அத்தியாயம் – 15
சித்திரவதையிலும் சித்திரத் தாமரையாய்!
என் உண்மை நிலையில் நிலைத்து உன்மத்தனைப் போலவும் ஜடத்தைப் போலவும் உள்ள என்னை எத்தனை ஹிம்ஸை செய்தாலும் பயன் ஏது? தேக உணர்ச்சியற்று, மனிதமனம் மரத்துக் கிடக்கும் எனக்குத் தண்டனை தருவது அரைத்த மாவையே அரைக்கிற பொருளற்ற செயல்தான்.
– ஸ்ரீமத் பாகவதத்தில் ஜடபரதர்
மகா மகா மந்திரவாதியிடம் போவதற்காக இரட்டை மாட்டு வண்டி கொண்டுவரப்பட்டது. ஆனால் வண்டிக்காரன் எப்பாடு பட்டும் மாடுகள் கிளம்பாமல் சண்டித்தனம் செய்தன. அதற்காக வேங்கப்ப ராஜு தம் உத்தேசத்தைக் கைவிடுவதாக இல்லை.
மேலும் மேலும் தெய்விகத்தின் சமிக்ஞைகள் காட்டி உறவினர் அவற்றிலிருந்து படிப்பினை பெற்று தானாகத் அறிவு பெறச் செய்வதற்கே ஸத்யா முன்னம் வந்த மந்திரவாதிகளை ஓட்டம் பிடிக்கச் செய்தான். இப்போதும் மாடுகளை நிறுத்தி வைத்தான். ஆனால் இதிலும் தந்தை மனம் தெளிவு பெறவில்லை என்று கண்டதும், “சரி, வண்டி நகரட்டும்” என்றான். கரடு முரடான ரஸ்தாவில் கடா கடா குடு குடுவென்று வண்டிச் சகடம் ஓடலாயிற்று.
பிள்ளையின் சங்கற்பத்திலேயே வண்டி கிளம்பியதிலாவது பெற்றோருக்குத் தெளிவு பிறந்திருக்கக் கூடாதா? ஏனோ பிறக்கவில்லை. மனித மன விசித்திரத்தை என்ன சொல்ல? அந்த மனத்தை அடியோடு வசியம் செய்ய நம் விசித்திர சித்தனும் எண்ணவில்லை. ஆயினும் தன் கருணையால் மீண்டும் மீண்டும் சமிக்ஞைகள், சங்கேதங்கள் காட்டினான் தானாகவே விரும்பிச் சுதந்திரமாக மன மாறுதல் ஏற்படட்டுமே என்ற பெரு நோக்கில். போகிற வழியில் இடையூற்றுக்கு மேல் இடையூறு, இடுக்கண்ணுக்கு மேல் இடுக்கண் உண்டாக்கிக் காட்டினான். ஆயினும் பெற்றோரின் கண் திறக்காததால் அந்த இடர்களைக் களைந்தான்.
பிராம்மணபல்லியைச் சென்றடைந்தார்கள்.
மந்த்ரவாதியைப் பார்த்தாலே கிலி உண்டாயிற்று. வாட்ட சாட்டமாக, மாமிஸ பர்வதமாக, பழங்கால அரக்கர் போலத் தோன்றினான். அந்தக் கண்கள்! செக்கச் செவேலென்று தணலாக எரிந்தன.
அறியாமையாலும், அறிந்துகொள்ள இசையாத பிடிவாதத் தாலும் அருமைக் கண்ணனை அந்த அரக்கனிடம் ஒப்புக் கொடுத்துவிட்டார் வெங்கப்பர்.
அவன் ஒரு ரத்தக் கோலம் போட்டு அதன் நடுவே குழந்தையைத் தர தரவென்று இழுத்து உட்கார வைத்தான். குருதியைச் சில்லிடவைக்கும் குரூரக் குரலில் தனக்குத் தெரிந்த, தெரியாத மந்திரங்களை எல்லாம் உச்சாரணம் செய்து ‘பேயை உச்சாடனம் செய்ய ஆரம்பித்தான். நீண்ட நேரம் பல ஆவிருத்திகள் சொல்லியும் “பேய்” அசைந்து கொடுப்பதாகத் தெரியவில்லை. மந்த்ர மந்திரமான மூர்த்தியிடம் அற்ப தேவதையரின் சக்தி பலிக்குமா? ஆனால் முன் இருமுறை செய்தது போல் இம்முறை பேய் மந்திரவாதியை விரட்டவில்லை.
