அத்தியாயம் – 12
சரணன் ஸத்ய நாரணன்
பிறருக்குதவவே நதிகள் பெருக்கிடுகின்றன
பிறருக்குதவவே தருக்கள் பழுக்கின்றன
பிறருக்குதவவே பசுக்கள் சுரக்கின்றன
பிறருக்குதவவே நமக்கு உடல் வாய்த்துளது.
– வடமொழி நல்வாக்கு
உயர்நிலைப் பள்ளி அல்லவா? பசங்கள் சிலருக்குக் காளைப் பருவமாகக்கூட இருக்கும். அதனால் தப்பு, தண்டா செய்வதிலும் உயர்நிலை அடைந்தவர்களாக இருப்பார்கள். பீடி, சிகரெட், குப்பைப் பத்திரிகைகள் இத்யாதி, இத்யாதி இல்லையா? இவற்றால் கெட்டுப் போவார்கள்.
ஸத்யாவோ வயதில் சிறியவன். பார்வைக்கோ அவனுக்கான வயதை விடவும் குழந்தையாக இருப்பவன். மெலிந்த பொடியனாக இருப்பவன். இருந்தாலும் அவனுக்கு ஓர் அற்புதமான, அழுத்தமான அதிகார சக்தி மற்றப் பெரிய மாணவர் மீதும் இருந்தது. புகை பிடிப்பது, சூதாடுவது போன்ற ஒழுக்கவீனங்களில் அவர்கள் போகாமலிருக்க ஸத்யா தன்னாலானதெல்லாம் செய்வான்.
புகை பிடிக்கும் வழக்கத்தின் அதி தீவிர எதிரி ஸத்யா. இன்றைக்கும் நம் நூல் நாயகர் இவ்விஷயத்தில் மிகக் கண்டிப்பு. கடும் கண்டிப்பே பரம ஹாஸ்யமாக, அந்த ஹாஸ்யத்திலேயே உட்புகுந்திருக்கும் அற்புத அருளாக, பரிணமித்த பிற்கால லீலை ஒன்றை இங்கேயே பார்த்து விடுவோம்.
1973ம் ஆண்டு. பெங்களூர் “பிருந்தாவனத்தில் மாணவர்களின் கோடைப் பயிற்சி பாபாவின் அருளாதரவில் நடைபெறுகிறது.
மாணவர்களில் ஒருவன் சங்கிலித் தொடராகப் புகை பிடிப்பவன்.
புகை, மது, மாம்சம், மாதரிடம் தரக்குறைவான நடவடிக்கை, சினிமா, கிருதா மீசை, லுங்கி போன்ற விசித்ர வஸ்திரம் ஆகியவற்றின் சம்பந்தமுள்ளோருக்கு இம்முகாமில் இடமில்லை எனது முகாமைத் தொடங்கி வைத்த முதல் நாளே பாபா எச்சரிக்கிறார்.
அப்படியும் இந்த மாணவனால் தன் புகைப்பழக்கத்தை விடமுடியவில்லை. பாபா இவனைத் தனிப்பட அழைத்துக் கண்டிக்கிறார். அவருக்கு எப்படித் தெரிந்தது என்று வியக்கிறான். சக மாணவர் எவரேனும் கோள் சொல்லி அவர் அறிந்திருக்கக் கூடும் என்று தன் ‘விஞ்ஞான மூளையால் வியாக்கியானம் செய்து கொள்கிறான். ஆயினும், “இனி புகைக்க மாட்டேன்” என்று அவரிடம் சத்தியம் செய்கிறான். பிறகு ஒரு நாள் வகுப்பு தொடங்கு முன் எவரும் அறியாதபடி கோசாலைக்குப் பின்புறம் சென்று ஏகாந்தமாகப் புகைத்து மகிழ்கிறான். பழக்க ‘வாசனை’ சத்தியத்தைத் துரத்திவிட்டது! ‘ஒவ்வொரு ஜீவனின் ஒவ்வோர் இமைக் கொட்டுதலையும் இறைவன் எண்ணி வைத்துக் கொண்டிருக்கிறான் (ஸங்க்யாதா அஸ்ய நிமிஷோ ஜனானாம்) என்ற வேதவாக்கு விஞ்ஞான மூளைக்கு ஒப்புமா? ரகசியத்தில் இறைவனை ஏமாற்ற எண்ணிவிட்டான்.
