அத்தியாயம் – 3
சூரிய வம்ச சூரியன்; ரத்னாகர ரத்தினம்
“சூரிய வம்சம் எங்கே? என் சிற்றறிவு எங்கே? ஆயினும் ரத்தினத்தில் துளையிட்டிருந்தால் சாமானியச் சாடும் அதனுள் புகுமன்றோ? முன்னரே வால்மீகி முனிவர் சூரிய வம்ச ரத்தினத்தில் துளையிட்டுவிட்டதால் அவ்வழியே நானும் என் சிறு கவிச் சரட்டைச் செலுத்துகிறேன்.”
– ‘ரகுவம்ச’த்தில் காளிதாஸன்
இடைக் காலத்தில் புட்டபர்த்தி சோடை போயிருந்தாலும், பூர்வத்தில் அதற்கு வரலாற்று முக்யத்துவம் உண்டு. அதன் பக்கலில் உள்ள புக்கப்பட்டணம், விஜயநகர ஸாம்ராஜ்யத்தைத் தோற்றுவித்த ஹரிஹர–புக்கர்களில் பின்னவரின் பெயரில் அமைந்ததேயாகும். புட்டபர்த்தியின் பெரிய ஏரி சரித்திரப் புகழ் வாய்ந்த சிக்கராயரால் அகழப்பட்டதாகும். இவ்வூர் ஒரு காலத்தில் கோட்டை கொத்தளங்களுடனும், இயற்கை அகழி போன்ற சித்ராவதி நதியுடனும் முக்கிய நகரமாக விளங்கியிருக்கிறது. கோட்டை இடிபாடுகளை இன்றும் சிறிது காணலாம்.
இன்று கிராமமாக உள்ள பர்த்தி நகரமாக இருந்த அன்று, இந்நகரையும் சுற்றுப்புறங்களையும் பாலிக்கும் பொறுப்பு ராஜு வம்சத்தாரிடம் இருந்தது. இவர்கள் க்ஷத்ரியர். தம்மை சூரிய வம்ச வழித்தோன்றல்களாகக் கருதியவர். பாரத்வாஜ கோத்ரத்தவர். ஆபஸ்தம்ப ஸூத்ரத்தவர், பாரத்வாஜத் தொடர்பை இன்னொரு விதத்தில், முதல் அத்தியாயத்தில் சங்கடஹர சதுர்த்தி மகிமையில் பார்த்தோம். இதற்கு மேலும் கோத்திர – சூத்திரப் பொருத்தம் பிற்பாடு விரியும்.
ராஜுக்களில் பல கிளைகள் உண்டு. அதில் ஒன்று ‘ரத்னாகர’ என்ற இல்லப் பெயரை (இண்டி பேரு)க் கொண்டதாகும். நவ மணிகளில் மாணிக்கமாம் ரத்தினத்தைப்போல் ராஜுக்களில் இவர்களே ரத்னமணியெனக் கருதப்பட்டனர் போலும்.
எக்காரணத்தாலோ காலக் கிரமத்தில் ரத்னாகர ராஜுக்களில் சிலர் க்ஷத்ரியர்களின் வீர தீர வாழ்வை விட்டு, இனிமையும் கனிவும் கொண்ட காவிய வாழ்வுக்குத் திரும்பினார்கள்.