பொறுமையின் சிகரத்தை உலகுக்குக் காட்டும் லீலையைப் புரியப் பாலகன் சித்தம் கொண்டு விட்டான். மந்திரவாதியின் கொடூரம் அனைத்துக்கும் ஆட்பட உளம் கொண்டுவிட்டான்.
“ஏ பேயே! மந்திரத்திலே நீ ஓடலைன்னாச் சும்மா உட்டுடுவேன்னு நெனச்சியா? இவரு மந்திர ராஜா உன் வாலை ஒட்ட நறுக்காம விட மாட்டாரு” என்று சவால் விடுத்தான் ராட்சதன்.
புளிய மிலாறுகளைச் சொடுக்கினான், பேயை விரட்டுவதாகச் சொல்லி. எழுதக் கை கூசுகிறது. எண்ண மனம் பதைக்கிறது தெய்வ ஸத்யாவைப் புளியங்குச்சிகளால் வெளுத்துக் கட்டலானான்.
என்ன இருந்தாலும் பெற்றோர் இல்லையா? வெங்கம ராஜுவும் ஈச்வரம்மாவும், குற்றவாளிகளாகக் குறுகுறுத்து நின்றனர்
ஸத்யா? அத்தனை அடியையும் வாங்கிக்கொண்டு இமையைக் கூட இம்மி அசைக்காமல் சிலையாக அமர்ந்திருக்கிறான். அந்த சாந்தத்தைக் கண்டுங்கூட பேய்க்கும் தெய்வத்துக்கும் உள்ள வேறுபாடு தெரியாமல் மந்திரவாதி நையப் புடைத்துக் கொண்டிருந்தான்.
தாய் தந்தையரால் தாங்க முடியவில்லை. “புள்ளையை விட்டுடுங்க சாமி! அதன் தலையிலே இப்படித்தான் பேய்பிடிச்சுத் திரியணுமின்னும், எங்க தலையிலே அந்தப் பேயைக் கட்டி மாரடிக்கணுமின்னும் எழுதியிருக்குது. நாங்க கூட்டிகிட்டுத் திரும்பிப் போறோம். நீங்க சிரமப்படாதீங்க” என்று வேண்டிக் கொண்டார்கள்.
ராட்சதனுக்கோ இது தன் சக்திக்கு எதிர் சவால் என்றே தோன்றியது. ‘சவாலை முறியடித்தேயாக வேண்டும். மந்திர ராஜாவாகப் பெயரெடுத்த தன் வீட்டுப்படி மிதித்த ஒரு கேஸ் குணமாகாமல் திரும்ப இடம் தருவதாவது?’ என்ற வீம்பு தோன்றிவிட்டது. ஸத்யாவின் பெற்றோரைப் பார்த்து நிர்தாக்ஷிண்யமாக, “அதெல்லாம் புள்ளையை விடறதுக்கில்லை. ரத்த சாமுண்டியே இந்தப் பேயை இங்கே அனுப்பிச்சு வைச்சிருக்கா. இது என் சரக்கு. இனி எனக்காச்சு, பேய்க்காச்சு” என்று கருவினான், உறுமினான்.
பெற்றோர் பதராகிப் பதைத்து உட்கார்ந்து விட்டனர்.
மந்திரவாதி, ஸத்யாவின் தலையை மொட்டையடித்தான். பட்டுக் கேசங்கள் கொத்துக் கொத்தாக மழிக்கப்பட்டன. கிராதகன் ஓர் உளியைக் கொண்டுவந்து, இளநுங்கு போன்ற பல தயாவின் உச்சந்தலையில் ஏதோ பாறையில் கல் வெட்டுச் செதுக்குவதுபோல் X அடையாளம் செதுக்கினான்.
வெங்கப்பர் கண்களை மூடிக்கொண்டு நடுங்கினார்; ஈச்ராம்பா அடிவயிற்றைப் பிடித்துக் கொண்டு துடித்தாள்.
