷைகளைக் கொண்டுவந்து அவர் முன் வைத்தாள்.
சூட்டிகை மிகுந்த அக்குழந்தையை அன்போடு தடவிய பாபா, “என்ன வேணுமோ கேள், தருகிறேன்” என்றார்.
எட்டு வயசுப் பெண், நம்பவொண்ணாத பெரிய வாசகத்தைக் கூறிற்று: “வேறென்ன வேணும் ஸ்வாமீ! இந்தச் செருப்பு சில ஸமயத்தில் உங்கள் பாதத்தில் இருக்கு. நான் எப்பவும் உங்கள் பாதத்தை விட்டு இந்தண்டை அந்தண்டை போகாமல் அதிலேயே இருக்கணும்.”
குழந்தை சொன்னது அனைவருக்கும் அதிசயமாக மட்டுமில்லாமல், அதிர்ச்சியாகவும் அச்சானியமாகவுமே இருந்தது.
“நான் எது கேட்டாலும் தருவேன்னேளே? என்னை உங்க பாதத்திலேயே சேர்த்துண்டுடுங்கோ” என்று ஸ்பஷ்டமாகவே சிறுமி கூறிவிட்டாள்.
‘விட்ட குறை வந்து தொட்டாச்சு’ என்பது தவிர என்ன விளக்கம் சொல்வது?
பாபா கசிந்தார். வரம் தருவதாக வலியச் சொல்லிவிட்டு வார்த்தை மீறலாமா? அந்தப் பெண்ணைத் தாஜா செய்து வரத்தை வாபஸ் வாங்கிக் கொள்ளுமாறு செய்யப் பார்த்தார். “அம்மாயி! நீ சின்னக் குழந்தை. இன்னம் உலகத்தில் எத்தனை பார்க்கணும், படிக்கணும், கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்…?’”
“ஊஹூம். அதெல்லாம் எனக்கு வேண்டவே வேண்டாம் ஸ்வாமீ! நிலையான சுகம் அதுகளிலே இல்லை. கல்யாணம், வீடு, குழந்தை, குட்டி என்று இருக்கிறவாளெல்லாம் கஷ்டந்தான் படறான்னு நன்னாப் பார்க்கறேன். அவாளிலே ஒருத்தியா நான் இருக்க ஆசைப்படல்லை. இந்தப் பாதத்துக்குத்தான் ஆசைப் படறேன். நீங்க கொடுத்துத்தான் ஆகணும்” என்று கூறி, “ஓ” என்று அழத்தொடங்கிவிட்டது அந்தப் பெண். பெரிய மனுஷி மாதிரி பேசினவள், இப்போது குழந்தைக்கே உரிய முறையில் அழுது அடம் பிடித்தாள்!
அன்று பாபா காட்டிய இளக்கத்தை விளக்கி முடியாது. பரம பரிவோடு பாலையைத் தடவிக்கொடுத்து, “அம்மாயி! உனக்கு அப்பா இல்லை. அதனாலே உன் அம்மாவுக்கு ஒரே பிடிப்பு நீதான். நீயும் போயிட்டீன்னா அவ எப்படித் தாங்கிப்பா, பங்காரு?” என்றார்.
பாலகி பளிச்சென்று, “எனக்குக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுத்தாலும், அப்போ என்னை அம்மா உயிரோடேயே இன்னொரு வீட்டுக்கு அனுப்பத்தானே வேணும்? அப்பவும் அவ அழத்தான் வேணும். நியாயமாக அப்போதான் அழணும்: ‘நம் மாதிரியே நம்ம குழந்தையும் கட்டுலே மாட்டிண்டதே’ன்னு. உங்ககிட்டே சேருகிறதற்கு அவள் ஏன் அழணும்? நம் குழந்தை ரொம்ப நல்லதுக்குப் போகிறாள்னு சிரிச்சுண்டுதான் அனுப்பி வைக்கணும். ஸ்வாமீ, பாசம் கூடாது, அப்படி இப்படின்னு மத்தவாளுக்கெல்லாம் உபதேசம் பண்ணற நீங்களே எனக்கு நேர்மாறாச் சொல்றேளே! நான் மாட்டேன்” என்று முரண்டு பிடித்தாள்.
“மஞ்சிதி, மஞ்சிதி (நல்லது, நல்லது)” என்று குழந்தையைத் தட்டிக் கொடுத்தார், தாமாக வரம் கொடுத்துவிட்டு வசமாக மாட்டிக்கொண்ட பாபா!
குழந்தை தாயோடு பெங்களூர் திரும்பிற்று.
ஐந்தாம் நாள், குருவாரத்தன்று நாகமணியம்மாவுக்கு சமாசாரம் வந்தது சிறுமியின் பிடிவாதம் ஈடேறிவிட்டதென்று!
அன்று காலை, “அம்மா, நான் இனி மேலே ஸ்கூலுக்குப் போகப் போகிறதில்லை. எனக்கு ஒரு ரூபாய் கொடு” என்று தாயிடம் கேட்டாளாம் குழந்தை.
பெண்ணின் போக்கு அடியோடு புரியாத பேதைத் தாய் அவ்விதமே ஒரு ரூபாய் கொடுத்தாள். குழந்தை தேங்காய், பூ, பழம் முதலியன வாங்கிவந்தாள். ஸ்நானம் செய்து, பாபா படத்தை வைத்துப் பூஜை செய்தாள். பிஞ்சுக் கையால் “ஸாயிராம்”, “ஸாயிராம்” என்று பூவைப் போட்டு அர்ச்சனை செய்தாள். நிவேதனம் செய்தாள். நன்றாக உண்டாள். “உடம்பு என்னவோ போலிருக்கு” என்று சொல்லிப் படுத்தாள். அவளைப் பார்த்தால் ஆனந்தமாகவே காணப்பட்டாள். எதற்கும் டாக்டரிடம் அழைத்துப் போகலாமா என்று அம்மா யோசித்தாள். அவளைக் குழந்தை அதிகம் யோசிக்கவிடவில்லை. ஓர் உபாதையும் இல்லாமல் பவள மல்லிப் பூ உதிருகிற மாதிரி பூவுடலிலிருந்து உயிர் உதிர்ந்து விட்டது! ஸாயிராமனின் சரணாரவிந்தத்தில் அர்ச்சனையாகிவிட்டது!
