அத்தியாயம் – 9
அருளில் அரும்பிய குறும்பு
கறுத்(து) இன்னா செய்தவக் கண்ணும் மறுத்(து) இன்னா
செய்யாமை மா(சு)அற்றார் கோள்.
(பகை கொண்டு ஒருவன் தீயன செய்தபோதிலும், பிரதியாகத் தீமை இழைக்காதிருப்பதே புனிதர்களின் தர்மம்.)
– குறள்
குட்டி ஸத்யா, சுட்டி ஸத்யா ஆறாவது வகுப்பை எட்டினான். பர்த்திக் கிராமத்தில் அவ்வளவு பெரிய படிப்புக் கிடையாது. எனவே சித்ராவதிக்கு மறு கரையில் உள்ள புக்கப்பட்டணம் சென்று அங்குள்ள ஹையர் எலிமென்டரிப் பள்ளியில் படிக்க வேண்டியதாயிற்று. இன்றைக்கும் பூம்போதுகள் போலுள்ள பாதங்கள் கொண்டு பிஞ்சிளம் பருவத்தில் போக இரண்டரை மைல், வர இரண்டரை மைலாகத் தினமும் ஸத்யா ஐந்து மைல்கள் நடக்க வேண்டியதாயிற்று.
இதோடு சமையல் வேலை, பஜனை போதனை எல்லாம் வேறு. ஓயா உழைப்புக்கும் வற்றா உற்சாகத்துக்கும் ஊற்றாயிருந்தான். தாய் மனசு கேட்குமா? தனிச் சமையலை விடுமாறு ஈச்வரம்மா மகனிடம் மன்றாடிக் கேட்டாள். வெற்றியும் பெற்றாள். அசைவ வாடையே சேராமல் எப்படிச் செய்ய முடியுமோ அப்படிச் செய்து அவனுக்கும் கொண்டம ராஜுவுக்கும் ஆக்கிப் போட்டாள்.
தொலைவே இருந்த பள்ளிக்குப் பிள்ளை இளங்காலையே புறப்பட வேண்டியிருந்தது. அதற்குள் புதுச்சோறு ஆக்கிப்போட அவளால் ஆகவில்லை. இதைப் பாராட்டாமல், எதையும் இனிதேற்கும் செல்வன் அரிசி நொய் சேர்த்த கேழ்வரகுக் களியைக் களிப்புடன் விழுங்கிவிட்டு, கையில் பழைய சோற்றுக் கட்டுடன் பள்ளிக்குப் புறப்படுவான்.
பிற்காலத்தில் இதை அவர் ரஸித்து வர்ணிப்பது கேட்ட அன்பர்களும் அவருக்கு அரிசி – கேழ்வரகுக் களி நிவேதிக்கலாயினர். ஆதி ஆதிரையானுக்கு வெல்லக் களி போல்,
“ஸங்கட்டி” எனப்படும் இந்த உப்பங்களியே நூதன ஆதிரையானுக்குப் பிரீதியான நைவேத்தியம் என்றுகூடச் சொல்வதுண்டு.
சிறிது வெயிலடித்தாலும் கொதிக்கும் சித்ராவதியின் நுண்மணல்; சற்று மழை பெய்தாலும் உளையாகிவிடும் குட்டை ஒரங்கள்; பலமாகப் பெய்தாலோ பெரியோருக்கும் முழங்கால் அளவு (ஸத்யாவுக்கு இடுப்பளவு) சேற்று நீர் ஏறிவிடும் வயல்கள் ஆகியவற்றைக் கடந்து புக்கப்பட்டணம் சென்றான். இப்போது ஸகாக்கள் சற்று விவரம் தெரிந்தோராதலால், பக்திப் பணியை ஒரு படி உயர்த்தினான். பள்ளியிலேயே ஓரிடத்தில் தெய்வப் படங்களை மாட்டினான். பள்ளி மணி அடிக்கு முன் இவன் பூஜை மணி அடித்து, வெள்ளி மணிக் குரலில் அர்ச்சனை நாமாவளியும் பாட்டுக்களும் சொல்லி வழிபாடு நடத்துவான். இப்போது சொந்தமாகத் தானே பஜனைப் பாடல்களோடு, அஷ்டோத்தர சத நாமாவளிகளும் கவனம் செய்யலானான். மற்ற பிள்ளைகளுக்கு அவற்றைக் கற்பித்து, உடன் கோஷிக்க வைத்தான். பாடம் தொடங்கு முன் பாவன நாமங்கள் பால கண்டங்களிலிருந்து எழும்பிப் பொங்கிப் பள்ளியை நிறைவிக்கும். கற்பூர ஆரத்திக் காட்டி, அக்ஷயப் பையிலிருந்து பிரஸாதங்கள் எடுத்து விநியோகிப்பான் விநோதபாலன்.