ஸத்யா – சர்வ சகஜமாக, பிரம்மமாக, நிஜ…ம்..மாகவே ஸஹஜ ஸ்திதியில் பிரம்மமாக, உட்கார்ந்திருந்தான்.
பாதகன் குழந்தையின் நடு மண்டையில் மறுபடி உளியைக் குத்தி ஒரு திருகு திருகினான். எங்கோ சுவரிலே ஒரு ஆணி ‘கிறீச்’சென இழுபட்டாலே நம் நாடி நரம்புகள் கூசுகின்றன. நேராகத் தன் மண்டையைக் கீறிப் பெருக்கல் குறி போடப்பட்ட போது பாலன் ஆடாமல், அசையாமல் நன்றாகக் குனிந்து காட்டிக்கொண்டிருந்தான்.
மகாபாபிக்கு இன்னமும் திருப்தி உண்டாகவில்லை. நெற்றி உச்சியில், முன் மண்டையில் மூன்றாம் முறையாக உளியை வைத்துக் குடைந்து இன்னொரு X போட்டான்.
அவனைக்கூட வைது என்ன பயன்? அதை இக்காவியநாதரே விரும்பமாட்டார். அவனை மூடியிருந்த மாயை இப்படியெல்லாம் அவனை ஆட்டுவித்தது என்றே சொல்ல வேண்டும். அல்லது…
சாதகர்களுக்கு அத்தியாவசியமான குணங்களில் ஒன்றாக ‘ஸஹனம், ஸஹனம்’ என்பதை நம் நாயகர் அடிக்கடி சொல்வார். சகிப்புத் தன்மையின் எல்லையான அந்த ஸஹனத்தை அவரே செய்து காட்டுவதற்கு இந்தக் கொடூரம்தானே வழி செய்திருக்கிறது? சிறு ஸத்யாவின் ஸஹனம் நம் இதயத்தில் ஸஹானாவாகத் துயர இசை எழுப்புகிறதல்லவா? இப் பாவனத் துயரமே நம் பாவங்களில் பலவற்றை அடித்துச் சென்று விடும்.
சொட்டு ரத்தம்கூடச் சிந்தக்கூடாத ஸுகுமார ஸத்யாவின் சிரத்தில் மூன்று ‘எக்ஸ்’ அடையாளங்களிலிருந்தும் குருதி வழிகிறது. மூன்றாக வீழும் விசித்திர கங்கைதான்!
மந்திரவாதி மண்டைப் பிளவுகளிலிருந்து ரத்தத்தை வடிக்கிறான். அப்புறம்… இவனுக்கென்ன இதயம் என்ற ஒன்று இல்லவே இல்லையா? பச்சைப் புண்ணிலே எலுமிச்சஞ் சாற்றையும், பூண்டுச் சாற்றையும், இவை போதாவென்று நெடி வீசும் அமிலங்களையும் கொட்டுகிறான். நம் கதாநாதருக்கு முதல் அபிஷேகம்!
பெற்றோரின் முகங்களைக் கண்ணீர் அபிஷேகித்தது. ஆனால் ஸத்யாவின் கண்கள் கலங்கவேயில்லை.
மந்திரவாதி சற்றுக் கலங்கித்தான் விட்டான். ஆனாலும் சமாளித்துக் கொண்டான். “இன்னும் ஒரு வாரம் தினமும் புள்ளை சித்திரவதையிலும் சித்திரத் தாமரையாய் தலையில நூற்றியெட்டுக் குடம் பச்சைத் தண்ணி கொட்டினா போறும்!” என்றான்.
‘ஒரு வாரம் என்ன, ஒரு நாளே போதும். பச்சைப் புண்ணில் பச்சைத் தண்ணீர் நூற்றெட்டுக் குடம் கொட்டினால் ஒரு நாளிலேயே ஜன்னி கண்டு கதை முடிந்து போகும்’ என்று பெற்றோர் நினைத்தனர்.
ஆனால் அவர்கள் நினைப்புக்கோ, மந்த்ரவாதியின் நினைப்புக்கோ கட்டுப்பட்டவனா ஸத்யா? ஜம்மென்று ஒரு வாரம் அஷ்டோத்தர சத கும்ப அபிஷேகம் பெற்றான். அதன் பின்னும் தானிருந்தபடியே இருந்தான்!
