அத்தியாயம் – 31
சுபம் எய்த சுப்பம்மா
எவன் மரண காலத்திலும் என்னையே சிந்தித்துக் கொண்டு உடலைவிட்டுச் செல்கிறானோ அவன் என் நிலைபையே அடைகிறான். இதில் ஐயம் இல்லை.
கண்ணன்: கீதை 8.5
“ஸாயி லீலா தரங்கிணி” என்று ஒரு புது காப்பியம் உருவானால் அந்த விளையாட்டலைகளில் பல பழைய மந்திரத்திலேயே மோதி வீசியதைப் பார்ப்போம்.
அலைகடல் திடுமெனப் பாலையானது போல் மந்திரத்தை வெறிச்சோடச் செய்துவிட்டு நமது திருவிளையாடலர் வெளியூர்கள் சென்று அங்கு லீலா தரங்கங்களை வீசுவார்.
***
தரங்கக் கடலான வங்க விரிகுடா. மசூலிப்பட்டணக் கடற்கரை. அடியார்களோடு கடற் காற்றினும் இனிய பூங்காற்றாக உலவுகிறார் ஸ்வாமி.
ஐயனே வா, வா!” என்று அலைகள் அழைக்கின்றனவா?
அழைப்பை ஏற்று விட்டார் பாபா.
விடு விடுவென்று கடலுள் புகுந்து போய்க்கொண்டே இருக்கிறார்.
ஸ்வாமி ஸமுத்ரத்துக்குள் சென்று விட்டார் என்று பக்தர்கள் புரிந்துகொள்ளவே சிறிது நேரம் பிடித்தது! அனைவரும் அதிர்ந்திருந்தபோது, “இதோ இங்கே!” என்று கடலோசைக்கு மேலாக அலைகளுக்கு நடுவேயிருந்து அமுதனின் குரல் ஒலித்தது.
அங்கே பார்த்தால்… பார்த்த கண்கள் பனித்தன!
சித்திரங்களில் மட்டுமே நாம் பார்த்துள்ள ஆதிசேஷன் நிஜமாகவே ஆழ்கடலில் பாய்விரித்து, அப் பாயலுக்குத் தன் படத்தாலேயே விதானமும் அமைத்திருக்கிறான். இப்பாம்பணைமீது பள்ளி கொண்டிருக்கிறார் பாபா!
க்ஷர ஸாகர சாயி லவண ஸாகர சாயியாகவும், தானே லாவண்ய ஸாகரனாகவும் காட்சி தருகிறான்!
“வங்கமலி (அலை நிறைந்த) தடங்கடலுள் அனந்தனென்னும் வரியரவின் அணை துயின்ற மாபோன் காண்மின்!” என்று ஆழ்வார் சொன்னது வங்க விரிகுடாவில் பிரத்யக்ஷமாக விரியக் கண்ணாலே கண்டனர் பாக்யசாலி பக்தர்கள்.
மறுநிமிடமே கடலிலிருந்து பாபா வெளிப்பட்டு அவர்களருகே நின்றார். வஸ்திரத்தில் துளி ஈரம் இல்லை! அதுதான் ஈரம் அத்தனையும் நெஞ்சில் குடி கொண்டுவிட்டதே!
***
கடற்கரைகளில் அவர் செய்துள்ள லீலைகள் அனந்தம். பல சமயங்களில் வெள்ளிக் கோப்பையை (அது எங்கிருந்து வருமோ?) கடலில் மிதக்க விடுவார். அது கடல் நீரை அள்ளிக் கொண்டு திரும்பிவரும். “உப்புத் தண்ணீரைச் சாப்பிடுங்கள்” என்று சொல்லி உடன் வருவோர் கைகளில் அதை ஊற்றுவார். கோப்பை குடத்தை விட அதிகமான நீரை அத்தனை பேருக்கும் கொடுத்துவிடும்! நீரா? இல்லை. பக்தர்கள் இந்த பூவுலகில் ருசித்தேயிராத, ருசிக்க முடியாத, ஒரு தீஞ்சுவை ரஸமாக உப்பு நீர் மாறியிருக்கும்! இதை ‘அம்ருதம்’ என்று ஸாயி பக்தர் கூறுவர். ஆயினும் இது சிரஞ்ஜீவித்வம் அளிக்க வல்லதல்ல. மனிதப் புலன்களுக்குப் பிடிபடாத தேவ, கந்தர்வர்கள் (பூத, பைசாசங்களும் கூடத்தான்) உண்மையிலேயே இருப்பதாக உணர்ந்துள்ளவர்கள் தேவ சக்திகள் தயாரிக்கும் ஒரு பானத்தையே பாபா வரவழைத்து ‘அம்ருதம்’ என வழங்குவதாக நினைக்கிறார்கள்.