பூஜையின் போதும் அவனிடம் ராஜ குமார கம்பீர ஆனந்தமே அலைமோதும். குட்டி ஸகாக்களைப் போலவே தெய்வங்களையும் ஸகாவாக எண்ணும் ஸ்வாதீனம் உள்ளூர இருந்தாலும், மற்றப் பிள்ளைகளுக்கு பயபக்தியில் வழி காட்டுவதற்காகவே தானும் வழிபட்டுத் தொழுதான். பிற்காலத்தில் தம்மையே ஈச்வரனாக வெளியிட்டுக் கொண்டதற்கப்புறமும், சுமார் பத்தாண்டுகள், அதாவது புது ப்ரசாந்தி நிலயம் புகும் வரை இவரே தெய்வ உருவங்களுக்கு ஆரத்தி கொடுத்துப் பிரஸாதம் வழங்கியதுண்டு. அதன்பிறகு அதாவது சுமார் இருபத்தைந்தாம் பிராயத்திலிருந்து தாம் பூஜிக்கப்பட வேண்டியவன் மட்டுமேயன்றி, பூஜிப்பவன் என்பதாக பாவனைக்குக்கூடக் காட்டியதில்லை!
பக்திசாலியாகவும் தன்னைக் காட்டிக் கொண்ட பால ஸத்யா புத்திசாலியாக இருந்ததோடு சீலசாலியாகவும் இருந்தான். அவன் எத்தனை ஒழுக்கத்தோடு நடந்து கொண்டான், ஆசிரியரிடம் எத்தனை ஒழுக்கத்தோடு இருந்தான், பேச்சிலே எவ்வளவு மிதமாக இருந்தான், மற்ற மாணாக்கரை எப்படியெல்லாம் பக்தி நெறியூட்டிப் பண்புறச் செய்தான் என்பவற்றை அவனுக்குப் போதிக்கும் பேற்றினைப் பெற்ற சுப்பண்ணாச்சார், கொண்டப்பா ஆகியோர் பிற்காலத்தில் பெருமையோடு நினைவுகூர்ந்து எழுதியிருக்கிறார்கள். ‘எழுத்தறிவிப்பவன் இறைவன்’ என்பதற்கு மாறாகத் தம்மால் எழுத்தறிவிக்கப்பட்டவன் இறைவன் என்று பிற்காலத்தில் கண்டு கொண்ட ஆசிரியர்கள்!
பிற்காலத்திலன்றி அக்காலத்திலேயே ஸத்யாவின் தெய்விகத்தை உணரும் பாக்கியம் புக்கப்பட்ட ஆசிரியர்களுள் முஸ்லீமான மஹபூப்கானுக்கே இருந்தது! ஷீர்டி பாபாவைக் குழந்தைப் பிராயத்தில் எடுத்து வளர்த்த ஃபகீரின் அம்சமோ இவர் என எண்ணுவோரும் உண்டு. ஏனெனில் நம் காவிய நாதரே தமக்கும் ஷீர்டி பாபாவுக்குமுள்ள ஒற்றுமைகளைக் கூறுகையில், “இரு ஜன்மங்களிலும் துருக்கர்களால் பாலப் பருவத்தில் வளர்க்கப்பட்டேன்” எனக் கூறியிருக்கிறார். பூர்வ ஜன்மத் தொடர்போ, பூர்வ புண்ணியமோ, மஹபூப்கான் பால ஸத்யாவிடம் அந்தரான்ம அன்பு பூண்டிருந்தார். பனி மலரான அவனைக் கண் பனிக்கப் பார்த்தபடியே இருப்பார். அவனது வெல்வெட்டுக் குழலைக் கையால் கோதியபடி, “ஸத்யா, அற்புத ஸத்யா! நீ எப்படியெல்லாம் வரப் போகிறாய், என்னவெல்லாம் செய்யப்போகிறாய்!” என்று நெஞ்சினித்துக் கூறுவார்.