பாபா முதலில் குற்றத்தைக் குற்றவாளியிடம் மட்டுமே அந்தரங்கமாக எடுத்துரைப்பார். அப்படியும் அவர்கள் திருந்துவதற்கு மனப்பூர்வமாகப் பிரயாசை எடுக்கவில்லை எனக் கண்டால் பகிரங்கமாகக் கடிந்து கொண்டுவிடுவார். இன்று அப்படித்தான் நடந்தது.
ஆத்மிய கலாசார வகுப்புகள் நடக்குமிடத்துக்கு பாபா வந்து, அனைவர் முன்னிலையிலும் அம் மாணவனைக் காட்டி, “புகை பிடிக்கும் தவற்றைச் செய்தது மட்டுமின்றி, தவற்றைத் திருத்திக் கொள்வதாகத் தந்த வாக்கை மீறிவிட்ட மாபெரும் தவற்றையும் செய்திருக்கிறான்” என்றார்.
ஸஹமாணவருக்கு முன் தன்னை அவர் அவமானப்படுத்திவிட்டதாக அந்த விடலையின் இளரத்தம் கொதித்தது. அந்த வேகத்தில் மூன்றாவது தவற்றையும் செய்துவிட்டான். “நான் வாக்கை மீறவில்லை; புகை பிடிக்கவில்லை” என்றான்.
பாபா சிரித்தார். கோபச் சிரிப்பல்ல. அன்புச் சிரிப்பு. “எனக்கு வேண்டியதும் அதுதான் நாயனா!” என்று பிரியம் சொட்டக் கூறினார். “சரி, இந்தா ஃபோட்டோ தருகிறேன்” என்று சுந்தரக் கையை அந்தரத்தில் சுழற்றினார்.
பாபாவின் ஸர்வக்ஞத்வத்தையும் ஸர்வாந்தர்யாமித்வத்தையும் அம்மாணவன் ஒப்பாவிடினும், அவருக்குத் தெய்வத் திரு உருவப் படங்களை சிருஷ்டித்து வழங்கும் ஆற்றல் இருப்பதைப் பன்முறை கண்டிருப்பதால், “இது ஏதோ ஒரு ஸித்தி” என்று எண்ணினான். இப்போது தன் பொய்யை அவர் மெய்யென நம்பி, தன்னைக் கடிந்து கொண்டதற்குப் பரிகாரமாகவே அவரது புகைப்படத்தையோ, அல்லது வேறு ஏதேனும் தெய்வ வடிவத்தையோ அளிக்கப் போவதாக எண்ணிக் கை நீட்டினான், அவரது அங்கையில் உருவான புத்தம் புதுப் புகைப்படத்தில் கண்களைப் புதைத்தான்.
எல்லா மாணவர்களின் கண்களும் அப்படத்தில்தான் பதிந்தன. மறுகணமே அவர்களது கண்டங்கள் “ஜெய் ஸாயிராம்” என்று வியந்து கூவின.
நம் சூராதி சூர மாணவனின் நாவோ வற்றி விட்டது. புகைப்படத்தைக் கண்ட கண்கள் வற்றாமல் சுரந்தன.
“ஏன்?”
அவர் சிருஷ்டித்த படம் அவருடையது அல்ல. வேறொரு தெய்வ வடிவமுமல்ல. இந்த மாணவனின் புகைப்படமேதான் அது. ஆம். “புகை”ப்படமே தான்! ஒரு சில நிமிஷங்களுக்கு முன் இவன் புகை பிடித்தானே, அதே திவ்யக் கோலத்தை இவர் ஃபோட்டோவில் “பிடித்து” எல்லா மாணவருக்கும் காட்டுகிறார்! இன்று இவன் அணிந்துள்ள இதே உடுப்பு, முன்புறம் கோசாலைகூட சந்தேகமில்லாமல் தெரிகிறது!
எந்தக் காமிராவால், எந்த ஃபிலிமில் படம் எடுத்து எந்த ஸ்டூடியோவில் ப்ரின்ட் போட்டார் என்று விஞ்ஞான மூளை விலவிலக்கிறது.