கடற்கரையில் மட்டும் என்றில்லை. எங்கிருந்தாலும் அங்கை அசைப்பிலே ஒரு சிறிய பொம்மை வெள்ளிக் கூஜாவை வரவழைத்து அதிலிருந்து நூற்றுக்கு மேற்பட்டவர்கள் வாயில் அவரே நேராக அமுதத் துளிகளை வார்த்த ஸந்தர்ப்பங்கள் பல. வைகுண்ட ஏகாதசிதோறும் அம்ருதம் வழங்கும் வழக்கத்தை முன்பு பல ஆண்டுகள் கடைப்பிடித்திருக்கிறார்.
சென்னையிலிருந்து ஓராண்டு வைகுண்ட ஏகாதசியன்று மாமல்லபுரம் கடற்கரைக்கு அன்பர்களோடு சென்று அங்கே அமுதம் ஈந்தார். தளுக்கும் குலுக்குமாக அன்று அவர் ஒயில் நடையிட்டு ஒய்யாரமாகப் பேசியது காண மோஹினியே மீள வந்து அம்ருதம் பரிமாறுகிறாளோ என்றிருந்ததாம். “பெண்ணாகி அமுதூட்டும் பெருமானார் மருவினிய தண்ணார்ந்த கடல் மல்லை” என்ற பிரபந்த வாசகத்தை ப்ரத்யக்ஷமாக்கி விட்டார்!
அசுரரை ஏமாற்றி அமரருக்கு மட்டுமே அமுதூட்டினாள் பழைய மோஹினி. அப்படி வஞ்சகம் செய்யாமல் பிரேமையால் வேறு ஒரு வித ஏமாற்று விளையாட்டை ஸ்வாமி செய்தார்.
உடன் வந்த அடியாருக்குப் பிடிபடாமல் கடற்கரையோடு போய்க்கொண்டேயிருந்தார். அங்கே ஓரிடத்தில் வலைஞர்கள் நிறைய இருந்தனர். அவர்களுக்கு இவரைப் பற்றி ஏதும் தெரியாது. அதனாலென்ன? ‘கைவருந்தி உழைப்பவர் தெய்வ’மான நம் அப்பனுக்கு அவர்களைத் தெரியுமன்றோ? அதனால், கடலிலிருந்து அமுதெடுத்த அமுதன் கூப்பிட்டுக் கூப்பிட்டு அந்த வலைஞர்களுக்கே முதலில் வழங்கினாராம்!
வெண்மணல் பரப்பு; மேலே ஆகாய விதானம்; பக்கத்தே பொங்கு மாகடலின் விஸ்தாரம்; வீசும் காற்றில் முடியும் அங்கியும் பறக்க நம் பரிமள கந்தர் அந்த மச்ச கந்தர்களின் நடுவே சென்று அமுது வழங்கும் சம்பவம் – ஆஹா. விசுவ சித்திரமாக அல்லவா மனத்திரையில் விரிகிறது!
***
நீலத் திரைகடல் ஓரத்திலே குமரி நித்தம் தவம்செய் முனை. கடற்கறையில் பாபா ஒவ்வோர் அடி எடுத்து வைக்கும் போதும் அடியே ஒரு ஸ்படிக மணி தோன்றுகிறது. ஓர் அடியார் அவற்றை எல்லாம் சேகரிக்கிறார்.