பிரம்மசாரியாகவே வாழ்ந்த இவரைப் பற்றிக் குறிப்பிடும்போதெல்லாம் ஸ்வாமி ‘பவித்ராத்மா’ எனத் தம் பவித்ர வாயால் புகல்வார், புகழ்வார்.
ஸத்யாவுக்கு உணவிட வேண்டுமென்று மஹபூப்கானுக்கு அபார ஆசை. ஆயினும் “பிராம்மண பாலுடு”வுக்குப் புலால் உண்ணும் முஸ்லீம் குடும்பத்தினரான தாம் அன்னம் தரத் துணிய மாட்டார். தைல பாகமான பக்ஷணங்கள் மட்டுமே கொண்டு வந்து தருவார். “ஸத்யா! பாத்திரங்களையும் அடுப்பையும் மட்டுமின்றி, அம்மி, கல்லுரல், சமையல் உள் அறை, ஏன், வீடு முழுதுமே நன்றாகச் சுத்தம் செய்து, சமைப்பவரும் ஸ்நானம் செய்து. அதன் பின்பே உனக்கெனச் செய்தது இது. உன் வயிற்றுக்குள் இது போன பின்தான் இன்று என் பல்லில் பச்சைத் தண்ணீர் படும்” என்று இறைஞ்சுவார். பிரேமைக்கு உருகும் பால ஸ்வாமி தின்பண்டத்தில் துளித் துளி எடுத்துக் கொரிப்பான்.
அன்றும் சரி, இன்றும் சரி, வயிறுதாரி அல்லர் நம் சரிதை நாயகர். மிகவும் மிதமாகவே உண்பார். மித உணவே தேகம், மனம் இரண்டுக்கும் இதம் என்று மற்றோருக்கும் உபதேசிப்பார். இப்போது சாதாரணமாக ஒருவர் உண்பதைவிட மிகவும் குறைத்து உண்டாலே போதுமானது. போதுமானது மட்டும் அல்ல; அதுவே சரீரம், புத்தி இரண்டுக்கும் ஊட்டம் அளித்து அவற்றை ஆத்மிக வளர்ச்சிக்கு அநுகூலமாக்குவது. உணவுப் பஞ்சம் என்று கூப்பாடு போடாமல் இப்போதுள்ள தானிய வசதியிலேயே மித உணவுப் பழக்கத்தின் மூலம் அனைவரும் வயிறாரலாம்” என்று மிகவும் தட்டுப்பாடு இருந்த சமயங்களில் கூறியிருக்கிறார்.
“நான் மிகக் குறைவாக உண்டும் அலுப்புச் சலிப்பின்றி ஓடியாடுவதைப் பார்த்து நீங்கள், ‘அவர் என்ன, ஸ்வாமி! அதனால் அல்ப ஆகாரத்திலேயே இவ்வளவு வேலை செய்ய முடிகிறது. நம்மால் அப்படி முடியுமா?” என்று எண்ணுகிறீர்கள். இந்த எண்ணம் தப்பானது. பாஞ்ச பௌதிகமான இந்த ஸாயி சரீரத்தின் விஷயத்தில் நான் அதிமானுட ஸ்வாமித்வ சக்தி எதையும் பிரயோகிப்பதில்லை. எனவே, எந்த மனிதருக்கும் என்னளவு மித உணவே போதும். உணவை நீங்கள் சாப்பிட வேண்டுமேயன்றி உணவு உங்களைச் சாப்பிட விடாதீர்கள்!” என்றும் கூறியிருக்கிறார்.
***
ஒரு நாள் மஹபூப்கானை அதிர்ச்சிக்கு ஆளாக்கிய ஒரு நிகழ்ச்சி நடந்தது.