துவாரகையில் வதியும் கண்ணனுக்கு ‘ரண சோட் நாத்’, அதாவது ‘யுத்தத்தை விட்டவன்’ என்று பெயர். பூதனையிலிருந்து கம்ஸன் வரை அநேகரைக் கொன்ற பிறகு, ஜராசந்தனின் பல தாக்குதல்களுக்குப் பின்னர், போர் புரிவதில் அலுப்புற்ற கண்ணன் அமைதியாகத் தங்கிய இடம் துவாரகை. இதன் பின் அபூர்வமாக எப்போதோ ஒரு சிசுபாலன், ஒரு நரகாசுரன் போன்றவரை அவன் சம்ஹரித்தாலும், மாபாரதப் போரிலும் ஆயுதம் எடுக்காமல்தான் இருந்தான். ‘மற்ற யுகங்களில் தீயோரை அழித்து தர்மத்தை வளர்ப்பதே அவதார காரியமாக இருந்தது. ஆனால் மக்கட் குல முழுமையுமே தீமைக்கு ஆட்பட்டுவிட்ட கலியில் ஓர் அவதாரமானது ஸம்ஹாரத்தில் இறங்குவதற்கில்லை. எனவே, கலியுக அவதாரங்கள் ஆயுதத்தை ஒழித்து, ஞானோபதேசத்தையே முக்யமாகக் கொண்டவை’ என்பார் நம் ஸ்வாமி. இதற்கேற்ப ஒரு ‘ரண சோட்’ க்ஷத்ரிய குடும்பத்தில் அவதரித்திருக்கிறார். இதில் இன்னொரு விசேஷம், இவரது பூர்வ அவதாரமான ஷீர்டி பாபா தமது இருக்கைக்கு ‘த்வாரகாமாயி’ என்று பெயரிட்டிருந்ததுதான்!
‘அயோத்யா’ என்றாலும் யுத்தம் அற்ற இடம் என்றே பொருள். ஸ்ரீ ராமன் அயோத்திக்குள் எந்தப் போரும் புரிந்ததில்லை. ஸாயிராம் என்றே மஹாமந்திரமாகப் பெயர் கொண்டுள்ள நம் ஐயனின் முன்னோர்கள் அவரது ஜனன பூமியை அயோத்யாவாக, த்வாரகாவாக ஆக்கியிருந்தார்கள்.
ஆதியிலேயே துரோணர் முதலான அந்தணர்கள் க்ஷத்ரிய தர்மத்தை மேற்கொண்டதுபோல், சிற்சில சந்தர்ப்பங்களில் நமது சமுதாயப் பகுப்பில் ஒரு சமூகத்தார் வேற்றாரின் தொழிலைத் தழுவியிருக்கிறார்கள். இப்படித்தான் ரத்னாகர ராஜுக்கள் யுத்தரங்கத்தைவிட்டு நாடக அரங்கத்தைத் தமது வாழ்வாக்கிக் கொண்டனர். காவலர்களாக இருந்தவர்கள் நாவலராக, பாவலராகப் பரிணமித்தனர். கவிதை இயற்றுவது, நாடகம் எழுதி நடிப்பது, இவற்றின் மூலம் குறிப்பாக பக்தியை, தர்மத்தை வளர்ப்பது இக் குடியின் தனிப் பெருமையாயிற்று. கோபால ஸ்வாமி ஆலயத்தை நிர்மாணித்ததே இக்குடியினர்தாம் என்று ஒரு நம்பிக்கை. பாரம்பரியமாக நாடகக் கலையை ஒழுக்க விதிகளுடன் பேணிக் காத்தவர்களைப் பற்றி ஸ்ரீ காஞ்சி மகா பெரியவர்கள் (அப்போது ‘இல்லஸ்ட்ரேடட் வீக்லி’ ஆசிரியராக இருந்த) ஸ்ரீ ஏ.எஸ். ராமனிடம் பேசுகையில் படராஜுக்கள்” என்போரைக் குறிப்பிட்டுள்ளார். இந்த படராஜுக்கள் ரத்னாகர குலத்தில் நம் கதாநாதன் உதித்த கிளைவம்சத்தினரே ஆவர்.