குழந்தையொன்று இத்தனை தெளிவோடு ஜீவ யாத்திரையை முடித்துக் கொண்ட அதிசயம் ஒரு புறம் இருக்கட்டும். அதனினும் அதிசயம், பதியைப் பறி கொடுத்துவிட்டு, இப்போது கிடைத்தற்குரிய புத்திரியையும் வாரிக் கொடுத்த அந்தப் பேதை, மாது கதி கலங்கிவிடவில்லை. புத்திர சோகத்தைத் தாங்கும் வைராக்கியத்தை இவளுக்கு பாபா அளித்ததே இவளது மகளுக்குத் தந்த வரத்தைவிடப் பெரியது எனலாம். இதன் பின்னரும் அவள் பாபாவிடம் பக்தியுடனேதான் இருந்து வந்தாள்.
போகிறவர்கள் போய்விடுகிறார்கள். இருப்பவர்களைத் தானே அவர்களது பாச நினைவு புரட்டி எடுக்கிறது? “பாச வேர் அறுக்கும் பழம் பொருளாக” பாபா ஆற்றும் அருள் நம்பவொண்ணாததுதான். இதற்குப் பல திருஷ்டாந்தங்கள் உண்டு.
***
‘பிஞ்சு’ என்றோமே, அது ஒரு பதினாறு வயசுப் பெண். பெங்களூரில் போலீஸ் உயர் அதிகாரியாக இருந்த ஸ்ரீ ரண் ஜோத் ஸிங்கின் குமாரி. பாகம்
அக்குடும்பத்தில் பாபா செய்த லீலை அநேகம். ஹிந்து முஸ்லீம் மோதல் ஒன்றை அடக்க ரண் ஜோத் சிங் சென்றபோது, கிளர்ச்சியாளர் அவர் மீதே துப்பாக்கிப் பிரயோகம் செய்தனர். ரவை இதோ நம் முகவாய்க்குள் துளைத்துப் புகப் போகிறது என்று அவர் எண்ணிய தருணத்தில், பிரத்யக்ஷமாக பாபாவின் கை தம்மை அப்பாலே பிடித்துத் தள்ளுவதை உணர்ந்தார்!
இவருடைய புதல்விக்குக் குடலில் க்ஷய ரோகம். இம்மாதிரிக் காரணங்களுக்காகவே அநேகர் பாபாவை அடைவர். அவரோ கர்மாவின் எடையைக் கணக்குப் பார்த்துச் சில சமயங்களில் அந்த வியாதியைத் தீர்க்கமாட்டார். ஆனாலும், கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அந்தக் குடும்பத்தைத் தம்மிடம் இழுத்துக் கொண்டு, பக்தியில் ஈடுபடுத்துவார். இன்று பாபாவின் பரம பக்தர்களாக இருக்கும் அநேகர் வீட்டில் இப்படித் தீராத கேஸ் ஒன்று இருக்கும்; அல்லது அகால மரணம் உள்படப் பலவிதக் கஷ்டங்கள் உண்டாகியிருக்கும். ஆனாலும் அவர்கள் பக்தியை வேறு அநுக்ரஹங்களுக்கு விலையாக நினைக்காமல், க்தியேதான் பெரிய அநுக்ரஹம், பக்தியின்பத்துக்காகவே பக்தி செய்யவேண்டும் என்ற உணர்வைப் பெற்றிருப்பதால், மற்ற கஷ்ட நிவாரணங்களைப் பொருட்படுத்துவதில்லை எனக் காண்போம்.
ரண் ஜோத் சிங்கின் பெண்ணுக்குக் குடல் உபாதி குடைந்தெடுக்கும். ‘குடரோடு துடக்கி முடக்கியிட ஆற்றேன்’ என்று பாபாவையே கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டாள். தாங்கொணா வலியின்போது அவரது படத்திலேயே கண்ணையும் கருத்தையும் புதைப்பாள். தரிசன இன்பத்தில் வலி மறையும். நீண்ட நேரம் இப்படி பாபா படத்தையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்ப்பதுதான் அவளது பரம ஸாதனை, வேதனை தீர்த்த ஸாதனை.
குரு வாரம்தோறும் அவ்வீட்டில் விசேஷ பூஜை நடக்கும். ஒரு பூஜைக்கு பாபாவே வருகை புரிந்தார்.
மகளால் ஒன்றும் உண்ண முடியவில்லை என்றும், அவள் அப்படி வயிறு வற்றிக் கிடக்கும்போது தாங்கள் ‘கொட்டிக் கொள்ள’ வேண்டியிருக்கிறது என்றும் பெற்றோர் குறையிரந்தனர்.
“ஐயோ பாவம்” என்றார் பாபா.
அங்கையை அசைத்தார். கம்மென்று நெய் மணம் வீச முறுகலான இரு தோசைகள் ‘வந்தன.’
முறுவலுடன் அவற்றிலொன்றை நோயாளிக்கு அளித்தார்.
அவள் ருசித்து உண்டாள். அவளது நொந்ந குடலுக்குத் தோசை சிறிது கூட உறுத்தல் தரவில்லை.
பெற்றோருக்கு மகிழ்ச்சி தாங்கவில்லை. அப்போதைக்கு மட்டுமே அவர்களது குறை தீர்த்த தற்கால சாந்தி எனக்கண்டார்களா?