ஆங்கிலப் பாடம் எடுப்பதற்காக ஸத்யாவின் அறைக்கு வந்த கான் அவன் பெஞ்சு மேல் நிற்பதைக் கண்டார். அதிர்ச்சியடையாமல் இருக்க முடியுமா? தவறே செய்யமுடியாத ஸத்யாவை பெஞ்சு மேல் ஏற்றும் கொடுமையை முந்தையப் பாட ஆசிரியர் எப்படிச் செய்தார் என்று பதைத்து ஆச்சரியமுற்றார்.
இதைவிட ஆச்சரியம், அந்த ஆசிரியர் இன்னமும் கானுக்காக நாற்காலியை ஒழித்துக் கொடுத்துவிட்டுப் போகாமல் அங்கேயே உட்கார்ந்திருந்ததுதான். உட்கார்ந்திருப்பது மட்டுமா? பேந்த விழித்தார் வேறே! இஞ்சி தின்றக் குரங்குதான். இனிப்பு ஸத்யாவா இவருக்கு இஞ்சி கொடுத்துவிட்டான்?
பொறுத்துப் பொறுத்துப் பார்த்த கான் கடைசியில் அந்த ஆசிரியரிடம், “ஏனய்யா எழுந்திருக்காமலே இருக்கிறீர்?” என்றார்.
அவர் ஜாடை காட்டி மஹபூப்கானை வெகு அருகே வரச் செய்து, “நானா எழுந்திருக்க மாட்டேன் என்கிறேன்? நான் எழ முடியாதபடி இந்த நாற்காலியோடு என்னைக் கோந்து போட்டு ஒட்டின மாதிரி யல்லவா இருக்கிறது? நான் எழப் பார்த்தால் நாற்காலியும் ஒட்டிக் கொண்டு கிளம்புகிறது! பசங்கள் சிரிக்கப் போகிறார்களே என்றுதான் உட்கார்ந்து கொண்டே இருக்கிறேன்” என அழமாட்டாக் குறையாக எழமாட்டாக் குறையைக் கூறினார்.
ஒட்டு மாயத்தோடு ஸத்யா பெஞ்சு மேல் நிற்பதை ஒட்டிப் பார்த்தது பக்குவியான கானின் மனம். அந்த கோவிந்தனிடம் மனம் ஒட்டாமல் இந்தப் பேர்வழி ஏதோ செய்த வினைதான் கோந்தாக நாற்காலி ஒட்டிக் கொண்டது என ஊகித்தார்.
“அது சரி, ஸத்யாவை பெஞ்சு மேல் ஏற்றியிருக்கிறீரே. அது எதற்காக?” என்று கேட்டார்.
“அதுவா?” என்று மென்று விழுங்கித் தொடர்ந்தார் அவதிப்பட்ட ஆசிரியர். “இந்தப் பையன் ஸத்யம்மா பிரஸாதம் என்று மற்ற பசங்களுக்கு ஏதேதோ விநியோகம் செய்வதாக இப்போது மெதுவாக ஒரு பேச்சு புறப்பட்டிருக்கிறதல்லவா? சில பசங்கள் வீட்டுக்குப் புதுப் பலப்பம், பென்ஸில், நோட் இப்படிக் கொண்டு வருவதைப் பார்த்து இவை எப்படிக் கிடைத்தன என்று பெற்றோர் கேட்டிருக்கிறார்கள். ஸத்யாதான் கொடுக்கிறான் என்றும், நீண்ட காலமாகவே அவன் இப்படி இனிப்புக்கள் கூடக் கொடுத்து வருகிறான் என்றும், இதெல்லாம் ஸத்யம்மா அருள்பவை என்று அவன் சொல்வதாகவும் அவர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்கள். நீங்களும் கேள்விப்பட்டிருப்பீர்களே! எனக்கென்னவோ இது வெறும் புரளியாகத்தான் தோன்றியது. ஒன்று அந்தப் பிள்ளைகளே திருடிக் காசு சேர்த்து இப்படியெல்லாம் வாங்கியிருக்க வேண்டும். அல்லது இவனே திருட்டுப் புரட்டுப் பண்ணிக் கொண்டிருக்க வேண்டும். ஸத்யம்மா என்று கதை கட்டிவிட்டு, அது வெளியே தெரியக்கூடாது என்று சொல்லி, மற்றப் பிள்ளைகளிடம் தனக்குப் பேர் தேடிக் கொள்கிறான் என்றுதான் எனக்கு எண்ணம். எப்படியாவது இவனைத் தண்டிக்க வேண்டும் என்று சந்தர்ப்பம் பார்த்து வந்தேன். இவனானால் படிப்பிலும் சரி, நடத்தையிலும் சரி தினையளவு குற்றமும் காண இடம் தருவதில்லையே! கடைசியில் எனக்கு வாய்ப்பாக, போன பீரியடில் என்ன ஆயிற்று தெரியுமா? நான் ஒரு பாடம் டிக்டேட் செய்தேன். இவன் அதை எழுதாமல் வேறேதோ கிடுகிடு என எழுதிக் கொண்டிருப்பதாகப்பட்டது.