கடுந்தவமும், யோகமும், யாகமும், விஸ்தார பூஜையும் கலிகால மாந்தருக்குக் கை வரா என்பதால் சாஸ்திரங்களே இந்த யுகத்துக்குக் கை கண்ட மருந்தாக அளித்துள்ள கீர்த்தனத்தை நாடகமாக, காவியமாக மேலும் கவர்ச்சியுடன் தந்து அறம் வளர்த்த இக்குடியில் 19ம் நூற்றாண்டு மத்தியில் பிறந்த பெரியவர் ஸ்ரீ கொண்டம ராஜு. சாதாரணமாக நாடகக்காரர், கவி என்றால் அக்காலத்தில் அவர்களுக்கு விசேஷ மரியாதை செலுத்தமாட்டார்கள். ஆனால், படராஜுக்கள் மட்டும் இதற்கு விதிவிலக்கு. அவர்களை மக்கள் ஊருக்கே பெரியவர்களாக, உபதேசகர்களாக மதித்தனர். அவர்களும் கல்வி கேள்விகளிலும் நடக்கையிலும் சிறந்தவர்களாக, வித்வத்துடனே கவித்வத்தைக் கலந்து கலையாக மக்களுக்குத் தந்தார்கள். இவர்களது ஆன்மிகக் குலதனங்களில் ‘லேபாக்ஷி பாடாந்தரம்’ என்ற ஆந்திர ராமாயணப் பாடல் முக்யமானது. அது சிற்பச்சிறப்பு வாய்ந்த லேபாக்ஷியில் சொற்சிற்பமாக நிர்மாணிக்கப்பட்ட கதைப்பாட்டு. கொண்டம ராஜுவுக்கு இக் காதை ஆதியோடந்தம் கரதலப் பாடமாகும். அப்பவித்திர சரித்திரத்தின் சுவையில் ஊறித்திமிர்த்தவர் அவர். நடிப்புத் திறனும் மிக வாய்ந்தவர். ஆயினும் அடக்கம் மிக்க அவர், ஸ்ரீராமனாகத் தாம் வேஷம் போடவா என்ற பயபக்தியினால், ராமனின் அடித் தொழும்பனான லஷ்மணனாகவே நாடகத்தில் தோன்றுவார். நாடக மேடையில் மட்டுமின்றி, வாழ்விலும் லக்ஷ்மணன் போலவே சரணாகதி தத்வத்தின் வார்ப்பு வடிவாக விளங்க முயன்று, பெருமளவு இதனைச் சாதித்தார்.
இந்த லக்ஷ்மணரின் பத்தினி, ஊர்மிளையை ஒத்த கடும் விரத நியமம் கொண்ட லக்ஷம்மா. (லக்ஷ்மியம்மா என்பது லக்ஷம்மா ஆயிற்று.) மாற்றுப் பெண்ணுக்குப் பேற்று நோய் கண்டபோது கூட ஸத்ய நாராயண பூஜையை விரைவு படுத்தாமல் நடத்தினாளே அவள்!
கொண்டம ராஜு வயோதிகப் பருவத்தை அடைந்தபின், சாஸ்திரப்படி வானப்ரஸ்தரைப்போலப் பிள்ளைகளை விட்டுத் தனிக்குடிலில் வசிக்கலானார். அக்குடிலை மக்கள் ஆசிரமம் போலவே மதித்தனர். அங்கு ஸகல விரதங்களையும் அநுஷ்டித்து வந்தார். வெகுமுக்கியமாக அஹிம்ஸா தர்மத்தை மேற்கொண்டிருந்தார். இக்குடியினர் புலால் உண்பவரேயாயினும் கொண்டம ராஜு மட்டும் தீவிர சைவத்தை உணவு நெறியில் கைக்கொண்டிருந்தார்.
இப்பேர்ப்பட்டவருக்குத் தெய்வ அருளின் சூசகங்கள் கிட்டாமற்போகுமா? அப்படிப்பட்டதோர் சம்பவத்தை, நூற்றுப்பத்தாண்டுகள் நிறைந்து வாழ்ந்த இப்பெரியார். தமது சுருக்கிய கன்னங்களை ஆனந்த தாரை பள்ளமடையிட உருகிக் கூறுவார். கனவு போலத் தோன்றினாலும், வெறும் ஸ்வப்னம் எனத் தள்ளமுடியாத அநுபவமயமான சம்பவம்!
***
தெய்வ மாது ஒருத்தி புயல் மழையில் சிக்கித் தவிக்கிறாள். நாற்புறமும் சலிக்கும் அவளது பார்வை தற்செயலாகக் கொண்டம ராஜுவின் மீது விழுகிறது. அவளது தவிப்பு தணிகிறது.