கொஞ்சம் விளையாடக்கூட ஆரம்பித்தான்!
“இதோ ஸ்தம்பன வித்தை செய்கிறேன். பேயால் இருந்த இடம்விட்டு அசையமுடியாது” என்று சொல்லி, “ஹ்ராம் ஹ்ரூம்” என்று கூச்சலிடுவான் மாந்திரிகன். அதுவரை குத்துக்கல்லாக இருந்த ஸத்யாவோ இப்போது துள்ளி ஓடத் தொடங்குவான்!
“ஆங்… அப்படியா சமாசாரம்?” என்று மீசையை முறுக்குவான் விடாக்கண்ட மந்திரவாதி, மீசையில் மண் ஒட்டாத கதையாக. இந்த மாதிரி துள்ளி ஓடறதுக்கு ‘மான் வியாதி’ன்னு பேரு. பிசாசு ஓடிப் போறதுக்கு முந்தி இந்த வியாதி வரத்தான் செய்யும்” என்று சொல்லியபடி, “துள்ளியா ஓடறே! உன் காலை முறிச்சுப் போடறேன் பாரு” என்று சூள் உரைப்பான். விறகுக் கட்டையைக் கொண்டுவந்து ஓடும் குழந்தையின் குதிகால், முழங்கால், மற்ற பூட்டுக்களில் போடு போடு என்று போடுவான்.
‘பாவம், பாவம். இதையெல்லாம் எழுதும்படியும் படிக்கும்படியும் இருக்கிறதே என்று நாம் ஸத்யாவைக் குறித்துப் பரிதாபப் படுகிறோம். ஆனால் அன்று அங்கே பரிதவிக்கவேண்டிய நிலையில் இருந்தது மாந்திரிகன் தான்! அடியை ஸத்யா தனதாக ஏற்றுக் கொண்டால்தானே! அவன் பாட்டுக்கு ஆனந்தமாகத் துள்ளியபடி இருப்பான். விறகை வீசி வீசி மந்திரவாதிக்குத்தான் தோள் பிய்ந்தாற் போன்ற வலி ஏற்பட்டு உடலெல்லாம் வேர்த்து விருவிருத்து, அவன் கட்டையைப் போட்டு விட்டுக் கட்டையாக விழுவான்.
சமர்த்துப்பிள்ளையாகப் ‘பேயு’ம் கட்டையாக உட்காரும்!
“ஆங்… வந்தியா வழிக்கு!” என்று (இவன் அதை வழிக்குக் கொண்டு வந்துவிட்ட மாதிரி) திருப்திப்பட்டு, மறுபடி பூசை போட ஆரம்பிப்பான் மாந்திரிகன்.
இருந்த இடத்தைவிட்டே எழுந்திராமல் வட்டியும் முதலுமாகப் பழி வாங்குவான் பாலன். “இதுக்குப் பேரு பாறாங்கல் வியாதி. பேய்க்கு மான் வியாதியும், பாறாங்கல் வியாதியும் மாறி மாறி வந்துச்சுன்னா அது ஓடிப்போற நாள் கிட்ட வந்துடுச்சுன்னு அர்த்தம்” என்று மந்திரவாதி வியாக்யானம் செய்வான்.
ஆனால் நாட்கள் தான் ஓடினவே தவிர பேய் ஓடுகிற வழியாகத் தெரியவில்லை. ஸத்யா பாடினான், ஆடினான், மந்திரங்களை முழக்கினான். முன்னே புட்டபர்த்தி பஜனையில் ஊரார் அறியாத ஒரு க்ஷேத்திரத்தையும் மூர்த்தியையும் குறிப்பிட்டு வந்தான் அல்லவா? இப்போது அந்த பிரஸ்தாவம் மிக அதிகமாயிற்று.