“என்ன எழுதுகிறாய்?” என்று கேட்டேன்.
“இவன் பொய் சொல்லவில்லை. ‘மற்ற பிள்ளைகளுக்குத் தருவதற்காக அஷ்டோத்தரம் காப்பி பண்ணுகிறேன்’ என்றான்.”
‘நான் தருகிற டிக்டேஷனை எழுதாமல் ஏன் இப்படிச் செய்கிறாய்?’ என்று மிரட்டினேன். சந்தர்ப்பம் கிடைத்த சந்தோஷம் எனக்கு.
“அதற்கு அவன், ‘இந்தப் பாடம் எனக்கு ஏற்கனவே மனப்பாடம். நீங்கள் வேண்டுமானால் கேள்வி கேளுங்கள். தப்பாகப் பதில் சொன்னால் தண்டியுங்கள்’ என்று பணிந்தே பதில் சொன்னான். என் பழி வாங்குகிற புத்தியில் இந்த நியாயம் ஏறவில்லை. ‘ஏறு பெஞ்சு மேலே!’ என்றேன். இப்போது நான் படுகிற அவஸ்தையைப் பார்த்தால்…”
கானுக்குச் சிரிப்புப் பொத்துக் கொண்டு வந்தது. ‘ஸத்யா! உனக்கு விஷமம்கூடச் செய்யத் தெரியுமா?’ என்று உள்ளூர ஸபாஷ் போட்டார். அவனது சில்விஷமமும் அவருக்கு ஜில்லென்றேயிருந்தது.
“சரி ஓய்! போனதெல்லாம் போகட்டும். இப்போதாவது இவனைப் பெஞ்சு மேலிருந்து இறங்கச் சொல்லிவிட்டு நீர் எழுந்திருந்து பாருமேன்! புட்டபர்த்திச் சரக்கு புரட்டா, தெய்விகமா என்று புரிந்து விடுகிறது” என்றார்.
உபாதைப்பட்ட உபாத்தி ஈன ஸ்வரத்தில் இறங்கு அப்பா” என்றார் ஸத்யாவை அரைகுறையாகப் பார்த்து.
இறங்கினான்.
இரங்கினானும் கூடத்தான்!
தத்க்ஷணம் நாற்காலியும் ஆசிரியரை விட்டுவிட்டது. அவர் எழுந்தே விட்டார். இறைவன் அவதரணம் செய்தால் நமக்கு ஆரோஹணம்தானே? நாலு காலிகளாக நம்மைப் பற்றி ஒற்றிக் கொண்டுள்ள மனம் – சித்தம் – புத்தி – அஹங்காரம் என்ற நாற்காலி தெறித்து விலகும்தானே?
‘ஸத்யாவின் திக்குக்கு ஒரு நமஸ்காரம்’ என்று அந்த ஆசிரியர் நிஜமாகவே நினைத்து வெளியேறினார். “குரு” பெஞ்சு மேல் நிற்பதில் குவிந்த அத்தனை பசங்களின் மனமும் இப்போது பொய்க் குருவைக் குறித்து இந்த மெய்க் குரு செய்த குறும்பிலே மலர்ந்து மகிழ்ந்தன.
இதைப் படிப்பதால், தம்மை மதிக்காதோருக்கு நம் கதாநாதர் அமானுஷ்ய சக்தியால் தீம்பு செய்வார் என்று எவரேனும் எண்ணினால் அது உண்மைக்கு எதிர் துருவமாகும்.