மற்ற தோசையை அவளை விட்டே வீட்டார் அனைவருக்கும் விண்டு கொடுக்கச் செய்தார் பாபா.
முன்பு இவர் ஈச்வராம்பாவின் கையிலிருந்து மூன்று கவளம் அன்னம் உண்டவுடன் தொந்தம் கத்தரித்தது அல்லவா, அதே லீலைதான் இங்கு வேறு சாயலில் நடக்கிறது!
பிணியும் துயரும் நிறைந்த சூழலை அரை மணி நேரம் பூலோக ஸ்வர்க்கமாக்கிவிட்டு ஐயன் புறப்பட்டார்.
“ஸ்வாமியைத் தினமும் வரச்சொல்லக்கூடாது. அதனால் அடுத்த குருவாரமாவது இங்கு…” என்று யாரோ விஞ்ஞாபித்துக் கொண்டபோது, அவர் தட்டிக்கழித்துக்கொண்டே நகர்ந்துவிட்டார்.
அப்புறம் அப்பெண்ணின் உடல்நிலை அபாய கட்டத்துக்குத் திரும்பியது. வைத்தியர்கள் நாட்கணக்குதான் என்று கெடு வைத்தனர்.
மறு வியாழக்கிழமை.
உணர்வேயில்லாமல் படுத்துக் கிடந்த பெண்ணைப் பார்த்துக் கொண்டு உற்றார் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்தனர்.
பளீரென ஓர் ஒளிக் கொழுந்து அவளது பாதத்தில் காணப்பட்டது. அது சரசரவென அவள் சரீரத்தின் மீது ஊர்ந்து உச்சந்தலை மேலாக வெளியாகி, மறைந்தேவிட்டது!
“வருகிறேன் வருகிறேன்!” என்று சொல்லிவிட்டு வராமலே பலரை ஏமாற்றும் பாபா, இங்கோ தட்டிக்கழித்து விட்டு தமது அநுக்ரஹ ஒளியை அனுப்பி வைத்திருக்கிறார்!
ஜீவ ஜோதி வெளியேறிவிட்டது என்றே அனைவரும் எண்ணியிருக்க, குமாரியோ உயிர்த் துடிப்போடு எழுந்து அமர்ந்தாள்.
“ஸ்வாமி வந்து போனார். உறவுக்காரர்களையெல்லாம் கூப்பிடுங்கள். பூஜைக்கு ஏற்பாடு செய்யுங்கள்” என்றாள்.
அவள் குரலில், உடலில், மனத்தில் எங்கேயிருந்து இத்தனை சக்தி வந்தது?
பரபர எனச் சென்று குளித்துப் பரம மங்களமாக வந்தாள். தானே பாபாவுக்கு அர்ச்சனை செய்தாள். கற்பூரம் காட்டினாள்.
திடமாக, நிதானமாகச் சொன்னாள்: “நான் ஸ்வாமியிடம் போகிறேன். ஒருத்தரும் அழக்கூடாது. நான் ஆனந்த லோகத்துக்குத்தான் போகிறேன். அதில் நீங்கள் வருத்தப்பட ஏதுமில்லை. ஸ்வாமியை ஒரு நாளும் மறக்காதீர்கள். குருவார பூஜையை ஒருகாலும் நிறுத்தாதீர்கள்.”
படுக்கையில் வந்து சாய்ந்தாள்.
“பகவான் கூப்பிட்டு விட்டார்” என்றாள்.
உயிர்ப் பறவை உடற்கூட்டிலிருந்து சிறகடித்துச் சென்றுவிட்டது. அதே சமயம் அவளது தலையணையைத் துளைத்துக் கொண்டு தகதகவென ஒரு தகடு மேலெழும்பியது; கூரையைப் பிய்த்துக் கொண்டு சென்று அந்தர்தானமாகிவிட்டது. கூரையும், தலையணையும் துளைப்பட்ட சுவடுமின்றி மூடிக்கொண்டன!
முன்பு பாபா அந்தப் பெண்ணுக்கு விஷ்ணு பாதம் சிருஷ்டித்துத் தந்திருந்தார். அதை இவள் தலையணைக்குக் கீழேயே வைத்திருந்தாள். ‘பரமம் பதம்’ எனப்படும் பாதத்தில் இவள் சேர்ந்தவுடன், பாதத் தகடும் விண்ணுக்கு ஏகிவிட்டது!
அதே குருவாரம், அவள் அமரம் எய்திய காலை பதினொரு மணிக்குச் சென்னையில் பக்தர்களோடு உரையாடிக் கொண்டிருந்த பாபா கீழே சாய்ந்தார். உணர்வு பெற்றபின், “ஒரு டிவோட்டி இவ்விடம் வந்து சேர்ந்தாச்சு” என்று மட்டும் கூறினார்.
ரண் ஜோத் சிங் வீட்டார் அதன் பின்னும் பாபா பக்தர்கள் தாம்.
அடியாருக்குத் தம்மிடம் பக்தி சலித்துப் போகாமல், இகப்பற்றுக்களில் பாபா உண்டாக்கும் விரக்திக்கு இன்னும் பல உதாரணம் தரலாம். இதனால் இந்த அடியார்கள் சுகப்ரம்மமும், ஸ்தாசிவ ப்ரம்மமும் போல் பரம ஞானியராகிவிட்டனர் என்று அர்த்தமில்லை. தங்களை மிகவும் பாதிக்கக்கூடிய ஒரு பாசப் புயலிலிருந்து அவர்கள் இவரால் விடுவிக்கப்படுகிறார்கள் என்பதே அதிசயம் தானே? கூடவே வாழ்ந்த நெருங்கிய உறவினரின் மரணத்தில் கலங்கிக் கதறாமலிருப்பதென்றால் சாமான்ய விஷயமா என்ன?