விலவிலப்பை விலக்குகிறது ஸாயிநாதனின் கருணா கடாக்ஷம்.
மனமார மன்னிப்புக் கேட்டுக்கொள்கிறான் மாணவன், மாநவனாக வந்த மாதவனிடம்.
இப்படி பாபா திருத்திய இளைஞர்கள் அன்றிலிருந்து இன்றுவரை எத்தனையோ பேர்!
***
ஸத்யாவின் பால்யத் தோழர்களில், புக்கபட்டணத்தில் படித்த நாகேசம், ஸத்யநாராயணா என்ற இருவரையும், கமலாபுரம் சிரஸ்ததாரின் இரு பிள்ளைகளையும் விசேஷமாகச் சொல்ல வேண்டும்.
நாகேசமும், ஸத்யநாராயணாவும் அப்பள்ளியில் ஆசிரியராக இருந்த சுப்பண்ணாவின் மக்கள். நாக சயனனான ஆதி ஸத்யநாராயணனே தங்களுடன் படித்த ஸத்யநாராயணன் என்று நம் ஸத்யா ஸாயியாகத் தன்னைப் பிரகடனம் செய்துகொண்ட காலத்திலேயே உணர்ந்த பாக்கியசாலிகள். அதாவது அவர் தம்மை அவதார புருஷராக அறிவித்துக் கொண்ட அந்த 1940ல் பலர் அதைப் பூரணமாக நம்பாவிடினும் இவ்விருவரும் நம்பினர்.
சிறு வயதிலேயே இவ்விருவரும் இரண்டாவது உலக மகாயுத்தத்தில் ஜவான்களாகச் சேர்ந்தார்கள். இமாலய வடகிழக்கு எல்லையில் இவர்களது ராணுவப் பிரிவு முகாமிட்டிருந்தபோது ஒரு நாள் ஒரு பெட்ரோல் டாங்கு பற்றிக் கொண்டு, அந்த முகாமெங்கும் நெருப்புப் பரவியது. நாகேசமும், ஸத்யநாராயணாவும் 1500 மைல்களுக்கு அப்பாலே இருந்த தங்கள் பழைய சகா, இன்றைய தெய்வம், ஸத்யாவை நினைத்துக் கதறினார்கள். அத்துணை தொலைவு தாண்டி வந்து கதறல் பால ஸாயியைத் தீண்டியது. உடனே தமது ஸ்தூல சரீரத்தைப் புட்டபர்த்தியில் கட்டையாகக் கிடத்தி, சூக்ஷ்ம சரீரத்தில் நேஃபா எல்லைக்கு நொடியில் வந்துவிட்டார். என்ன செய்தாரோ? பரவி வந்த நெருப்பு வெள்ளம் பள்ளித் தோழரின் டேராவைத் தொடாமலே அணைபோட்டாற்போல் சடக்கென நின்று அணைந்து போயிற்று!
தமது சூக்ஷ்ம சரீர யாத்திரைகளை அபூர்வமாகவே வெளியிடும் பாபா, இச்சமயத்தில் மட்டும் புட்டபர்த்தி சரீரத்துக்குள் மீளப் புகுந்ததும், தாம் இமய எல்லை சென்று இயமனின் எல்லைக்கே போய்விட்ட இரு பால்யத் தோழரைப் பாலித்து வந்ததாகத் தெரிவித்தார்.
1945ல் யுத்தம் முடிந்து திரும்பி வந்த அவ்விருவரும் மற்ற அடியாருக்கு அதை உறுதி செய்து, சம்பவத்தை விரித்துரைத்தனர்.
“No more fires!” (“இனித் தீ விபத்தில்லை!”) என்று கூறி ஐயன் புரிந்த இதேபோன்றதொரு காப்பைப் பின்னால் ஓர் அத்தியாயத்தில் பார்ப்போம்.