அவரைப் பழித்து நிந்தை பரப்புவதையே தொழிலாகக் கொண்ட பலர் பல்லாண்டுகளாகச் செழித்துக் கொழித்துத்தான் வருகின்றனர். “எங்களை இவரால் என்ன செய்ய முடிந்தது? இவருடைய தெய்விக சக்தியின் வண்டவாளத்தைப் பார்த்தீர்களா?” என்று கூடக் கொக்கரிக்கிறார்கள். தெய்விக சக்திக்குப் பழி வாங்கவே தெரியாது, அது அன்பும் மன்னிப்புமே உருவானது என்றறியாததால் இப்படிச் சொல்கிறார்கள். இவர்களை பற்றி நம் ஸ்வாமியும் பக்தரிடம், “அவர்களுடைய காரியத்தால் நீங்கள் துக்கப்படக் கூடாது; கோபமும் கொள்ளக்கூடாது. எவர், எது சொன்னாலும் நான் என் இறை மகிமையில் தான் நிலைத்திருக்கிறேன். எத்தனை எதிர்ப்பு வந்தாலும், நான் செய்ய வேண்டிய பணியைச் செய்தே முடிப்பேன். என் பெருமையை எவரும் குறைக்கவொண்ணாது. எனவே நீங்கள் துக்கிப்பதில் பொருள் இல்லை. ‘ஸ்வாமியிடம் நமக்குக் கிடைக்கும் திவ்யானந்தம் இவர்களுக்குக் கிட்டவில்லையே?’ என்ற நல்லெண்ணத்திலேயே உங்களுக்கு அவர்களைக் குறித்து துக்கம் ஏற்பட்டாலும் அதுகூட முற்றிலும் சரியானதல்ல. ஏனெனில் அவர்களது பூர்வவினை காரணமாகவே அவர்கள் என்னிடம் அன்பு கொண்டு இந்த ஆனந்தத்தை அநுபவிக்க முடியாமலிருக்கிறது. இதனாலேயே அவர்களைக் கோபிக்கவும் கூடாது என்னிடம் பக்தி கொள்ள முடியாதபடி வினை அவர்களைத் தடுக்கும்போது அவர்களைக் கோபித்துப் பயன் என்ன? அன்போடு நினைக்காவிடினும் வெறுப்புடனாவது என்னைத்தானே நினைக்கிறார்கள்? நான் பக்தியுடன் நினைப்போருக்கு ஜீவனோபாயம் தருவது போலவே, துவேஷத்தோடு நினைப்போருக்கும் தருகிறேன். என்னைத் துவேஷிப்பவர்கள் எதிர்ப் பிரசாரத்தினாலேயே பொருளும், ஒருவிதமான புகழும் அடைகிறார்கள். அவர்கள் குடும்பம் நடக்கவும் நான் பயன்படுவதில் எனக்கு ஸந்தோஷம்தான். என் சலியாத் தன்மையில் உங்களுக்கு நம்பிக்கை வருவதற்கும், என்னிடம் உங்களுக்கே சலியாத நம்பிக்கை உள்ளதா என நீங்கள் உரைத்துப் பார்த்துக் கொள்வதற்கும் எதிர்ப் பிரசாரம்தானே உதவுகிறது? இவ்விதத்திலும் எனக்கு இது மகிழ்வே ஊட்டுகிறது” என்கிறார்.
தம்மைப் பழிப்போரை இவர் பழி வாங்குவதில்லை என்பது மட்டுமல்ல. எதிர்ப்பாளரைத் திருப்பிப் பழிக்கும் தம் பக்தர்களையே தண்டிக்கிறார்; கண்டிக்கிறார். ஓர் உதாரணம்:
பம்பாய் மாதுங்காவில் உபந்நியாசம் நிகழ்த்திய பண்டிதர் நம் சரிதை நாயகர் செப்படி வித்தையையே சமயமாக்கி மக்களை ஏமாற்றி வருவதாக மறைமுகத் தாக்குதல் செய்தார். ‘மறைமுகம்’ என்றாலும் அவரது கேலி வர்ணனையிலிருந்து புட்டபர்த்தி பாபாவைத்தான் குறிப்பிடுகிறாரென அவையோருக்குப் புரிந்துவிட்டது. அவர்களில் ஸாயி பக்தர்களுக்கோ, ஒரே ஆத்திரம். ஒருவர் எழுந்திருந்து பிரவசன கர்த்தரிடம் காரசாரமாக சவாலேவிட ஆரம்பித்தார். இவர் ஒன்று சொல்ல, உபந்யாஸகர் ஒன்று சொல்ல, கூட்டத்தினர் இரு தரப்பாகப் பிரிந்து தலைக்குத் தலை பேச, பிரசங்கம் குழப்பத்தில் முடிக்கப்பட்டது.