இந்த அம்சத்தில் ஸ்ரீ ஸி.பி. லோகநாத நாயக்கர் மரணத்தை அடிக்கோடிட்டுக் குறிப்பிட வேண்டும்.
பாபாவுக்கு நீண்ட காலம் தொழும்பு செய்தவர் லோகநாத நாயக்கர். ‘ஸநாதன ஸாரதி’ ஆரம்பகால அச்சீட்டாளராக இருந்தவர். மனைவியோடு பிரசாந்தி நிலயத்திலேயே ஒரு குடிலில் வசித்து வந்தவர்.
1964ம் ஆண்டு பாபா ஜயந்தி விழா முடிந்து ஐந்தாம் நாள் காலை. பஜனையில் கலந்துகொண்டிருந்த நாயக்கரை பாபா அழைத்து, “வீட்டுக்குப் போய்ப் படுத்துக்கொள்” என்றார்.
ஆரோக்கியமாக இருந்த நாயக்கருக்கு இதன் காரணம் புரியவில்லை. ஸ்வாமி ஆக்ஞை என்பதால் அவ்விதமே செய்தார்.
சிறிது நேரத்துக்குப் பின் நாயக்கரின் நாயகி மனோரஞ்ஜிதம்மாவை பாபா அழைத்தார். ஒரு வாழைப்பழத்தை உரித்துப் பாதியைத் தாம் உண்டார். பாக்கிப் பாதியை அந்த அம்மாளிடம் கொடுத்து உண்ணச் செய்தார். ஒரு தம்ளரில் இருந்த பானத்தில் பாதியைத்தாம் பருகி, மீதத்தை அம்மையார் பருகக் கொடுத்தார். ரண் ஜோத் சிங்கின் மகள் பாதியும், மற்றவர் பாதியுமாகத் தோசையைத் தின்ன வைத்து அவர்களது ஆசையை அறுத்துவிட்டவர் இங்கே வேறு ரூபத்தில் அதே பாச நாச அருளைப் புரிகிறார்!
மனோரஞ்ஜிதம்மாவின் சிரஸில் கை வைத்து ஆசீர்வதித்து, “வீட்டுக்குப் போம்மா” என்று தேனொழுகக் கூறி அனுப்பினார்.
வீட்டில் லோகநாத நாயக்கரின் உடலம் தான் இருந்தது. ஜீவன் ஸர்வ லோக நாயகனைச் சென்றடைந்துவிட்டது!
பாரதப் பெண் ஒருத்திக்குப் பதியின் வியோகத்தைவிடக் கொடிய துயரத் தாக்குதல் உண்டா? ஆனால் என்ன விந்தை! இந்த அம்மாள் அதிரவில்லை, பதறவில்லை, கதறவில்லை.
பாபா எப்படியெல்லாம் ஒருவரை மனப்பாங்கில் உயர்த்தி விடுகிறார்? ஒரு காலத்தில் இந்த அம்மாளுக்கு இருந்த குடும்பப் பாச வேகம் என்ன? நகை நட்டு, துணி மணி என்று எத்தனை ஆசை வைத்திருந்தார்? அதெல்லாம் அப்படியே பஸ்மமாயின!
சென்னையிலிருந்து நாயக்கரின் இரு குமாரர்கள் வந்தனர். அவர்கள் காம்பவுன்டில் நுழையும்போது பாபாவே அவர்களை எதிர்கொண்டார். வேறொன்றும் செய்யவில்லை. தாய்க்குச் செய்தது போல மக்களுக்கும் சிரத்தில் கரத்தை அழுத்தி எடுத்தார். வேறென்ன செய்ய வேண்டும்? “தாள் பட்டழிந்தது இங்கு என் தலை மேல் அயன் கையெழுத்தே” என்பது ஆப்தர் வாக்கு. இவரது பட்டுக்கை பட்டு பந்தம் அழியாதா?
சென்னையிலிருந்து அலறிப் புடைத்துக்கொண்டு வந்த புதல்வர்கள் ரஸவாதக் கர ஸ்பரிசம் பெற்றபின் தந்தையின் சடலத்தை நேருக்கு நேர் பார்த்தார்கள். கண்ணிலே அரும்பு நீர் துளிக்கவில்லை! அமங்கலியம் தீண்டி நிற்கும் அருமைத் தாயைப் பார்த்தார்கள். அப்படியும் விம்மவில்லை, விசிக்கவில்லை. அந்தத் தாயே அமைதியாகத்தானே இருந்தாள்?
***
நம்பவொண்ணாத இந்த மனத் தெளிவு குறித்து இந்நூலாசிரியருக்கே சொந்த அனுபவம் உண்டு.
இந்நூலாசிரியர் பத்தாண்டுகளுக்கு மேல் ராஜாஜியிடம் ஓரளவு நெருங்கிப் பணி புரிந்தவர். வறட்சியானவர் என்று பொதுவில் தவறாக நினைக்கப்படும் ராஜாஜியின் வளமான பாசத்தை அநுபவித்தவர். ஆயினும் ராஜாஜியின் நிர்யாணத்துக்கு மூன்று நாட்களுக்கு முன்னிருந்து அவரது கால் மாட்டிலேயே உட்கார்ந்திருந்து அப்புனித உடல் பட்ட அவஸ்தையையெல்லாம் கண்டபோதும், பிறகு அதைத் சிதையிலிட்டு தீவைத்தபோதுங்கூட இவர் அபாரமான விச்ராந்தியுடன் இருந்ததை என் சொல்ல? தானாக அழாதது மட்டுமல்ல, சுற்றி ஏராளமானவர் தேம்பும் போதும், இவரையே சிலர் கட்டிக் கொண்டு அழுதபோதுங்கூட நிலை குலையாமலிருந்ததை என் சொல்ல? ஸாயி கிருபை என்றுதான் சொல்லவேண்டும்.