அந்தப் பெயர்களைக் கேட்டுவிட்டு, “சரித்தான், துலுக்கப் பிசாசு! இது வரைக்கும் நான் செஞ்சதெல்லாம் சரிதான். பொதுவா எல்லாப் பிசாசுகளுக்கும் பண்ண வேண்டியதெல்லாம் பண்ணி முடிச்சாச்சு. அதனாலேயே, தான் துலுக்கப் பிசாசுன்னு இப்போ நிஜத்தைக் கக்கிடுச்சு! இதுக்கு ‘ஸ்பெஸலா’ ஒரு கலிகம் போட்டுட்டாப் போறும். பறந்தே போயிடும். பார்த்துக்கங்களேன்!” என்று வெங்கம ராஜுவிடம் எக்களிப்புடன் பேசினான் மாந்திரிகன்.
‘பாம்பின் வாய்த் தேரையாக இந்தக் கால கண்டனிடம் மதலையைக் கொடுத்தாச்சு. அவன் விட்டால் விடட்டும், விழுங்கினால் விழுங்கட்டும் என்று நினைத்த பெற்றோர் ‘அம்போ’ என்று உட்கார்ந்து விட்டனர்.
வைத்தியம் தான். தனக்குத் தெரிந்த அத்தனை கார மூலிகைகளையும், அமிலங்களையும், தனக்குத் தெரிந்த அத்தனை மந்திரங்களையும் சொல்லிச் சேர்த்துக் கிளறிக் ‘கலிகம்’ என்ற மையைச் செய்தான் மாந்திரிகன். அதன் நெடியிலே மூச்சுத் திணறியது. அதைப் பார்த்தாலோ கண் எரிந்தது. நெருப்புத் திராவகத்துக்கு மிளகாய் எஸென்ஸை ஊட்டினால் எப்படியிருக்குமோ அப்படிப்பட்ட கலிகம் தயாராகிவிட்டது.
அதைக் கரண்டியால் விழுதாக வழித்தெடுத்துக் கூசாமல் ஸத்யாவின் இரு கண்களிலும் அப்பிவிட்டான் அரக்கன்! அதுவரை அத்தனை கொடூரத்திலும் கலங்காமல் கமலதளமாக இருந்த கண்களை மூடிக் கலிகத்தை இட்டான்.
உடனே கண்களும், முகமும், மண்டையும் மளமளவென வீங்கத் தொடங்கின. ஸத்யாதானா என்று அடையாளம் கண்டுகொள்ள முடியாத வீக்கம்! ஜவ ஜவ என்று ஒரு சிவப்பு. அவனுக்குப் பக்கத்தில் போனாலே செங்கற் சூளையாக அனல் வீசிற்று!
பூ உடல் கிடுகிடுவென நடுங்கலாயிற்று. மூடிப்போன கண்களிலிருந்து ஓயா மாரியாக நீர் கொட்டலாயிற்று.
இத்தனைக்கும் ‘இம்’ மென்று முனகாமலே இருக்கிறான். ஆனாலும் பூரண நினைவுடன் இருக்கிறான்.
சரீரத்திலிருந்து ஆத்மாவைத் தனிப்படுத்தி வாழ முடியும் என்று பதினாயிரம் சாஸ்திரங்களில் எழுதி வைத்திருந்தாலும் நம்மால் நம்ப முடிகிறதா? ‘தூக்கத்தில் ஒரு கொசு கடித்தால்கூட வலி தெரிந்து விழித்துக் கொள்கிறோம். அப்படியிருக்க சரீரம் வேறு, ஆத்மா வேறு என்று இருப்பதாவது? இதெல்லாம் வாய் வேதாந்தம்தான். அல்லது வெறும் கற்பனைதான்’ என்றே சொல்வோம். ஆனால் பிரத்யக்ஷத்தில் ஒரு ரமணர் பாதாளலிங்க குகையில் புழுக்கள் பின் தொடை முழுதும் குடைந்து குளசிய போதும் ஆத்மாராமராக உட்கார்ந்திருந்தார், ஒரு ஸத்ய நாராயணன் உளிகொண்டு தலையைச் செதுக்கி உக்ர கலிகத்தைக் கண்ணில் அப்பினாலும் வலி தனக்கில்லை என்று அமர்ந்திருந்தான் என்றால் சாஸ்திர வாசகத்தில் நம்பிக்கை பிறக்கத்தானே செய்கிறது? இதற்காகவேதான் இந்த விளையாட்டோ?