“அப்பனே! நான் ஸ்ரீ கிருஷ்ண பரமாத்மாவின் அன்புப் பத்தினியான ஸத்யபாமை. எனக்காகக் கற்பக விருக்ஷம் கொண்டு வர அவர் தேவலோகம் போயிருக்கிறார். போனாரோ போனார், எத்தனையோ காலம் ஓடியும் இன்னம் திரும்பக் காணோம். என் செருக்கை அடக்குவதற்காக அவர் அவ்வப்போது என்னை வாட்டிச் சோதிப்பதுண்டு. அப்படித்தான் இப்போதும் செய்கிறாரோ என்னவோ? ஐயனுக்காகக் காத்துக் காத்துக் களைத்து விட்டேனப்பா! போதாக் குறைக்குக் இப்பேய் மழையை வேறு அனுப்பி வைத்திருக்கிறார்! நல்ல வேளை, உன்னைப் பார்த்தேனப்பா! அன்பு மகனைப் பார்த்தாற்போல் நிம்மதி பிறந்து விட்டது. அவர் வருகிறவரை நான் சுகமே தங்கியிருக்க நீதான் எனக்கு இடம் கொடுக்க வேண்டும்” என்று கொண்டம ராஜுவிடம் கூறுகிறாள் பாமை.
கனவு கலைகிறது. கொண்டமரின் மனத்துளோ இன்பமழை பொழிகிறது. புயலின் கொடுமையில் பாமாவின் பரிதவிப்பு அவருக்குப் தெரியாமலில்லை. ஆனாலும் கொண்டல் வண்ணன் கற்பக விருக்ஷத்தைத் தம் ஊருக்கே கொண்டுவரப் போகிறான் என்பதே இதையும் விஞ்சிக் கொண்டமரின் நெஞ்சில் கற்பக மலர்களைச் சொரிகிறது.
கனவில் அன்னை பணித்தபடி அவள் எழுந்தருள ஓர் ஆலயம் எழுப்பவேண்டும் என்று தீர்மானிக்கிறார். பக்தி இருந்துவிட்டால் எண்ணம் செயலாகக் கேட்பானேன்? எனவே, சொத்து வசதியில்லாதவராக இருந்தும்கூட எப்படியோ கோவிந்த மணாட்டிக்குக் கோவில் எடுத்துவிட்டார். இன்று நம் காவியநாதர் தமது இருக்கையாக உவந்து உலகப் புகழ் ஊட்டுவித்துள்ள பிரசாந்தி நிலயத்திலிருந்து சுமார் கால் மைலில் மண்டப உருவில் உள்ள மந்திரம்தான் கொண்டம ராஜு எழுப்பிய பாமை கோயில். இதுவும் நம் ஸ்வாமியின் ஐம்பதாவது ஆண்டு விழாவில் புதுக்கப்பட்டுப் பொலிவுற்றிருக்கிறது.
பாமைக்குத் தனிக் கோயில் இருப்பது அபூர்வத்திலும் அபூர்வந்தான். வாசகர்கள் பொறுத்திருந்து பார்த்தால் இங்கு அவள் ஆலயம் எழுப்பிக் கொண்டதன் பொருத்தம் தெரியவரும்.
பாமா விக்ரஹத்துக்காகக் கொண்டமர் சிரமப்படவில்லை. கல்லையே கோபாலஸ்வாமியாக வைத்ததற்கேற்ப, அவன் காமினியையும் இங்கே ஒரு குத்துக் கல்லிலேயே ஆவாஹனம் செய்து விட்டார். மூர்த்தியானது அங்கலக்ஷணம் இல்லாது, வெறும் பாறாங்கல்லாக இருந்தாலும், கிராம மக்கள் இப்படிப்பட்ட கற்களிடமும் நம்பிக்கை மயமாக பக்தி செய்கிறார்களே, அந்தக் கனிவுதான் முக்யமானது. ‘கலைக்கண்’ படைத்தவர்கள் நிறைவு பெற முடியாத கருங்கல்லிடமே எளிய அன்புமன கிராமவாசிகள் ‘ஸத்யம்மா, ஸத்யம்மா’ என்று தாயுரிமை கோரி வணங்கலாயினர்.1 கோபாலஸ்வாமிக்கும் மேலாக இவளே புட்டபர்த்திக் கிராமக் காவல் தேவதையாக உயர்வு பெற்றுவிட்டாள்!