***
“இனி உன் கண்ணில் ஜலம் வரக்கூடாது” என்று ஸ்வாமி வஜ்ர சங்கற்பத்தோடு சொல்லிவிட்டாற்போதும் அப்புறம் எப்பேர்ப்பட்ட பரம சோகத்துக்காகவும் ஒருவர் அழ முடியாது தான். தமது இயற்பெயரை வெளியிட விரும்பாத ஓர் அநாமதேயினியின் எடுத்துக்காட்டு அற்புதமானது.
இரண்டாவது உலகப் போரில் காப்டனாக இருந்தவர் இந்த அநாமதேயினியின் கணவர். 1945ல் மனைவியையும், ஒரு பிள்ளையையும், இரு பெண்களையும் நட்டாற்றில் விட்டு மறைந்தார். எப்படியோ அந்த அம்மாள் குடும்பத்தை ஓட்டி வந்தார். சென்னையில் குடும்பம் வசித்துவந்தது.
பிள்ளை வேங்கடராமன் ஒழுக்கத்தோடும் பக்தியோடும் விளங்கிப் படிப்பிலும் நன்கு முன்னேறி வந்தது அம்மையாருக்கு ஆறுதலூட்டியது. விதி செய்யவிருந்த சதியை அப்போது அறிவாரா? அது சதி அல்ல, பரமகதியே என்பதைத்தான் அறிவாரா?
பச்சையப்பன் கல்லூரியில் படித்துப் பதினெட்டாம் வயதிலேயே பி.எஸ்.ஸி முதல் வகுப்பில் தேறினான் வேங்கடராமன். அடுத்து, 1959 மே மாதம் பெங்களூர் கன்டோன்மென்ட் ராணுவ நியமன அலுவலகத்தில் வேலை தருவதாக உத்தரவு வந்து விட்டது. வெண்ணெய் திரண்டு வந்த அந்த வேளையில்…
நெய் கைங்கரியத்துக்காக வேங்கடரமணன் ஸந்நிதிக்கு வேங்கடராமனை அனுப்பினாள் தாய். இக்குடும்பத்தினர் பல தலைமுறைகளாக வேங்கடவனின் அகண்ட தீபத்துக்கு நெய் கொடுத்து வந்திருக்கிறார்கள். இப்போது பிள்ளை தலையெடுக்கு முன் ஸ்ரீநிவாஸப் பெருமாளுக்கு அந்த வேண்டுதலைச் செலுத்த அம்மையார் நேர்ந்துகொண்டார். பிள்ளை மகிழ்ச்சியோடு திருப்பதிக்குச் சென்றான்.
‘போனேன் வந்தேன்’ என்று திரும்ப வேண்டியவன் நான்கு நாட்களாகியும் வரவில்லை.
இளம் பெண்கள் இருவரையும் அழைத்துக்கொண்டு இனம் தெரியா பீதியுடன் அம்மாள் திருப்பதிக்குச் சென்றார்.
அங்கு பீதிகரமான சோக சம்பவம் நடந்திருந்தது! ஸ்வாமி புஷ்கரிணியில் ஸ்நானம் செய்யச் சென்ற வேங்கடராமன் வழுக்கி விழுந்து, குளத்திலேயே முழுகி மாண்டு விட்டிருந்தான். போலீஸார் உடலத்தை எடுத்துச் சென்று உறவினருக்காக இரண்டு நாட்கள் ஐஸில் வைத்திருந்தார்களாம். யாரும் வராததால் சடலத்தைப் புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டு அடக்கம் செய்துவிட்டார்கள்.
போலீஸார் காட்டிய புகைப்படத்தைப் பார்த்ததும் அம்மையாரை மூச்சு விடவொட்டாமல் உள்ளும் புறமும் கனத்த புகை சூழ்ந்து நெரித்தது. தாங்கொணாத புத்திர சோகம் சங்கடஹரணனான வேங்கடரமணனே சங்கடகரணனாகி விட்டானாகில் அப்புறம்?
கொழுகொம்பு முறிந்த கொடியாகச் சென்னைக்குத் திரும்பினார் அம்மாள். புத்தி பேதலித்த நிலையில் பொருட்களை வாரிக் கொடுத்தார். எப்படியோ வாழ்க்கை ஓடிற்று.
வேதனை தீர உபாயம் ஜீவனை விடுவதுதான் என்று தோன்றிவிட்டது. பிள்ளை மறைந்த ஓராம் ஆண்டு, ஜலத்தில் மரித்ததற்கான சாந்திகளைச் செய்யப் பெண்களோடு திருப்பதி சென்ற அம்மாளுக்குப் புஷ்கரிணியிலேயே தானும் முழுகி ஜீவனை முடித்து விடலாமா என்ற எண்ணமும் இருக்கத்தான் செய்தது. ஆனால் அறியாப் பெண்களின் கதி?
மதி கலங்கிப் படுத்திருந்த அம்மாள் எப்படியோ கண்ணயர்ந்தார். உறக்கத்திலே ஒரு கனவு வந்தது.
கனவில் நம் ஸ்வாமி வந்து கருணை மயமாக நின்றார். அவர் புட்டபர்த்தி ஸாயி பாபா என்று அம்மையார் அறிந்திருக்கவில்லை. பெயர் தெரியாவிடினும் அவரது உயிரான காருண்ய சந்திரிகையைச் சகோரமாகப் பருகினார்.
கனவில் வந்த கனவான் சொன்னார்: “நான் யாரென்று உனக்கு இப்போது தெரியவில்லை. பரவாயில்லை. நான் சொல்வதை நம்பு. நாளைக்குப் புறப்பட்டு நேரே நான் நிவஸிக்கும் புட்டபர்த்திக் கிராமத்துக்குக் குழந்தைகளோடு வா. அப்புறம் நான் யாரென்று தானே தெரியும்.”