கமலாபுரம் சிரஸ்ததார் வீட்டுப் பிள்ளைகளுடன் ஸத்யா பாட்மின்டன் விளையாடுவான். படிப்பைப் போல் விளையாட்டிலும் கெட்டிக்காரனாக இருந்த அவன் மேல் ட்ரில் மாஸ்டருக்கு ஒரு கண். இவர்தான் அங்கு ஸ்கௌட் – மாஸ்டரும்கூட. ஸத்யாவை எப்படியாவது தம் சாரணர் படையில் சேர்த்துக்கொள்ள வேண்டுமென்று அவருக்கு ஆசை. அந்தக் காலத்துப் பெற்றோர்களுக்குச் சாரண இயக்கமெல்லாம் அவ்வளவாகப் பிடிக்காது. சீருடை, முகாம் செலவு முதலியவற்றுக்குப் பணம் தர வேண்டுமல்லவா? இதை அவர்கள் விரும்புவதில்லை. படிப்புக்கான பொழுதை சமூக சேவை என்று சொல்லிக்கொண்டு வீணடிப்பதற்கே இந்த ஸ்கௌட் வந்திருக்கிறது’ என்பார்கள். இதனால்தான் ஊருக்கெல்லாம் ஒளிவிளக்காயிருந்த ஸத்யா ஸ்கௌட்டாகிவிட்டால், பல பெற்றோர் அதற்கு ஆதரவு தந்து தங்கள் பிள்ளைகளையும் சேர்ப்பர் என மாஸ்டர் நம்பினார்.
ஏற்கெனவே சாரணப்படையிலிருந்த சிரஸ்ததாருடைய பிள்ளைகளின் மூலம் ஸத்யாவுக்கு அடிக்கடி தூது விட்டார். பிறர் சொல்லாமலே சமூகப்பணி ஸத்யாவுக்கு மிக மிகப் பிடித்தமானதுதான். ஆனால் வீட்டின் வறுமை நிலையில், எவர் வீட்டிலோ மானாபிமானங்களைத் துறந்து அவன் இடிசோறு உண்டு கொண்டிருக்கும்போது, பள்ளிக் கட்டணத்துக்கு அதிகமாக ஒரு பைசாவுக்குக்கூட எங்கே போவான்? இந்த அவல நிலையைச் சொல்லாமலே மாஸ்டரின் தூதுக்கு அவன் பிடிகொடுக்காமலிருந்து வந்தான்.
ஆனாலும் காரணத்தை சிரஸ்ததாரின் பிள்ளைகள் ஊகித்து விட்டார்கள்.
ஒரு நாள் ஸத்யா தன் பள்ளி டெஸ்கைத் திறந்தபோது உள்ளே புத்தம் புதுச் சாரணர் சீரூடையைக் கண்டான்!
“எங்களுக்கெல்லாம் என்னென்னமோ வரவழைத்துத் தரும் உனக்கேயென்றுதான் ஸத்யம்மா இதை வைத்திருக்கிறாள். நீ ஸ்கௌட் ஆகவேண்டுமென்று அம்மா உத்தரவு” என்று சிரஸ்ததார் பிள்ளைகள் மடக்கினர். அற்புத சக்தியால் தனக்கென நேராக எந்த லாபமும் அவன் பெறமாட்டான் என்பது அவர்களுக்குத் தெரியாது.
சீருடை முளைத்தது அச்சிறுவரின் சூழ்ச்சியே என்று ஸத்யா புரிந்து கொண்டான். அந்தச் சூழ்ச்சிக்குள்ளிருந்த தூய அன்பைப் போற்றினான். சாரணப் படையில் சேர்ந்தான்.
புஷ்ப கிரியில் பெரிய கால்நடைக் காட்சியும் சந்தையும் நடந்தது. அதில் குடிநீர் விநியோகம், சுகாதாரப் பாதுகாப்பு, முதலுதவி, காணாமற்போகிற குழந்தைகளின் மீட்பு ஆகியவற்றுக்காகச் சாரணப் படை முகாமிட்டது. அதற்கான கட்டணம் ரூபாய் பத்து. ஸத்யாவிடமோ செல்லாக் காசு கிடையாது; கேட்பதற்கும் மனிதரில்லை.