அனைவரும் அமர்கின்றனர். எண்பத்து நான்கு மணிகள் இருப்பதாகச் சொல்கிறார் அந்த பக்தர்.
“இல்லை; நூற்றியெட்டுதான் சரியான கணக்கு. மறுபடி எண்ணிப் பார்” என்று சிரிக்கிறார் பாபா.
அடியார் எண்ணுகிறார். எண்பத்து நான்கு நூற்றெட்டாகக் குட்டி போட்டிருக்கிறது!
தனித்தனியே இருந்த மணிகளை பாபா தம் கரத்தில் வாங்கிக் கொண்டதும், அவை ஒரு சரமாக, ஜபமாலையாகச் சரட்டில் கோக்கப்பட்டுப் பரிணமிக்கின்றன. உடன் வந்த ஸ்வாமி ஸதானந்தருக்கு (ஸ்வாமி சிவானந்த ஸரஸ்வதிகளின் பரம சிஷ்யர் இவர்) அதை வழங்குகிறார் பாபா.
அதே கன்னியாகுமரி. 1958 டிஸம்பர் 22ந் தேதி. வானமாதேவி ஸந்தியா காலம் என்ற வண்ண வண்ணச் சீலையை உடுத்துக்கொண்டு கவினுறக் காட்சி தருகிறாள். முக்கடலும் கூடும் இடத்தில் ஐயன் வந்து அலைகளை அளைந்து மகிழ்கிறான்.
நிமிர்ந்து நின்று கொண்டு, “பாருங்கள், ஸமுத்ர ராஜன் என்னை வரவேற்கிறான், மாலையும் கையுமாக!” என்கிறார்.
ஓர் அலை கம்பீரமாக ஆடி ஆடிக் கொண்டு அருகே வந்து, திருவடியில் புரண்டுவிட்டு, மறுபடி சுருண்டு உள்ளுக்குப் போகிறது.
ஆஹா, திருவடியிலே ஓர் ஒப்பற்ற முத்தாரம்! முத்தனின் பாதத்தை முத்தமிட்ட சமுத்திரம், “உலக நாதன் நீ” என முத்திரையிட்டுத் தந்த பரிசா?
ஓதக் கடலில் ஒளி முத்தினாரமும்…
மாதத்கவென்று வருணன் விடுதந்தான்
என்று பெரியாழ்வார் என்றோ இதைப் பாடி வைத்து விட்டார்!
கேரளத்தில் கோவளம். கடலைத் தொட்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்த பாபா, “சமுத்ரத்துக்கு வேறு என்ன பெயர்கள் உண்டு? சொல்லுங்கள் பார்க்கலாம்” என்று கேட்டார்.
ஒருவர் “ரத்னாகரம்” என்றார்.
உடனே நம் ரத்னாகர ராஜு சிரித்து, “அப்படியானால் அவன் நமக்கு ரத்தினங்கள் தர வேண்டுமே!” என்றார்.
பகவானுக்குப் பக்கத்திலிருந்தார் டாக்டர் பகவந்தம் அவர்கள். பிரபல பெளதிக விஞ்ஞானி. டாக்டர் கே.எஸ். கிருஷ்ணனின் ஸகா. மத்திய ராணுவ அமைச்சகத்தின் விஞ்ஞான ஆலோசகர். அவர் பாபாவிடம், “நீங்கள் சங்கற்பித்தால் கடலரசன் ரத்தினம் வழங்கிவிடுவான்” என்றார்.
பாபா தமது கையில் நீரைப் பிடித்தார். மெய்யாலுமே அது ரத்தின மாலையாகி இருந்தது! ஆனால் ஒரு குழந்தைக்குத்தான் சிரமப்பட்டுப் பூட்டக்கூடிய அளவில் சிறியதாக இருந்தது.
“இதை என்ன செய்யலாம்?” என்றார் பாபா.