“உன் கஷ்டமெல்லாம் எனக்குத் தெரியும். உனக்கு ஜீவிதத்தில் மனசாந்தி வேறெங்கும் இல்லை. என் பாத சந்நிதியில்தான் உனக்கு சாந்தி. சந்தேகப்படாமல் உடனே புறப்பட்டு வா. உனக்கு வழிகாட்டி நானே!” கனவு மறைந்தது. ஆயினும் அருளாளன் உரைத்தது அம்மாளின் நெஞ்சில் உறைந்தது. கனிவு மயமான அக்கனவு மனிதர் ஒரு தெய்வ புருஷர், தங்களை அவர் காப்பார் என்ற உறுதி ஏற்பட்டது.
திருப்பதியிலிருந்து புட்டபர்த்திக்கு வழி தெரியவில்லை. இவர்கள் விசாரித்தவர்களுக்கும் சொல்லத் தெரியவில்லை. ‘கீழத்திருப்பதி போவோம்; பிறகு பார்த்துக் கொள்வோம்’ என்று கிளம்பினார்கள். வழியிலும் இவர்களுக்குப் புட்டபர்த்தி வழி கூற எவரும் கிடைக்கவில்லை.
காளி கோபுரம் எனப்படும் காலி கோபுரத்தருகே ஒரு கிழப் பிராமணர் எதிர்ப்பட்டார். “புட்டபர்த்திக்குத்தானே போகிறீர்கள்? நானும் அங்கு தான் போகிறேன்” என்று அவர் கூறியது இவர்கள் செவியில் இன்பத் தேனாகப் பாய்ந்தது.
அவரது துணையில் நிம்மதியாகப் பர்த்தி சென்றனர். பாபாவின் மகிமைகளைக் கிழ அந்தணர் விரித்துரைத்து அவராலேயே இவர்களுக்குச் சாந்தியும் சந்தோஷமும் பிறக்கும் என்று கூறியது இவர்களுக்கு மேலும் திடமான விச்வாஸத்தை உண்டாக்கியது.
புட்டபர்த்தி எல்லை வந்தது. கிழவரைக் காணவில்லை!
“உனக்கு வழிகாட்டி நானே!” என்று கனவில் சொன்ன பாபாவே உடன் வந்திருக்கிறார் எனப் புரிந்துகொண்டார்கள். கருணைக் காப்பில் மேலும் உறுதி கூடியது.
ஆனால், முற்றிலும் உற்சாகம் இழக்கும்படியான செய்தியே பிரசாந்தி நிலயத்தில் இவர்களை வரவேற்றது. பாபா ஊரில் இல்லையாம். சென்னைக்குத்தான் சென்றிருக்கிறாராம். இம்முறை அங்கு முகாம் ஒரு மாத அளவு நீடிக்கக்கூடுமாம்.
இடையில் சற்றே தளிர்த்த அம்மாளும். பெண்களும் வாடிவிட்டனர். முன்பின் தெரியாத ஊரில் பாபாவும் இல்லாமல் எப்படி ஒரு மாதம் காலம் தள்ளுவது? அதுவுமன்றி, ஏதோ ஒரு வேகத்தில் வந்துவிட்ட போதிலும், பெண்களில் ஒருத்தி பி.யு.ஸி. சேரக் கல்லூரிகளில் முயல வேண்டும்; அது அட்மிஷன் சமயம்.
‘நாம் வந்தது வீண்தான். நாளையே சென்னை திரும்புவோம். பாபாவும் அங்குதானே இருக்கிறாராம்? அப்புறம் நடக்கிறபடி நடக்கட்டும்’ என்று முடிவு செய்தார்கள்.
ஆசாபங்கம் உள்ளே வாதைப்படுத்திற்று.
மறுதினம். பிற்பகல் மணி மூன்று.
இவர்கள் மூட்டை கட்டிக் கொண்டிருக்கும்போது, ஒரு கார் நிலயத்துள் நுழைந்தது.
கனவில் கண்ட கருணாஸுந்தரம் காரிலிருந்து இறங்கிற்று. இவர்களை உற்றுப் பார்த்தது. உடுக்கண்களால்.
“உங்களுக்காகவே வந்து விட்டேன்!” என்று பரிவொழுகக் கூறிய பாபா, “நீங்கள் இப்போது போக வேண்டாம். ஸாயங்காலம் பேசுகிறேன்” என்றார்.
அபய ஹஸ்தம் சாதித்துவிட்டு நகர்ந்தார்.
மூவரும் மூட்டை முடிச்சுக்களை அவிழ்த்துவிட்டு ஆக்ஞைக்காகக் காத்தபடி பஜனை மந்திரத்தில் அமர்ந்திருந்தனர்.
பகவான் கூப்பிடுவதாகச் சொல்லி ஒரு பெரியவர் இவர்களை அழைத்துச் சென்றார். ஆஹா! கிடைத்தற்கரிய அந்தரங்க பேட்டி!
இவர்கள் அதுவரையில் பட்டிருந்த ஸுகதுக்கங்கள் அனைத்தையும் மடைதிறந்த வெள்ளமாக எடுத்துச் சொன்னார் பாபா. மகன் மறைவு பற்றி அவர் சொன்னதும் துக்கம் தாளாமல் அம்மையார் கதற, “அம்மா, அழாதே!” என்று ஆறுதல் சொன்ன ஸ்வாமி தொடர்ந்தார். லேசான குரல்; ஆனால் அதிலிருந்த ஆழம்! மோகனக் குரல்; ஆனால் அதிலே எத்தனை கனம்!