2 ‘கலைக்கண்’ படைத்தவர்கள் பர்த்திக்கு ஏராளமாக வரத் தொடங்கிய பிறகு ஸ்வாமி இங்கு பாமையை அழகுப் பிம்பமாகவும் பிரதிஸ்டை செய்திருக்கிறார்.
***
கொண்டம ராஜுவுக்குப் பெரிய பொருளாதார வசதி கிடையாது. மத்யதரக் குடிதான் அது. பூர்விகச் சொத்து என்று கொஞ்சம் பூமி கர்நூல் மாவட்டம் கொலிமிகுண்ட்லாவில் இருந்தது. கொண்டம ராஜுவின் நாடகக் குழுவுக்குத் தாலுகா முழுதும் வரவேற்பு இருந்ததால், ‘இல்லை’ என்னாமல் குடும்பம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.
கொண்டமருக்கு இரண்டு புத்திரர்கள். இருவருக்கும் வெங்கா என்று பெயர். மூத்த புதல்வர் பெத்த பெரிய வெங்கா. இளையவர் சின்ன வெங்கா. வெங்கப்பா அல்லது வெங்கமா என்று இருவரையும் சொல்வது. குடிப்பெயர் சேர்த்தால் ஒருவர் பெத்த வெங்கப்ப (அல்லது வெங்கம்) ராஜு, மற்றவர் சின்ன வெங்கப்ப (அல்லது வெங்கம்) ராஜு. ஏழுமலை வேங்கடரமணனின் பெயர்தான் குறுகி வெங்காவானது. படராஜுக்களின் குலதெய்வம் வேங்கடவனே. ஆனால் கொண்டமர் தம் மைந்தர்களுக்கு இப்பெயரிட்டது குறிப்பாக வெங்காவதூதர் என்ற மஹானை மனத்தில் கொண்டேயாகும்.
துறவில் மிக உயர்நிலையைக் குறிக்கும் அவதூத ஸந்நியாஸம் கொண்டவர் அந்த மஹான் வெங்கா. அவரைப் பற்றிய வரலாறு திட்டமாகத் தெரியவில்லை. ஆயினும் 19ம் நூற்றாண்டின் நடுப்பாதி ஆண்டுகளில் மஹாராஷ்டிரம், ஆந்திரம், கர்நாடகம் ஆகிய சீமைகளில் அருள் மழை பொழிந்து ஏராளமான மக்களின் உயிர்ப் பயிரைத் தளிர்ப்பித்தவரென்று உறுதியாகத் தெரிகிறது.
ஷீர்டி ஸாயிநாதனின் பூர்வாசிரம வரலாறும் திட்டமாகத் தெரியாத ஒன்றேயாகும். பிற்காலத்திலும் மர்ம மயமாகப் புதிர் போட்டுக் கொண்டேதான் அந்தப் பொல்லாத தாத்தா தெளிவிலும் தெளிவாக அடியாரைத் தெளிவித்து வந்தார்! அவர் கூறியவற்றிலிருந்து அவரது குருநாதனின் திருநாமம் ‘வெங்கூசா’ எனத் தெரிகிறது. அந்த வெங்கூசா இங்கு நாம் குறிப்பிடும் வெங்காவதூதர்தாமோ என்று ஓர் அநுமானம்.
தெலுங்கு நாட்டில் வெங்காவதூதரால் கவரப்பட்ட சிஷ்ய மணிகளில் கொண்டம ராஜு ஒருவர். இவர் அவரது சிஷ்யர் மட்டுமல்ல, வம்சாவளியினரும் ஆவார் அதாவது, வெங்காவதூதர் படராஜு வம்சத்து மூதாதையே என்றும் அநுமானமுள்ளது. அதெப்படியாயினும், கொண்டமர் வெங்காவிடம் மிகுந்த பக்தி பூண்டிருந்தாரென்பது நிச்சயம். இது காரணமாகவே இரண்டு பிள்ளைகளுக்கும் அவர் பெயரை இட்டு, ‘பெத்த’, ‘சின்ன’ என்று அடைமொழியால் வித்தியாசம் தெரியச் செய்தார்.