பாபாவை அடைந்ததிலிருந்து பெளதிக விஞ்ஞானிக்குக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் பெளதிக அதீத தத்வத்தில் பிடிப்பு ஏற்பட்டு வந்ததெனினும், இன்னும் பூரண நம்பிக்கை வரவில்லை. எனவே பாபாவைப் பரிசோதிக்குமுகமாக, “ஸ்ருஷ்டி செய்த தாங்கள் தான் இதை அணிந்து கொள்ளவும் வேண்டும்” என்றார்.
பாபா அவரைக் குறுகுறுவென நோக்கிப் புன்னகைத்து, “எனக்கு ஒரு பிரச்னை ஏற்படுத்தப் பார்க்கிறாய், இல்லை?” என்றார்.
கையை மாலைக்குள் விட்டு நீட்டினார். நீட்ட நீட்ட அது வளர்ந்தது.
உடனிருந்தோர் பிரார்த்தித்ததன் பேரில் அதைத் தமது கழுத்திலேயே அணிந்து கொண்டு எழிற்கோலம் வழங்கினார்.
கற்பனை செய்து பார்த்தாலே பேரின்பமாயிருக்கிறது. மாலை வேளையில் நவரத்ன மாலை அணிந்து நின்ற திருமாலைப் பணிந்தார் பகவந்தம்.
***
கடலில் அளைந்த கையிலிருந்து கங்கை பெருகிய நிகழ்ச்சி. சுப்பம்மாவின் பக்தி கங்கை; பாபாவின் அநுக்ரஹ கங்கை!
பாபா பெங்களூர் சென்றிருக்கையில் சுப்பம்மா நோய்வாய்ப்பட்டாள். பிறவி நோயே தீரப் போகிறது என்று உள்ளுணர்ச்சி கூறியது. பாபாவைப் பற்றியே ஓயாமல் நினைத்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.
சுற்றத்தார் ஏளனம் செய்தனர். “இப்ப அவர் ரொம்பப் பெரிய ‘பகவான்’ ஆயிட்டார். பெங்களூரிலே கோடீச்வரர்கள் வீட்டிலே தான் வாஸம். பரதைக் கர்ணத்தின் பெண்ஜாதியை நினைக்கவும் மாட்டார். நீ ஏன் அவரை நினைச்சுப் பினாத்திக் கொண்டிருக்கிறாய்?” என்று கண்டித்தனர். அவள் மறுத்தும், பிடிவாதமாக புக்க பட்டணத்துக்கு அழைத்துப் போனார்கள்.
அவளோ குட்டி போட்ட பூனையாக, அந்த பலவீன நிலையிலும் ஒரு மாட்டு வண்டியைப் பிடித்துக்கொண்டு, தனது பகவானின் வாஸம் பெற்ற பர்த்திக்கே திரும்ப வந்து சேர்ந்தாள். உறவினர் அவளை மீண்டும் புக்கபட்டணத்துக்கு இழுத்துச் சென்றார்கள். “ஐயோ பாவம். உனக்கு இன்னும் மூளை வரல்லியே! உன் அழகான சாமிக்கு நீ இத்தனை காயலாவாகப் படுத்ததுகூடத் தெரியல்லையோ, அல்லது தெரிஞ்சும்தான் உன்னிடம் கரிசனம் இல்லாததாலோ, பெங்களூரிலிருந்து திருப்பதி போயிட்டாராம்” என்றனர்.
“அந்திமத்தில் என்னைக் காப்பாற்றாமல் கைவிடமாட்டார் என் பிரபு. நிச்சயம் வருவார். கடைசிக் காலத்தில் அவரைப் பற்றி அபவாதப் பேச்சை என் காதிலே போட்டு வதைக்காதீர்கள். என் ஸ்வாமிக்குத் தெரியாதா? எப்போ வரணுமோ, அப்போ வருவார், வருவார்” என்றாள் சுப்பம்மாள்.
இப்படிச் சொல்லிக்கொண்டே ஒரு நாள் கண்ணை மூடிவிட்டாள் மாதரசி பாபாவுக்கே மாதா போன்ற மாதவத்தினள்.
கண் மூடிற்று. மூச்சு ஓய்ந்தது. நாடி நின்றது.