அவனுக்கு விளையாட்டாக இருக்கலாம். பெற்றோருக்கு வினையாகச் சுட்டது. கை தேர்ந்த சிற்பி செதுக்கியது போன்ற ஸ்த்யாவின் திட்டவட்டமான வதனம் விகாரமாக வீங்கி வதங்கி ஊநீர் பெருக்குவதைப் பார்க்க அவர்களுக்குப் பொறுக்கவில்லை.
“பேய் கைக்குள்ளாற வந்திடுச்சு. இனிக் கவலையில்லை” என்று சொல்லி மாந்திரிகன் வெளியே சென்றான். ஈச்வரம்மா அடக்கி வைத்திருந்த அழுகை வெடித்து வந்தது. “நாயனா! சிசுஹத்தி பண்ற பாவிங்களா நாங்க ஆயிட்டமே!” என்று புலம்பினாள். இவள் எடுத்துக் கொடுத்த உடனே தகப்பனாரும் அழத்தொடங்கி விட்டார்.
தன்னைப் பொறுத்தமட்டில் ஸத்யாவுக்கு நோயும் வலியும் பொருட்டில்லை. ஆனால் தன்பொருட்டு பிறர் விசனிப்பதை தனது கருணை உள்ளம் தாங்கவில்லை. அவர்கள் தம்மையே நடராதிகளாக எண்ணிப் பச்சாத்தாபத்தில் வேகிறதைக் கண்டு உருகினான்.
“அழாதீங்க, அழாதீங்க!” என்று கையைத் தூக்கி ஆட்டினான். அவன்றிலிருந்து எத்தனை லக்ஷம் பேரின் அழுகைக்கு ஆறுதல் தர அந்தக் கை உயர்ந்திருக்கிறது என்று யாரே கணக்கெடுத்துச் சொல்ல முடியும்?
“தெருவிலே போய்ப் பாருங்க. பசுஞ்சாணி போட்டிருக்கும். பக்கத்திலேயே பச்சிலை படர்ந்திருக்கும். பச்சிலைச் சாற்றைச் சாணியில் பிழிஞ்சு கொண்டாங்க” என்றான்.
சாணியும் வேண்டாம், சாறும் வேண்டாம். அவற்றை இங்கே அநாயாசமாக சிருஷ்டித்த இவனது சங்கற்ப சக்தியாலேயே தன்னைக் குணப்படுத்திக் கொண்டிருக்கலாம். இருந்தாலும் இவனுக்கு நிறைய லீலை வேண்டியிருந்ததே!
பெற்றோர் சென்று பார்த்தனர். அவன் சொன்னபடியே சாணமும் மூலிகையும் இருந்தன. பச்சிலையைச் சாணத்தில் பிழிந்து ஸத்யாவிடம் கொண்டுவந்து கொடுத்தார்கள்.
மூடிய திரை சர சர எனத் திறந்து கொள்வதைப்போல, வீங்கி இடுங்கி மூடியிருந்த கண்கள் மலர்ந்து திறந்தன.
இந்திர ஜால மாஜிக் போல வீக்கம் வடிந்தது. மண்டையும் முகமும் ஜவஜவப்பு நீங்கிப் பழைய ஸத்யாவின் பால் வழியும் வதனமாயிற்று.
“அப்பாடா!” – ஆசுவாச மூச்சு விட்டனர் பெற்றோர்.
“ஐயோடா!” என்று ஊது உலைத் துருத்திபோல் நெடுமூச்சு வாங்க வந்து நின்றான் யமராக்ஷதன். “பேயை அடிச்சுத் தொறத்தரத்துக்கு ஒரு அங்குலம்தான் பாக்கி இருந்துச்சு. இந்தச் சமயத்திலே, தான் போகப்படாதுங்கறதுக்காக அது பண்ணின சூழ்ச்சியிலே மாட்டிக்கிட்டு மாத்து மருந்து வெச்சுட்டீங்களே! நான் பட்டபாட்டையெல்லாம் தவிடு பொடியாப் பண்ணிட்டீங்களே! கொஞ்சமானும் யோசனை வேணாம், மூளை வேணாம்? இப்போ ‘அடியைப் பிடிடா பாரதப்பட்டா’ன்னு முதலிலிருந்துன்னா ஆரம்பிக்கணும்? உங்களைப்போல முட்டாப் பசங்க கேஸை எடுத்துக்கிட்டு உயிரை விட்டேனே” என்று மாந்திரிகன் கூச்சலிட்டான்.