பிரேமையோடு சேவை செய்வதற்கும், மற்ற மாணாக்கருக்குத் தோண்டில் வழிகாட்டுவதற்கும் வாய்த்த இச்சந்தர்ப்பத்தை நாழுவிவிட ஸத்யா விரும்பவில்லை. சிறிது யோசித்துவிட்டு மாஸ்டரிடம், “என் மனுஷங்க புஷ்பகிரிக்கு வராங்க. நான் அவங்களோட வந்துக்கறேன். அவங்களோடேயே சாப்பிட்டுக்கறேன். ‘காம்ப்’பிலே நீங்க சொல்ற வேலைகளை மட்டும் செய்யறேன்” என்றான். அவர் ஒப்புக்கொண்டார்.
இப்படியாகத்தானே பிரயாணம், சாப்பாடு இவற்றுக்கான கட்டணம் கட்டுவதைத் தவிர்த்துவிட்டான். கையில் ஏதோ கொஞ்சம் சில்லறையிருந்தால் போதும் எனத் தீர்மானித்தான். அதற்காக முந்தைய வருட பாட புத்தகங்களை இவன் அவற்றைப் பிரித்தும் பாராமலே முன்னணியில் தேறியிருந்ததால் அவை புத்தம் புதிதாகவே இருந்தன ஓர் ஏழை மாணவனுக்கு விற்றான். அவன் கொடுத்த பன்னிரண்டு ரூபாயை அதிகம் என்று கூறி மறுத்து, முகாம் செலவுக்கான சிறு தொகை மட்டுமே வாங்கிக் கொண்டான்.
ஆனால் உண்மையில் இவனுடைய ‘மனுஷங்க’ யாரும் சந்தைக்குப் போகவில்லையே! அப்படியானால் இவன் பிரயாணச் செலவுக்கு என்ன செய்தான்? பஸ்ஸில் போகாமல் அந்தப் பல காவதங்களும் தன் பாததாமரைகள் நொந்திடப் பார்மிசை சென்று, திரும்புவது என்று தீர்மானித்துவிட்டான். சாப்பாடு? பட்டினி கிடந்துவிட்டால் போச்சு! அல்லது “தாத்தா” போட்டால் போடுகிறார் என்றிருந்து விட்டான் போலும்! இல்லாவிட்டால் ஏதோ பழம், கிழங்கு, வேர்க்கடலையில் நாளைப் போக்கத்தான் இந்த ஒரு சில ரூபாய்களோ? ஸமூஹ ஸேவைக்காக இளம் ஸத்யா இப்படித் தியாகம் செய்து காட்டியிருக்கிறான்.
இன்றும் அவரது சர்வதேச ஸ்தாபனங்களுக்கு ‘ஸத்ய ஸாயி ஸேவா ஸமிதி’ என்றே பெயர் இருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது. சமூக சேவை பற்றிய அவரது அருள்வாக்குகளை இச்சரிதையில் “பிரேம ஸாயி” என்ற அத்தியாயத்தில் பார்க்கலாம். சுருங்கச் சொன்னால், இறைவனின் பிரேமையை நாம் பெற அருகதை உண்டாக வேண்டுமானால் அந்த இறைவன் படைத்த உயிரினம் அனைத்திடமும் நாம் பிரேமை பொழிய வேண்டும், சேவையைச் சொரிய வேண்டும் என்பார்.
இந்தப் பிரேமையின் பொருட்டே ஸத்யா புஷ்பப்பாதம் நோகப் புஷ்பகிரிக்குச் சென்றான். கால்நடையாகவே கால்நடைக் காட்சியைச் சென்றடைந்தான். கைப்பையைத் தலையணையாக வைத்துக்கொண்டு ஆற்றங்கரையில் அயர்ந்து தூங்கினான். எத்தனை அயர்வு என்றால், காலை எழுந்து பார்க்கும்போது பையும் அபேஸ், அதிலிருந்த பைஸாவும் அபேஸ்!
எதையும் அறியும் ஸத்யாவும் அறியமாட்டாமல் எவரோ அவனிடமே களவு செய்தது பக்தருக்குப் புரியாத விந்தை! (பிற்பாடு அவதார மர்மங்களைச் சற்று ஆராயும்போது புரிந்து கொள்ள முயலலாம்.)