பாபாவை மனமாரப் பழித்துக்கொண்டு பிரேத ஸம்ஸ்காரத்துக்கு ஏற்பாடு செய்தனர் அவளது உறவினர்.
ஆனால் உடலத்தை எடுக்கப்போகும் போது அவர்களுக்கு ஒரு தயக்கம் உண்டாயிற்று. நிலவால் முலாமிட்டது போல் சுப்பம்மாவின் தலையோடு கால் ஓர் ஒளி வந்து குடி கொண்டிருந்ததை அத்தனை பேரும் உணர்ந்தனர். அதனால் உடலை எடுக்கத் தயங்கினர். ஓர் ஈ, எறும்பு மொய்க்கவில்லை. ஜீவகளையோடு, ஜீவித்த நாட்களில் இருந்ததைவிட அதிகக் களையோடு தியானம் செய்வதே போல் காணப்பட்டாள் சுப்பம்மா. அவ்வுடலைப் பிணம் என்று எண்ண எவராலும் முடியவில்லை.
தேகத்தில் நீலம் பாய்ந்தாலோ, வேறு விதத்தில் கெட்டுப் போனாலோ ஸம்ஸ்காரம் செய்யலாம் என்று விட்டுவிட்டார்கள்.
இப்படியே ஒரு நாளல்ல, இரண்டு நாளல்ல, முழுதாக மூன்று நாட்கள் சென்றன.
உறவினர் பொறுமை இழந்தனர். ஒன்று, எழுந்திருக்க வேண்டும், அல்லது அழுக வேண்டும். இதென்ன ‘இரண்டுங்கெட்டான் நிலை?’ என்று எரிச்சலடைந்தனர்.
வந்துவிட்டார் பாபா! திருப்பதியிலிருந்து புக்கபட்டணத்துக்கு வந்துவிட்டார். ஆதி சங்கரர் அன்னை ஆர்யாம்பாளின் அந்திமத்தில் எங்கிருந்தோ பறந்து வந்ததுபோல் வந்துவிட்டார்!
சுப்பம்மாவுக்கு வெகு அருகே வந்து அமர்ந்தார். அவள் முகத்தருகே குனிந்து, தம் முகத்தில் குழல் தாழ, அன்பு கனத்தில் குரல் தாழ, தாழம்பூக் குரலில், “ஸுப்பம்மா, ஸுப்பம்மா!” என்று இருமுறை அழைத்தார்.
ஆஹா! மூன்று நாட்களாக மூடியிருந்த சுப்பம்மாவின் கண்கள் பலபலவெனத் திறந்தன. சந்திரிகையில் மலரும் குமுதமாக! பாலைப் பொழிந்து கொண்டு அவள் முகத்தெதிரே பாபாவின் வதனம்! ‘ச்யாமா காசன சந்த்ரிகா’ என்று காமாக்ஷியின் கடாக்ஷத்தை மூகர் வர்ணித்ததுபோல், சாமள சந்திரன்!
சுப்பம்மாவின் கரங்கள் நீண்டன. “கை விடமாட்டார்” என்றாளே, அந்தக் கைகளை அழுந்தப் பற்றிக் கொண்டாள் பற்றற்றான் பற்று!
இருபதாண்டுகளாகக் குழந்தை ஸத்யாவின் நாளிலிருந்து, இன்றைய யெளவன பாபா வரையில் அவள் செலுத்திய அன்பத்தனையும் திரண்டு புரண்டு வந்தது! பிள்ளையைத் தாய் போல், பாபாவின் கைகளைத் தடவிக் கொடுத்தாள், தட்டிக் கொடுத்தாள். கொண்டம ராஜு பெற்ற அதே பாக்யம்! இதோ அதற்கும் மேலாக ஒரு பாக்கியம்:
பாபா திருவிரல்களை அவளது உதட்டின்மீது வைத்தார்.
அவளுடைய வாய் சிறிது திறந்தது.
மடக்கு மடக்கு என்று மும்முறை தீர்த்தத்தை விழுங்கினாள்.