இரு புத்திரர்களும் ஸங்கீத, நாடக சதுரத்தைப் பிதுரார்ஜிதமாகப் பெற்றனர். இளையவருக்குச் சொந்த ஸாஹித்தியத் திறனும் உண்டு. இவருக்கு மூலிகை வைத்தியம் பார்க்கவும் வரும். சில மந்திரங்களை ஓதித் தாயத்து செய்யவும் கற்றிருந்தார்.
ஒருமுறை கொண்டம ராஜு மூத்த பிள்ளைக்கு நிலபுலங்களைப் பரிசயம் செய்து வைப்பதற்காகக் கொலிமிகுண்ட்லாவுக்கு அழைத்துச் சென்றார். அருகேயிருந்த சுப்பாராஜு என்ற உறவினரின் வீட்டுக்கும் சென்றார். அவரது மகளான ஈச்வரம்மா எனப்படும் ஈச்வராம்பாவைப் பார்த்ததும் கொண்டமரின் மனத்தில் ஓர் ஆசை எழுந்தது.
சுப்பாராஜுவிடம், “உங்கள் மகள் எங்கள் வீட்டு விளக்காக வரட்டும். நீங்களுந்தான் அந்தப் பக்கமே வந்து குடியேறி விடுங்களேன்! இங்கே பார்லே பல்லிக் காடுகளில் பகல் நேரத்திலேயே கொள்ளைக்காரர்கள் சூறையாடுவதாகத் தெரிகிறதே! பேசாமல் புறப்பட்டு வந்து விடுங்கள். நாம் பந்துக்களாக, கூப்பிட்ட குரலுக்கு ஒத்தாசையாக இருந்து கொள்வோம்” என்றார்.
சாதாரணமாக சுப்பாராஜு குடிபெயர இசைந்திருப்பாரோ, மாட்டாரோ? ஆனால் கொண்டமர், பெத்த வெங்கப்ப ராஜுவை ‘லஞ்சம்’ கொடுக்க முன்வந்ததால், “ஆஹா” என்று ஒப்புக் கொண்டார். புட்டபர்த்திக்கு எதிர்க் கரையிலுள்ள கர்நாட நாக பல்லியில் வந்து குடியேறினார்.
ஈச்வரம்மா என்ற மங்கை நல்லாள் பெத்த வெங்காவின் கரம் பிடித்தாள். கொண்டமரின் கிருஹத்திற்கு வந்து சேர்ந்தாள். காலக் கிரமத்தில் குலம் விளங்க மூன்று மக்களையும் பெற்றுக் கொடுத்தாள். முதலில் சேஷமராஜு என்ற பிள்ளை, பிறகு வெங்கம்மா, பார்வதம்மா என்ற இரு பெண்கள்.
அதற்குப் பிறகுதான் சாந்தம் – சிவம் – அத்வைதம் – சதுர்த்தம் என்ற உபநிஷத வாக்குக்கேற்ப, சதுரரான நம் சரிதேசனை ஒரு வத்ய சதுர்த்தித் திதியிலே நான்காவது மகவாகப் புவிமிசை மலர்த்தினாள். (ஐந்தாவதாக ஓர் ஆண் மகவு பின்னர் பிறந்தது.)