பை பறிபோனதற்காக ஸத்யா மனம் தளர்ந்துவிடவில்லை. தன் பாட்டில் சந்தையை நோக்கி நடந்தான். வழியே ஒரு கல் தொட்டியின்மேல் கேட்பாரற்று ஓர் அணா வைத்திருந்தது. அது எதற்கு என்று ஸத்யா புரிந்து கொண்டிருக்க வேண்டும். எனவே அதை எடுத்துக் கொண்டான். சந்தையுள் நுழைந்தான்.
அங்கே ஒருவன் அதிருஷ்டப் பரிசு விளையாட்டு நடத்திக் கொண்டிருந்தான். அதாவது, அவன் ஒரு கட்டம் போட்ட துணியை விரித்துப் போட்டிருந்தான். கட்டங்களில் சிலவற்றில் சில இலக்கங்கள் எழுதப்பட்டிருந்தன. மற்றக் கட்டங்கள் காலியாக விடப்பட்டிருந்தன. துணியின் நடுவே வட்டமாகச் சுற்றும் நீண்ட ஊசி ஒன்று ஒரு ஸ்டாண்டில் சுழலுமாறு பொருத்தப்பட்டிருந்தது. அதிருஷ்டப் பரிசு விரும்புவோர் அவனுக்கு ஓரணா போட்டுவிட்டு, ஊசியைச் சுற்றிவிடவேண்டும். அது சுற்றிவிட்டு முடிவில் எந்தக் கட்டத்துக்கு மேல் அதன் முனை நிற்கிறதோ, அந்தக் கட்டத்திலுள்ள இலக்க அளவுக்குள்ள காசு கொடுப்பான். அதாவது “இரண்டு” என்ற இலக்கத்தின் மேல் நின்றால் இரண்டணா திருப்புவான்; மூன்றுக்கு மேல் நின்றால் மூன்றணா கொடுப்பான். இலக்கமே இல்லாமல் பல கட்டங்களை விட்டிருந்தானே. அவற்றின் நேரே நின்றால் ஏதும் தரமாட்டான். ஓரணா அவனுக்கே ஜீரணமாகிவிடும்!
குருட்டாம் போக்குப் போட்டிப் பந்தயங்களை அறவே வெறுப்பவன் ஸத்யா. இருந்தாலும் இப்போது அவதார விசேஷத்துக்கு மாறாகக் கைப்பொருளைக் கோட்டைவிட்டாற் போல், இந்த விளையாட்டில் அவன் மனம் சென்றது! தான் சற்றுமுன் கண்டெடுத்த ஒரே அணாவை அதிருஷ்ட விளையாட்டில் போட, அது பலவாகத் திரும்பியது. போடப் போட மேலும் பலப் பலவாகத் திரும்பிற்று. விளையாட்டு நடத்தியவன் விலவிலத்துப் போனான். ‘பாவம், அவனை மேலும் கஷ்டப்படுத்த வேண்டாம், தன் செலவுக்கு இது போதும்’ என்று கருதிய ஸத்யா ஓர் அளவோடு நிறுத்திக் கொண்டான். கால்நடைக் காட்சியில் உற்சாகமாகப் பணி புரிந்தான். அவன் தலைமையில் மற்றப் பிள்ளைகளும் அயனான சேவை செய்து மாஸ்டருக்கு நல்ல பெயர் வாங்கித் தந்தனர். அவர்களோடு ஓடியாடி வேலை செய்துவிட்டு, அவர்கள் உண்ணப் போகும்போது ஸத்யா நழுவிவிடுவான்! கைச் சில்லறையில் சிறிது அவல் பொரி வாங்கிக் கொரித்து நிறைவான்.
சந்தை கலைந்து கமலாபுரத்துக்குச் சாரணப் படை திரும்பியபோதும் அவர்களிடமிருந்து நழுவினான். அடி சோரத் தொலைதூரம் நடந்து கமலாபுரம் திரும்பினான்.