ஆம், பாபாவின் கையிலிருந்து கங்கா தீர்த்தமே அவளது வாயுள் பொசிந்தது!
ஆதியில் திருமாலின் காலிலிருந்து கங்கை பெருகியது. ஷீர்டி பாபா கூட ஒரு முறை தமது காலிலிருந்து கங்கையைப் பொழிய வைத்தார். இன்று அவரே கையிலிருந்து வருவித்த புண்ணிய தீர்த்தம் சுப்பம்மாவின் வினை யாவற்றையும் தீர்த்துவிட்டது.
சுப்பம்மா அமரருலகை எய்தினாள்.
***
சாகும் தருணத்தில் கைகொடுத்துச் சாகா நிலைக்குக் கடத்திவிடுவதே உத்தம குருவின் லக்ஷணம் என்று ஸ்காந்தத்திலுள்ள குரு கீதை கூறுகிறது. இதற்கு “ஸதி ஆகாரகம்” என்று பெயர் கொடுத்திருக்கிறது. ஷீர்டி ஸாயியின் “ஸதி ஆகாரக”த்தை நரசிம்ம ஸ்வாமி வியந்து விரித்து எழுதியுள்ளார்.
பர்த்தியவதாரத்திலும் இவ்வருள் சற்றும் குறையவில்லை. நம் சரித நாயகர் பலரை யமனுலகிலிருந்து மீட்டு இவ்வுலகிலேயே உயிர்ப்பித்திருப்பது மட்டுமில்லை. ‘ஸதி ஆகாரக’ அநுக்ரஹத்தின் விக்ரஹமாகவே பலரது அந்திமத்தில் பக்கத்தே எழுந்தருளிப் பரலோகத்தில் (பரமேயில்லாத ஆத்ம ஸாம்ராஜ்யத்தில்) அவர்களைச் சேர்த்திருக்கிறார்.
பாபா ஸ்தூல சரீரத்தால் ஓரிடத்தே யிருப்பார். வேறு எங்கோ ஓர் அடியார் மரண வாயிலில் இருப்பதை அறிவார். கட்டையெனச் சாய்வார். அவரது உயிர்ச் சக்தி ஸ்தூல சரீரம் விட்டு அடியாரிடம் ஓடும். இங்கே பாபாவின் ஸ்தூல சரீரத்தின் வாயில் விபூதி பூக்கும். மீண்டும் அவர் எழுந்திருக்கையில், இன்ன இடத்துக்குச் சென்று, இன்னாரை இனிப் பிறவியில்லா நெறியில் சேர்த்து வந்ததாகத் தெரிவிப்பார்.
அவ்வண்ணமே, மறைந்த அடியாரின் உறவினரிடமிருந்து மரணச் செய்தி தெரிவித்துப் பிற்பாடு கடிதம் வரும்.
“முடிந்த முடிவான உண்மை விபூதிதான். எதை எரித்தாலும் அது கரியாகும். அந்தக் கரியையும் எரித்தால் அது நீறு ஆகும். நீற்றை மறுபடி எரித்தாலும் அது அப்படியேதான் இருக்கும். மாறாது நிற்கும் பரம்பொருள் தத்வத்தின் சின்னம் அதுவே” என்பார் ஸ்ரீ காமகோடி மஹா பெரியவர்கள். முடிந்த நிலையில் அடியாரை பாபா சேர்க்கும்போது, இவரது ஸ்தூல – சரீரம் விபூதியைத்தான் வெளியிடுகிறது. முடிசார்ந்த மன்னரும் பிடி சாம்பல் ஆவர் என்ற விதத்திலும் மரணத்தைக் காட்ட விபூதிச் சாம்பல் வெளிவருகிறதோ என்னவோ? (தகன ஸம்ஸ்காரம் உள்ளவர் பொருட்டு விபூதியும், புதைத்து அடக்கம் செய்யப்படுபவர் விஷயத்தில் மண்ணும் பாபாவின் சரீரத்திலிருந்து வெளி வந்ததாகவும் தெரிகிறது. பிடி சாம்பலாக. ஆவது, மண்ணோடு மண்ணாக ஆவது இரண்டும் ஒன்றுதானே?)