சூரிய வம்சம், ரத்னாகரம், ராஜு இந்த ஒவ்வொன்றுமே நம் நூல்நாயகருக்குப் பொருத்தந்தான். இதயத்தில் ஆத்மஜ்யோதியாகத் தியானிக்கப்படுபவன் சூரியன். ஞான வடிவன் அவன். நம் ஸ்வாமி கண்ணனையே அதிகம் நினைப்பூட்டுவர் எனினும் தமது மந்திரமாக “ஸாயிராம்” என்று ராம நாமத்தை உவந்தாற்போலவே, தமது குடியாகவும் ஸ்ரீ ராமசந்திரன் அவதரித்த சூரிய வம்சத்தையே தேர்ந்தெடுத்திருக்கிறார். (கண்ணன் தோன்றிய யதுகுலம் சந்திரவம்சமாகும். ரத்னாகர ராஜுக்கள் தம்மை சூரிய வம்சமாகச் சொல்லிக் கொண்டாலும், ஆதியில் இவ்வூர் கொல்லப்பல்லியாக இருந்ததாலோ என்னவோ, பிரம்ம நாடியானது நம் ஸ்வாமியையே ‘யது வம்ச திலகன்’ என்று அழைக்கிறது! மதிநலம் மதியிடமிருந்தே வருவதாக சாஸ்திரம் இருப்பதால் இதுவும் பொருத்தந்தான்!)
ஸ்ரீராமனை ஸத்ய தர்ம விக்ரஹன் என்று கொண்டாடுகிறோம். நம் சதுரன், ஸாதனா சதுர்த்தமாக – நல்லறத்தின் நாற்கால்களாக – வலியுறுத்துவதும் ஸத்யம், தர்மம், சாந்தி, பிரேமை என்பனவே.
ரத்னாகரம் என்றால் மாணிக்கச் சுரங்கம் என்று பொருள். இவர் உபதேச ரத்தினங்கள் கொழிக்கும் மாணிக்கச் சுரங்கமேயன்றோ? எங்கெங்கோ எவரெவரையோ கட்டிக் காப்பதற்காக இவர் ஓயாது ஒழியாது தாயினும் சாலப் பரிந்து புரியும் கருணைச் செயல் ஒவ்வொன்றும் ஒரு ரத்தினம் அல்லவா? ரத்தினங்களைத் தன்னகத்தே கொண்ட கடலுக்கு ரத்தினாகரம் என்ற பெயர் பண்டு. இவரோ மகா சமுத்ரமே ஆவார். ஆழங்காண வொண்ணாதவர். கரை கடந்தவர். அதேபோதில் அடியாரைக் கடைத்தேற்றிக் கரையேற்றும் கருணைக்கடல். நாகர் முடியிலும் மத்தினம் தோன்றுவதுண்டெனில், இவரோ குண்டலினி நாகத்தின் நாத முடிவிலே தோன்றும் தத்வ ரத்தினமாக இருக்கிறார்.
ஸோமசுந்தரக் கடவுள் அபிஷேகப் பாண்டியனுக்கு மணிமுடி செய்யத் தாமே நவரத்ன வியாபாரியாக வந்தாராம். ஸோம வரத்து உதித்த நம் நாயகர் எத்தனை முறை நவரத்ன மாலைகளும் மோதிரங்களும் சிருஷ்டித்து அடியாருக்கு ரக்ஷையாக அருளியிருக்கிறார் என்பதற்குக் கணக்கில்லை. வேதத்தின் முதல் மந்திரமே இறைவனை “ரத்னாதா – தமம்” (ரத்தினம் வழங்கும் வள்ளல் திலகம்) என்கிறது. அதற்கு உயிர் கொண்ட உதாரணம் நம் ஸ்வாமி.
எதிலுமே சிரேஷ்டமானதை ரத்னம் என்கிறோம், ஸ்திரீ ரத்னம், பாரத ரத்னம் என்பதுபோல். ஸர்வ சிரேஷ்டரான நம் ஸ்வாமி “ரத்னாகர குல பூஷணா” என்று பஜனையில் போற்றப்படும் குணரத்தினம்!
ராஜு என்றால் ராஜாதான். மிடுக்கும், பூர்ண அதிகாரப் பெருமையும் மிளிரும் ராஜாதிராஜ ராஜ கம்பீரனல்லவா இவர்? ‘ஜய விஜயீ பவ’ சூர்ணிகையில் “புட்டபர்த்தி சக்ரவர்த்தி” என்றே போற்றப்படுபவர் அல்லரோ? இறைவன் சந்நிதிகளிலும் கூட வணங்காத முடி அன்றோ அவருடையது?