“ஆமாங்க, தப்புத்தாங்க. நீங்க மறுபடி எங்களுக்காகச் சிரமப்பட வேண்டாம். உங்களுக்கு என்ன தக்ஷிணை வேணாலும் தந்துடறோம். உங்ககிட்ட குணம் பண்ணிக்க எங்களுக்குப் பொசிப்பு இல்லை. மன்னிச்சுடுங்க. நாங்க போறோம். கடவுள் கிருபை இருந்தா இந்தப் பய இன்னும் கொஞ்சம் உடம்பு தேறினவிட்டு மறுபடி அழைச்சிட்டு வாரோம்” என்று அவனிடம் தழைந்து குழைந்தார் வெங்கப்பர்.
பின் என்ன செய்யலாம்? அவனோ மந்திரவாதி. அவனிடம் பகைத்துக் கொண்டால் அவன் நிஜமாகப் புதுப் பிசாசு எதையாவது ஏவி விடக்கூடும் என்று அவருக்குப் பயம். பூதப் பிரேதப் பிசாசங்கள் நெருங்கவொண்ணா ரட்சை தன் புதல்வன் என்று அவருக்கு இன்னமும் புரியவில்லையே!
ஆனால் மாந்திரிகனுக்கு உள்ளூரப் புரிந்துதான் இருக்க வேண்டும். தான் இத்தனை மந்திர தந்திர வைத்தியங்கள் செய்தும் ஸத்யாவை அது தொடாததும், க்ஷண மாத்திரத்தில் அவன் கலிகத்துக்கு மாற்றுச் செய்து கொண்டதும், ‘இது நம் சக்திக்கு அப்பாற்பட்ட சமாசாரம்’ என்று அவனுக்கு உணர்த்தித்தானே இருக்கவேண்டும்? இனி இங்கே சவால் கிவால்விட்டுப் பயனில்லை என்று கண்டு கொண்டிருப்பான். எனவே, தன்னிடம் சண்டை போடுவதற்குப் பதில் ‘தாஜா’ செய்த வெங்கப்பரிடம் ஒற்றைக்கு இரட்டையாக தக்ஷிணை தண்டிக்கொண்டு, போகவிட்டான்.
சித்திரவதைக் கூடத்திலிருந்து சித்திராவதிப் பர்த்திக்குத் திரும்பினான் ஸத்யா.
ஆனாலும் “நோய்” என்னவோ தீரவில்லையே என்றுதான் இன்னமும் பெற்றோர் மயங்கினர்!
இனி பயங்கர மாந்த்ரிகம் வேண்டாம் என்று தீர்மானித்து பக்கத்துக் கிராமம் ஒன்றில் பச்சிலை வைத்தியம் பார்க்க எண்ணினர்.
நல்ல மருந்திம் மருந்து–சுகம்
நல்கும் வைத்திய நாத மருந்து
என வள்ளலாரும்.
அரு மருந்தொடு திருமருந்து
என மாரிமுத்தாப் பிள்ளையும்,
பார்வதி என்றொரு சீமாட்டி… பாதி தின்ற… மருந்து
என கோபாலகிருஷ்ண பாரதியும் பாடிய மூல வஸ்துவுக்கு மூலிகை மருத்துவம் செய்ய உத்தேசித்தனர்.
வண்டி கட்டப்பட்டது. வெளி நினைவற்றிருந்த ஸத்யாவை அதில் தூக்கிப் போட்டுக்கொண்டு புறப்பட்டனர்.
வழியே கண் விழித்தான்.