மரணம் நேரும் காலத்தை நொடி தவறாமல், மரணம் சம்பவிக்கும் இடத்தை அங்குலம் தவறாமல், பாபா சொல்வதே ஓர் அழகு. ஒரு முறை, குறிப்பிட்ட ஒரு பக்தையின் மரண காலத்தில் அவளுக்குத் தரிசனம் தந்து உய்வித்து வந்ததாக பாபா சொன்னபோது, ஸ்ரீ கஸ்தூரி, “அப்படியானால் முத்தனூர் போய் வந்திருக்கிறீர்கள்!” என்றார். “இல்லை, அங்கிருந்து இருபது மைல் தாண்டிப் போனேன்” என்றார் ஸ்வாமி.
ஓரிரு நாட்களுக்குப் பின் அங்கிருந்து கடிதம் வந்தது. முத்தனூர் வைத்தியசாலையில் ஆக்ஸிஜன் இல்லாததால், அடுத்த நகரத்து. ஆஸ்பத்திரிக்கு நோயாளியை டாக்ஸியில் வைத்து எடுத்துச் சென்றதாகவும், வழியில் இருபதாவது மைலில் அவள், “ஸாயிராம், ஸாயிராம்!” என்று இருமுறை கூறிக் காலமானதாகவும் அதில் கண்டிருந்தது!
***
சில சமயங்களில் ஸூக்ஷ்ம சரீரம் உள்ள இடத்தில் பாபா செய்வதை ஸ்தூல சரீரம் பிரதிபலிப்பதுண்டு. ஒரு முறை புட்டபர்த்தியில் கட்டையாய் சாய்ந்திருந்த அவரது வாய், “ஜலம், ஜலம்” என்று கேட்டவுடன், அடியார்கள் நீர் கொண்டு வந்தனர். அவரோ அதைக் கவனிக்கவேயில்லை. சிறிது போதுக்குப் பின், இந்த ஸ்தூல தேகத்தில் முழு விழிப்புப் பெற்றபின், தம் முன்னிருந்த தண்ணீர்த் தம்ளரைப் பார்த்துச் சிரித்தார். “நான் எங்கேயோ மரித்துக்கொண்டிருந்த ஒருவனுக்கு அங்கே நீர் கேட்டால், இங்கே ஜலம் கொடுத்திருக்கிறீர்களே!” என்றார்.
1958 நவம்பர் 15. மாலை மணி 5-20. பிரசாந்தி நிலயத்தில் அன்பர்களோடு அளவளாவிக் கொண்டிருந்த பாபா, “ஹா” என்று தரையில் சாய்ந்தார். பத்து நிமிஷங்களுக்குப் பின் மும்முறை இருமினார். ஒவ்வொரு இருமலின் போதும் அவரது வாயிலிருந்து ஏராளமான விபூதி வெளிப்பட்டு ஓரடிக்கு அப்பால் போய் விழுந்தது. ஐந்து நிமிஷம் கழித்து, சரியாக 5-35க்குத் தெளிந்த தெளிவாக எழுந்திருந்தார். விட்ட இடத்தில் உரையாடலைத் தொடங்கினார்.
அன்பர்கள் இடைக்காலத்தில் அவர் செய்த அற்புதத்தைச் சொல்ல வேண்டுமென நச்சரித்தனர்.
“அதுவா? இங்கே அடிக்கடி வருகிறாளே, வேலூர் லேடி மெடிகல் ஆஃபீஸர் டாக்டர் கிருஷ்ணா, அவளுடைய தாயார் டேராடன்னில் 5.30 மணிக்குக் கண்ணை மூடிட்டா. கிருஷ்ணா பக்கத்திலேயேதான் இருந்தா. நாடியைப் பிடிச்சுப் பார்த்து, ‘இதுதான் கடைசி மூச்சு’ என்றாள். என் பஜனைதான் அங்கு நடந்துகொண்டிருந்தது. அந்த அம்மாவுக்குத் தரிசனம் தந்தேன் பரம சாந்தமாக உயிர் பிரிந்தது” என்றார்.