வேதனையுடன் வீடு திரும்பினார் அவ்வடியார். அவரது வீட்டில் ஐயன் புரிந்து வந்த லீலை கொஞ்ச நஞ்சமல்ல. அங்குள்ள தெய்வப் படங்களிலிருந்து விபூதி கொட்டும், குங்குமம் கொப்பளிக்கும், மதுரத் தேன் மல்கும். கூட்டங்கூட்டமாக பக்தர் வந்து இவற்றைக் கண்டு செல்வர். பன்னாட்களாக நடந்து வந்த இந்த லீலைகள் அன்றிலிருந்து சடேரென நின்று விட்டன. அதோடு போச்சா? முன்னர் படங்களில் தோன்றி முட்டு முட்டாகப் பதிந்திருந்த விபூதி குங்குமமும் கூட ஏதோ ஒரு மாயக் கை அழுந்தத் துடைத்தாற்போல் அடையாளம் தெரியாமல் மறைந்துவிட்டது. தேன் சொட்டுக்கள் சுவடு தெரியாமல் வறிவிட்டன. மறுநாளிலிருந்து அங்கு வந்த அடியருக்கே பெரும் ஏமாற்றமெனில், வீட்டுக்குரியவரின் ஏக்கத்தை, துக்கத்தைச் சொல்லவும் வேண்டுமா? ஏன் ஐயன் கோபமுற்றுச் சோதிப்பதே போல் திருவிளையாடலை நிறுத்தி விட்டார் எனப் புரியாமல் தவித்தார்.
சில தினங்களுக்குப் பிறகுதான் அவருக்குப் பளிச்சிட்டது. அப்பனே! அப்படியா சமாசாரம்? நான் உபந்யாஸகர் மீது எதிர்த் தாக்குதல் செய்தது உன் திருவுளச் சம்மதம் பெறாததா? உன்னிடம் எவர் பக்தி பூண வேண்டும் என்பதும் உன் காரியமே தவிர, அது எங்கள் பிரசாரத்தையும் வாதத்தையும் கொண்டு நடப்பதல்ல என்று ஆணியறைந்தாற்போலக் காட்டவே இப்படிச் சோதனை செய்தனையா? ‘எதிர் தூஷணை செய்வது என் அடியார் பண்பல்ல. உன்மட்டில் பக்தி சுரக்கிறதா, சரி, அதைத் தூய்மையாகக் காத்துச் செலுத்து. மற்றோரை மாற்ற யத்தனிக்காதே! அதிலும் கோபதாபத்துடன் இதைச் செய்ய ஒருகாலும் முனையாதே! ஸாயிடம் மட்டுமின்றி ஸாயியை விரோதிப்பவர் உள்பட ஸகலரிடமும் கலப்படமற்ற அன்பு காட்டுவதே என்னை வழிபடுவதாகும்’ என்று அறிவிக்கிறாயா?’ இப்படி ஸ்வாமியிடம் மானஸிகமாகக் கேட்டார்.
“ஸ்வாமி! பக்தியிலும் கூட ஒருவித ஸ்வய பாசம் புகுந்ததால்தான் உனக்கு உகவாத செயலைப் புரிந்துவிட்டேன். என் அறிவீனத்துக்கு மன்னிப்புக் கேட்டுக் கொள்கிறேன்” என்று பிரார்த்தனை செய்தார் அந்த பம்பாய் பக்தர்.