“Life ஒரு day dream (வாழ்க்கையென்பது ஒரு பகற்கனா.) அதில் ஸம்யோக, வியோகம் மநுஷ்யராகப் பிறந்தவர்களுக்கு சகஜம். (உற்றார் உறவினரின் சேர்க்கையே ஸம்யோகம்; அவர்களது பிரிவு வியோகம்). உன் புத்திரன் உண்மையில் பரம சுத்தாத்மா. நல்ல டிஸிப்ளினோடு (ஒழுக்கக் கட்டுப்பாட்டோடு) டிவோஷனோடு (பக்தியோடு) விநயத்தோடு வாழ்ந்தான். வித்யையிலும் பிரகாசித்தான். கடைசியில் தன் ஜீவாத்மாவைப் துக்கப்படலாமா? நீ சோகப்பட்டால், இப்போது பரமானந்த ஸ்தானத்துக்குப் போயுள்ள அவனுடைய ஆத்மாவின் சாந்திக்கு பாதகம் உண்டாகும்.”
இப்படி ஸ்வாமி உபதேசித்தும் புத்ரசோகத்தில் பச்சைப் புண்ணாகியிருந்த தாய்மனம் ரத்தக் கண்ணீர் வடித்துக் கொண்டுதானிருந்தது.
“அம்மா, உன் துக்கம் எனக்குத் தெரியும், புரியும்!” என்று கூறிய பாபா, “பிள்ளையின் dead body–ஐ (பிரேதத்தை) க்கூடப் பார்க்க முடியவில்லையே என்றுதானே தவிக்கிறாய்?” என்று கேட்டுத் தமது கையை அவள் முன் நீட்டினார். அதுதான் எப்பேர்ப்பட்ட கை?
பக்கத்திலேயே இருந்த பெண்களுக்குத் தெரியாத பேரற்புதம் அந்தக் கரத்திலே அம்மாவுக்கு மட்டும் தெரிந்தது!
ஸினிமாப் படம் போல் மகனின் அந்திம கால நிகழ்ச்சிகள் அனைத்தும் ஐயனின் கையில் ஸ்வச்சமாகத் தெரிந்தன!
கர தலத்தில் திருக்குளம் தெரிகிறது! ஸ்வாமியின் புஷ்பக்கரத்தில் ஸ்வாமி புஷ்கரிணி! அதில் நீராட இறங்குகிறான், ஆஹா, இறந்து போன வேங்கடராமன்!
ஐயோ, பாசி வழுக்கிவிடுகிறது! நீர் அவனை இழுத்துக்கொண்டே போகிறது!
கரையிலிருந்தவர்களில் சிலர் அவனைக் காப்பாற்றக் குதிக்கிறார்கள். பயனில்லை.
அதோ, நீராழி மண்டபத்தருகில் உயிருக்குப் போராடுகிறான் செல்வன். போராடிப் பயனில்லை எனக் காண்கிறான். அன்னையையும் தங்கைகளையும் எண்ணுகிறான்.
“நாராயணா! நான் உன்னிடம் வருகிறேன். என்னைப் பற்றிக் கவலையில்லை. ஆனால் என் குடும்பம்! நாராயணா, ஸத்ய நாராயணா, அவர்களைக் காப்பாற்று!” என்று பிரார்த்திக்கிறான்.
ஆவி அடங்கிவிட்டது!
அடங்கிவிட்டதா? கிளம்பிவிட்டதா? இதோ வேங்கடராமனின் ஆத்ம ஜோதி வாஸ்தவமாகவே ஓர் ஒளிப் பிழம்பாகப் புறப்படுகிறது! ஜோதி வடிவான தாமரை போலுள்ள அது எங்கே செல்கிறது? ஆம்,
அடிச்சோதி நீ நின்ற தாமரையாய் அலர்ந்ததுவோ?
என்று ஆழ்வார் பாடிய வேங்கடரமணனின் திருவடியான ஜோதித் தாமரையிலேயே ஐக்கியமாகிறது ஜீவ ஜோதிக்கமலம்.
மெய்யாலுமே பிள்ளை பகவானில் இணைந்ததைக் கண்டதும் அம்மை நெஞ்சில் ஒரு தெளிவு பிறக்கிறது. தெளிவை மேலும் வலுவாக்குகிறார் ஐயன்.
பாலாஜி கோவிந்தனைப் பாதத்திலிருந்து அங்க அங்கமாக அவளுக்கு மேலே மேலே காட்டிப்போகிறார்.
முடிச்சோதியாய் உனது முகச்சோதி மலர்ந்ததுவோ?
என்று ஆழ்வார் வர்ணித்த திருமுக தரிசனம்!
பச்சை கற்பூரம் அப்பிய சுந்தர முகவாய்; கட்டறுத்துப் பாயும் நகை மிளிரும் திருவாய்; கம்பீர நாசி; தளதள கன்னங்கள் கற்பூர நாமத்தில் மறைந்தும் கடாக்ஷப் பிரவாஹத்தை மறைக்காத நயனங்கள்.
ஆஹாஹா! பாலாஜியின் முகம் பாபாஜியின் முகமாக அன்றோ மாறிவிட்டது!
ஒருமுறை மட்டுமல்ல. மும்முறை இப்படிப் பாதாதிகேசம் காட்டி ஏழுமலையப்பனாகவே நின்றார் நம் எழில்மலையப்பன்
பரம அபாக்கியவதியை மகா பாக்கியவதியாக்கிவிட்டார்.
காட்சிகள் மறைந்தன. ஸர்வஸாக்ஷியான பாபா கம்பீரமாக பேசலானார்: “அம்மா. உன் பிள்ளை என்று நினைத்தவன் பூர்வ ஜன்மாவில் பரம வைஷ்ணவனாக இருந்தவன். அந்த ஜன்மத்தில் திருப்பதி புஷ்கரிணியில் ஜலஸமாதி அடைய வேண்டுமென்றே பன்னிரண்டு வருஷங்கள் தபஸ் செய்தான். ஆனால், அந்த ஆசை பூர்த்தியாகவில்லை. குறை தீரவே மறுபடி ஜன்மித்தான். பதினெட்டு வருஷங்கள் உலகத்தில் இருந்துவிட்டு, அதே திருப்பதியில் பகவத் சங்கல்பப்படி காலகதி அடைந்து, மனோரதம் பூர்த்தி பெற்றான். அவன் போய் விட்டான் என்று நீ துக்கிப்பதைவிட்டு, நமக்குப் பிள்ளையாகப் பிறந்து, பதினெட்டு வருஷம் நம் கூட இருந்தானே என்று சந்தோஷப்படத்தான் வேண்டும்.