18ந் தேதி ஓர் இன்லண்ட் கடிதம் வந்தது. வழக்கத்துக்கு மாறாக பாபா அதை ஸ்ரீ கஸ்தூரியிடம் கொடுத்து, “பிரிச்சுப் படி” என்றார்.
அதில் ரகசியம் ஏதும் இல்லை. முற்றிலும் தெரிந்த விஷயம் தான். டேராடன்னிலிருந்து டாக்டர் கிருஷ்ணாதான் எழுதியிருந்தார். “அம்மாவின் கடைசி மூச்சு சனிக்கிழமை மாலை ஐந்தரைக்கு அடங்கிற்று… தங்கள் ஸ்மரணையாகவே இருந்தாள். தாங்கள் அவளுக்குத் தரிசனம் தந்தீர்கள் என ஊகிக்கிறேன்.”
***
துளிக்கூடக் கட்டுப்பாடோ, மரியாதைப் பண்போ, நாகரிக நடத்தையோ, கௌரவமான பேச்சோ அறியாத முரடர், ஸ்டீவ் என்ற அந்த அமெரிக்கர். பாபா அவரை எப்படி அடியோடு மாற்றிவிட்டார்? கடைசியில் ஸ்டீவ் புற்று நோய்க்கு ஆளாகி பெங்களூரில் மரித்த போது. அது மரணத்தின் சோகமும் பீதியும் கொண்ட சூழலாகவா இருந்தது? மூச்சு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அடங்கும் போது ஸ்டீவின் கண்ணில் மின்னிய ஒளி! அவர் முகத்தில் பரவிய திவ்யானந்த மலர்ச்சி! அடேயப்பா! கூடியிருந்த அத்தனை பேரும் ஸ்டீவின் மரணத்துக்காக அழாமல், அவரது அமரத்வ பட்டாபிஷேகத்தைப் புளகித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்! இச்சம்பவத்தை வர்ணிக்கும் “ஸஹோதரி ஓம்” புற்று நோயிலிருந்து பாபாவால் குணமடைந்தவள். இவள் அதே புற்று நோயால் மரணமடைந்த ஸ்டீவை பாபா குணப்படுத்தியது தான் விசேஷமானது என்கிறாள்! ஆம், உடலைக் குணப்படுத்துவதைவிட குணத்தை குணப்படுத்தி குணம் கடந்த பதத்துக்கு அனுப்புவதுதானே சிறப்பானது?
***மரண காலத்தில் கடவுளை நினைத்திருந்தால் கடவுளையே சென்று சேருவர் என்று கீதை உறுதி கூறுகிறது. பாபா செய்கிற மற்ற அகடி தகடனா லீலைகள் ஒரு புறம் இருக்கட்டும். சாவிலிருந்து சிலரை அவர் மீட்பதும் இருக்கட்டும். இப்படி மீட்கப்பட்டவர்களும் பிறகு சாகத்தானே வேண்டும்? இனியொரு பிறவியின்றி, இப்பிறப்பிலேயே அவர்கள் கர்மாவைக் கழித்து கொள்ளத்தான் இந்த மீட்பே! எனவே இதுவும் தாற்காலிகம் தான். உண்மை மீட்பு மரண காலத்திலேயே அவர்களுக்குத் தெளிவையும் சாந்தியையும் ஆனந்தத்தையும் தந்து, அவர்களை ஸம்ஸாரச் சகடத்திலிருந்து விடுவிப்பதுதான். பாபா செய்யும் லீலைகளில் ஆன்மியமானவையே முக்கியமானவையாகையால் அவற்றுள் இவ்வாறு அந்திமத்தில் அவர் புரியும் அருளை விசேஷமாகச் சொல்ல வேண்டும். நம் இதயத்துள்ளே புகுந்து உருக்கும் எடுத்துக்காட்டுகளைப் பார்க்கலாம்.