எதிராளிகளுக்குக் கொதிப்பு உண்டாக்கியதற்குப் பிராயச்சித்தம் அடியாரைக் குளிர்விப்பதுதான் எனக் கருதித் தம் வீட்டில் பக்தரைக் கூட்டி பஜனை செய்தார்.
அடடா, என்ன அற்புதம்! என்ன அருள்! உடனேயே அங்கு நறுமணம் கம்மென்று பரவியது. படங்களிலெல்லாம் அப்போதே குப்பல் குப்பலாக விபூதி மீண்டும் அப்பிக் கொண்டது. குங்குமம் பொங்கி வந்தது. பைந்தேனும் பில்கிப் பாய்ந்தது.
எங்கெங்கும் நடப்பதை எக்காலும் கவனித்து வரும் நம் ஸ்வாமி பாவ மன்னிப்பு அருளிவிட்டார்.
அந்தப் பாபம் என்னவெனில் இவரை அவமதித்தவரை பக்தர் திரும்ப அவமதித்தது தான்!
பழி வாங்கும் எண்ணத்துக்கும் நம் கதாநாயகருக்கும் எட்டாத் தூரம் என்றுணர்த்த இந்த உதாரணம் போதாதா? வினைப்படி அல்லது தமது தெய்விகத் திட்டத்தின்படி தம்மிடம் பக்தி கொள்ள வேண்டிய சிலரே சுயமனச் சுதந்திரத்தால் விலகி நிற்கும்போதுதான் அவர்களைச் சுண்டியிழுத்துக் கொள்வதற்குச் சுண்டாயமாகத் தண்டிப்பார். (கள்ளக் குறும்புக்கு ஆழ்வார் இட்ட பெயர் ‘சுண்டாயம்’. இந்த திவ்யப் பிரபந்தபதத்தை நம் திவ்ய நாயகருக்குப் பூணுவிப்பதில்’ ஓர் ஆனந்தம்!) இம்மாதிரிச் சுண்டாயங்களுக்கு ஆளானவரே பிற்பாடு அதை வெகுவாக ரஸித்து மற்றோருக்கும் கூறி மகிழ்வர். இதிலிருந்தே அது பழி வாங்கும் வெம்மைக்கு அடியோடு மாறுபட்ட அருளின் குளுமை எனத் தெரிகிறதல்லவா? இவ்வகையைச் சேர்ந்ததுதான் புக்கப்பட்டணம் ஆசிரியரை நாற்காலியில் ஒட்ட வைத்துச் செய்த கூத்து! நம் ஸ்வாமி தம்மை ஒட்டக்கூத்தராகச் செய்து கொண்டிருக்கிறார்!
***
குறும்பாகவே தம் சீர்திருத்தப் பணியை பாபா அந்த பாலப் பருவத்தில் தொடங்கியது ஒரு சுவையான விஷயம். கிராமத்துப் ‘பெரிய’ மனிதர்கள் செய்யும் அக்கிரமங்களையெல்லாம் ஸத்யா நையாண்டிப் பாட்டுக்களாக இயற்றினான். அவற்றைத் தன் குட்டிப் படைக்குச் சொல்லிக் கொடுத்து அந்தப் ‘பெரியவர்’களின் வீட்டு அல்லது அலுவலகத்தின் முன் கோரஸ் பாடச் செய்தான். குட்டிப் படைக்குத் தாங்கள் பாடுவதன் உள்ளர்த்தமோ உள்நோக்கமோ தெரியாது. ஆனால் அப் பரிஹாஸப் பாட்டுக்களின் உள்ளர்த்தம் தங்களைக் குறித்ததென்று அந்தப் பெரியவர்கள்’ புரிந்து கொள்வார்கள். அவர்கள் முதலில் ஸத்யாவின் உள்நோக்கம் தங்களை அவமானப்படுத்துவதென்று எண்ணி ஆத்திரப்பட்டாலும் பிற்பாடு தங்களை நல்வழிப்படுத்துவதே அக்குழந்தைக் குருவின் லக்ஷியம் என்று உணர்ந்து தங்களைத் திருத்திக் கொள்ள முயன்றார்கள்.இனி இந்தக் குறும்புக் கூத்தன் அம்பலமேறிக் கூத்தாடிய லீலைக்குப் போகலாமா?