“உனக்கு அவனே குரு, வழிகாட்டி, பகவானை அடைய வழிகாட்டிக் கொடுப்பவர்தானே குரு? நீ என்னை அடைய வழி காட்டியது அவன்தானே? அவன், ‘ஸத்யநாராயணா, என் குடும்பத்தைக் காப்பாற்று’ என்று பிராணனை விடும்போது பிரார்த்தித்ததாலேயே உன்னை நான் தடுத்தாட்கொண்டேன். In fact, திருப்பதியிலிருந்து புட்டபர்த்திவரை கிழப் பிராமணனாக வழிகாட்டி வந்தது நானேதான். உன் புத்திரனின் மரணம் நிகழாவிட்டால் நீ என்னிடம் வந்தேயிருக்கமுடியாது. அவன் சரீரத்தை விட்டு, திருப்பதியில் சிலாரூபத்தில் உள்ள பகவானை அடைந்தான். பிரத்யக்ஷ நடமாடும் தெய்வமாக, உன்னைப்போல் துக்கித்தவர்களுக்கு ஆதாரமாகவும் ஆனந்தம் தரவுமே அவதரித்துள்ள என்னிடம் உங்களை சரீரத்துடனேயே சேர்த்துக் கொண்டுவிட்டேன். சீக்கிரம் உங்கள் மூவரையும் என் சந்நிதியிலேயே நிரந்தரமாக வைத்துக் கொள்கிறேன். என் நாம ஸங்கீர்த்தனமே உங்களுக்கு இனி மன சாந்தி…”
‘தேவ தேவ தேவாதி தேவப் பெருமாளா’கப் பேசியவரின் குரல் எளிமையில் சுருண்டது: “அம்மா! என்னையே இனி மேல் உன் புத்ரனாக பாவித்துக் கொள்.”
‘மகன்’ மறுபடி மன்னர்மன்னனாகி உன்னதம் பொங்கச் சொன்னார்: “இனி, பிள்ளைக்காக உன் கண்ணிலிருந்து பொட்டு ஜலம் விழக்கூடாது!”
இன்று அந்த அம்மாள் புத்திரசோகமுற்ற விவரங்களைச் சொல்கையில் கேட்போர் கண்களில் நீர்த்திரையிடும். ஆனால் அவரோ அலைகுலையாமல் அமைதியாகவே சம்பவங்களை ஆர அமரச் சொல்வார். “இனி உன் கண்ணிலிருந்து பொட்டு ஜலம் விழக்கூடாது” என்ற வார்த்தைகளின் மந்திர சக்தி!
தாய்க்குலத்தால் தாங்கவொண்ணா புத்ர சோகத்தையும் கரைக்கும் அருள் ஆற்றலை என் சொல்ல?
***
ஒருவருக்கு ஞானத் தெளிவோடு மரணம் தந்து, அவரது உற்றாரது பாசப் புலம்பலைக் களைந்தெறியும் லீலைகளில் இன்னும் ஒன்றை இந்த அத்தியாயத்தில் பார்க்கலாம்.
ஒருமுறை ராஜமஹேந்திரபுரத்தில் ஒரு மாபெரும் கூட்டத்தில் பேசிய பாபா, “இங்கே வந்திருப்போரில் சிலர் ‘பாமர மக்களுக்கு மத்தியில் பாபா ஏன் பரம அத்வைத தத்வங்களைச் சொல்கிறார்? இது யாருக்குப் புரியும்?’ என்று நினைக்கலாம். ஆனால் ஸத்யத்தைத்தான் நான் சொல்லமுடியுமே தவிர, வெறுமே செவிக்கு ரஞ்சகமாகப் பேசிப் போவதற்கில்லை. நான் சொல்வது வீண் போகாது. ஓரிரு நெஞ்சங்களிலாவது அது ஆழப்புகுந்து அவர்களது வாழ்வையே மாற்றக்கூடும். இப்படிச் சிலர் உய்வதே போதுமானது” என்றார்.
மெய்யாலுமே அன்றைய உபந்யாஸத்தின் உந்தலில் ஒரு தகப்பனாரும், பிள்ளையும் ஆத்மிக நாட்டம் கொண்டு அந்த மார்க்கத்தில் ஆழங்காற்பட்டுப் புகுந்தனர்.
சில மாதங்களிலேயே பிள்ளை காலமாகிவிட்டான்.
பெற்ற பிள்ளையைச் சாகக் கொடுத்த தந்தை, பாபாவுக்கு எழுதியதைப் பாருங்கள்: “அவன் உங்கள் நாமத்தைச் சொன்னபடியே ஆனந்தமாக முடிந்துபோனான். ஆண்டவனோடு இரண்டறக் கலக்க வேண்டுமென்பது தவிர வேறு ஒரு ஆசையும் இல்லாதிருந்து, அதை நடத்திக்கொண்டுவிட்டான். இப்படிப்பட்ட ஒரு வாழ்க்கை வாழ்ந்து, பொறாமைப்படத்தக்கதாக இப்படியொரு இன்பமுடிவு கண்ட பிள்ளை நமக்குப் பிறந்தானே என்பதில் மகிழ்கிறேன்” (“I am glad…”).
சோக ரஸத்தை ஆனந்தமாக்கிப் புத்திரனின் மரணத்தில், “I am glad” என்று ஒரு தந்தையை எழுத வைக்கும் ‘ரஸவாதத்தை என்னென்பது?