இதையெல்லாம் பற்றிப் பிற்காலத்தில் பாபா கூறும்போது அடியார் ஒருவருக்கு, ‘நம் ஸ்வாமி தமது மாஸ்டரிடம் தன் மனிதர்களோடு வருவதாகவும் உண்பதாகவும் பொய் சொல்லியிருக்கலாமா?’ என்ற சங்கை எழுந்தது. ஸ்வாமி சிரித்து, “உலகத்திலுள்ள அத்தனை பேரும் என் மனிதர்கள் தானே? சந்தைக்கு நடந்துபோய், அங்கே பட்டினி கிடந்த பிச்சைக்காரர்களும் என் மனிதர்கள் தான். அவர்களில் ஒருத்தனாக இருந்தேன். சரியாகச் சாப்பிடாமலே எப்படிக் களைப்பில்லாமலிருந்தேன் என்றால், என் ஆகாரம் நல்லவர்களின் ஆனந்தம்தான். குற்றமற்ற எளிய மக்கள் பலர் சந்தைக் காட்சியில் கண்ட இன்பமே எனக்கு உணவாக இருந்தது” என்றார். “மீ ஆனந்தமே நா ஆஹாரமு” என்று பக்தர்களிடம் பாபா பகரும் அழகுண்டே!
இதன்பின், சாரணப்படைச் செலவுக்காகக் கவித் தொழிலில் இறங்கினான் ஸத்யா! கமலாபுரத்தில் கோடே சுப்பண்ணா என்பவர் மருந்துகள், கண்ணாடிச் சாமான்கள், குடைகள் உள்படப் பலவிதமான பண்டங்கள் விற்கும் கடை வைத்திருந்தார். புதுப்பண்டங்களை அறிமுகப்படுத்துவதற்காகச் சிறுவர்களைத் தெருத் தெருவாக விளம்பரப் பாட்டுக்கள், ‘ஸ்லோகன்’கள் கூவிச் செல்லச் செய்வதுண்டல்லவா? ஸத்யாவின் கவித்திறனைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருந்த சுப்பண்ணா அவனிடம் இப்படிப்பட்ட பாட்டுக்களையும் வாசகங்களையும் இயற்றித் தரும்படி கோரினார். ஸத்யாவும் கடல் மடையாக இயற்றித் தந்தான். சிறு பிள்ளைகள் கேள்வி பதிலாகவும், பாட்டாகவும் கூவிச்சென்ற இந்த சாகித்யங்களில் சிலவற்றைப் பிற்காலத்தில் அவர் பாடிக் காட்டியதுண்டு.
இப்படியாகத்தானே, சுயவிளம்பரத்தைக் கட்டோடு வெறுக்கும் நம் நூல் நாயகர், பாலகாண்டத்தில் கோடே சுப்பண்ணாவின் சரக்கு விளம்பரத்துக்காக ஆஸ்தான கவியாகி, அவர் தந்த சம்மானத்திலிருந்து ஸ்கௌட் செலவு முதலியவற்றை சமாளித்து வந்தார்.
சிறுவன் ஸத்யா இக்கால கட்டத்தில் வீட்டிலே சிறுமைப்பட்டாலும் கமலாபுரம் முழுவதிலும் அவனுக்கொரு தனிப்பெருமை இருக்கத்தான் செய்தது. “உரவகொண்டாவில் தான் பாபா தம் ஸ்வய உருவம் கொண்டார் என்றாலும், கமலாபுரத்திலேயே தம் கீர்த்திக் கமலத்தை இதழ் விரிக்கத் தொடங்கிவிட்டார்” என்று அவ்வூர்வாசிகள் பிற்காலத்தில் பெருமிதப்பட்டுக் கொண்டதுண்டு!
“உரவகொண்டா” என்றால் ‘உரகமலை’, ‘பாம்பு மலை’ எனலாம். நாமும் அங்கே போக வேண்டியதுதான். பாம்பின் பெயர் கொண்டவரும் ஸத்யாவின் அண்ணாவுமாகிய சேஷம ராஜு ஆசிரியப் பயிற்சி முடிந்து. இப் பாம்புமலைக்குச் சென்று, அங்குள்ள பள்ளியில் தெலுங்கு ஆசிரியராகியிருக்கிறார். புற்றிடம் கொண்ட புட்டபர்த்தீசனையும் தம்மிடம் வந்து அங்குள்ள ஹைஸ்கூலில் சேர்ந்து படிக்கும்படி அழைப்பு விட்டிருக்கிறார். அழைப்பு நமக்குந்தானே?