இம்முறை பெற்றோரிடம் அதிகம் ‘ஸீ–ஸா’ விளையாட அவன் எண்ணவில்லை. “நான் அங்கே எல்லாம் வரல்லை… வீட்டுக்குத்தான் போகப் போறேன்” என்றான் மெல்ல. உடனே வண்டிமாடுகள் ஜண ஜண என்று கழுத்து மணிகள் குலுங்கப் புட்டபர்த்தியை நோக்கித் திரும்பி ஓடலாயின. அவற்றை அடக்கி வழிக்குக் கொண்டு வருவது தன்னாலாகாத காரியம் என்று வண்டிக்காரன் ஓய்ந்து உட்கார்ந்து விட்டான்.
பசு – பதி, கோ – பாலன் இஷ்டப்படிதான் மாடு நடக்கும். ஆன்றோர்கள் மனித ஜீவனைத்தான் அந்த மாடாக உருவகித்தார்கள். இங்கோ, மனித ஜீவர்கள் நம் கோபாலனுக்கு உடன் படாதபோது, அசல் மாடுகள் அவன் சங்கல்பத்தை ஈடேற்றின!
புட்டபர்த்திக்குத் திரும்பியவர்களிடம் பெனுகொண்டா வக்கீல் ஸ்ரீ கிருஷ்ணமாசாரியார், “ஆவிகள், துர்தேவதைகள் பீடிப்பு எதுவானாலும் கடிகாசலத்து நரஸிம்ஹ மூர்த்தியைவிடக் கை கண்ட மருந்து இல்லை. பையனை அங்கே அழைத்துப் போங்கள்” என்றார். (சோளிங்கர் எனப்படும் சோழசிம்மபுரம் தான் கடிகாசலம்.)
நகை சிந்தும் நயனத்தால் அவரைப் பார்த்தான் ஸத்யா. “மாமா, நீங்க சொல்றது தமாஷா இருக்கு. கடிகாசலத்திலே ஏற்கெனவே இருக்கிற எங்கிட்டேயே என்னை அழைச்சுட்டுப் போகச் சொல்றீங்களே!” என்றான், ஸ்பஷ்டமாக, ஸஹஜமாக!
அவருக்கு அது அதிகப் பிரசங்கமாக இருந்தது. ஆனால் வெங்கப்ப ராஜுவோ பாலனை வியப்புடன் பார்த்தார். வியப்பு பக்தியாக, இனம் தெரியா அச்சமாகப் பரிணமித்தது. “இந்த மொட்டைத் தலை ஸத்யா உண்மையில் பிடரி சிலிர்க்க விளங்கும் சிங்கப்பிரான் தானோ?”
ஸத்யா கமலாபுரத்துக்குச் செல்லுமுன், புட்டபர்த்தியில் சகாக்களுடன் வீதிபஜனை செய்து வந்த காலத்தில், ஒரு நாள் கதிரியில் கோயில் கொண்டுள்ள நரசிம்மரைப் பற்றி ஒரு பாட்டுப் பாடினார்கள். அதில்,
“எஃகுத் தூணைப் பிளந்து எகிறி வந்தனன் சிங்கன்”
என்ற வரி வந்தபோது ஸத்யா ஓர் எகிறு எகிறி எங்கோ நின்றான். எயிறு தெரியச் சீறி நகைத்து இரண்யனின் உதரத்தை உகிர்ந்த சீயப் பிரானாகவே அன்று அவனை ஊரார் கண்டனர். பலர் தேங்காய் உடைத்துச் சூடம் சமர்ப்பித்த பின்தான் அவனது ஆவேசம் தணிந்தது.“கடிகாசலத்திலே ஏற்கெனவே இருக்கிற எங்கிட்டே” என்று ஸத்யா சொல்ல, இது வெங்கமராஜுவுக்கு நினைவில் வந்தது. தெய்விகமோ, பைசாசமோ இனி இந்தப் பிள்ளை விஷயமாகத் தாம் செய்வதற்குப் பரிகாரம் ஏதுமில்லை என்று மனத்தைச் சமாதானப்படுத்திக் கொண்டுவிட்டார். எப்படியும் கோடை விடுமுறைக்காக உரவ கொண்டா பள்ளி மூடிவிட்டதால், மறுபடி திறப்பதற்குள் ஸத்யா ஸாதாரணப் பிள்ளையாக மாறுகிறானோ என்று கொஞ்சம் ஆறப்போட்டுப் பார்க்கலாம் என நினைத்தார்.