குடிப் பொருத்தம் இதோடு நின்றுவிடவில்லை. இவரது பெற்றோருக்கும் சோதரருக்கும் பெயர்ப் பொருத்தம் கண்டும் பக்தர்கள் மகிழலாம். தந்தை வெங்கப்பா வேங்கடவனின் அப்பாவோ? தாய் ஈச்வராம்பா – ஈசனின் அம்மா! ஆதிசங்கரரின் பெற்றோருக்கு சிவகுரு. ஆர்யாம்பா என்ற இயற்பெயர்களே புத்திரரால் காரணப் பெயர்களாகவும் ஆனது போலத்தான் இருக்கிறது. கண்ணனுக்கு சேஷன் அண்ணனாக வந்தானெனில், இங்கும் தமையன் பெயர் சேஷம ராஜு. நாராயண சகோதரி பார்வதி என்பதற்கேற்ப நமது ஸத்ய ஸாயி நாராயணனின் உடன் பிறந்தாள் ஒருத்தி பார்வதம்மா. வேங்கடவனையே ஸாக்ஷாத் பராசக்தியாகக் கொள்வதுண்டாதலின், வெங்கம்மா என்றாலும் வேங்கடவனான பார்வதியன்னை என்று பொருள் கொண்டு நாரண சோதரியாக்கிக் கொள்ளலாம்.
சேஷாசலத்தில் வசிக்கும் வேங்கடரமணனுக்குப் பாம்புத் தொடர்பு நிறைய உண்டு. நமது நூல் நாயகருடன் சம்பந்தப்பட்ட ஏராளமானவர் பெயரில் வெங்க’ அல்லது ‘சுப்ப’ (நாகம்) சப்தம் சேர்ந்திருப்பது ஒரு அதிசயம். அவர் தொடர்புள்ள ஊர்களும் அப்படியே. புட்டபர்த்தி, கர்நாட நாக பல்லி, உரவ கொண்டா இத்யாதி.
***
பக்தர்கள் இவ்வாறெல்லாம் இவரை ஒரு குடியுடன், குடும்பத்துடன் தொடர்புறுத்திப் பேசலாமாயினும், இவர் என்ன சொல்கிறார்? “உடம்புக்கு உடை போல் ஆத்மாவுக்கு இந்த உடலும் ஓர் உடையளவோடு சரி. இந்த உடல் எடுத்ததால் உண்டான உறவு முறைகள் அனைத்தையும் நான் பொய்யாகவே கருதுகிறேன். நிலையற்ற தேக சம்பந்தத்தால் எனக்கு எந்த பந்துத்வமும் கிடையாது. அன்பு ஒன்றாலேயே நிலையாக ஏற்படுத்திக் கொள்ளக்கூடிய ஆத்மிக உறவொன்றுக்கு மட்டுமே நான் உட்பட்டவன்” என்கிறார்.
உற்றார்கள் எனக்கில்லை யாரும் என்னும்;
உற்றார்கள் எனக்கிங்(கு) எல்லோரும் என்னும்
என்கிற திருவாய்மொழியின் எதிரொலிதான்!
பிறிதோரிடத்தில், “புத்திரர்களில் பலவகை உண்டு. முற்பிறவியில் உங்களிடம் தாங்கள் பட்ட கடனைத் தீர்ப்பதற்காக உங்களுக்குப் பிள்ளையாகப் பிறக்கும் “ந்யாஸ புத்ரர்கள்” முற்பிறப்பில் நீங்கள் அவர்களிடம் பட்ட கடனைத் தீர்த்துக் கொள்வதற்காகப் பிறக்கும் ‘ருண புத்ரர்கள்’. இப்படி இருதரப்பில் எதிலும் பழம் பாக்கிக்காக இல்லாமல் தெய்வா நுக்கிரஹத்தால் புதிதாகப் பிறக்கும் ஸுபுத்ரர்கள். தெய்வ அருளின்றி வெறும் பசு வேகத்தில் பிறந்து, தவறி நடக்கும் குபுத்ரர்கள். இந்த நாலு வகையாரையும் குடும்பப் பாசபந்தங்கள் பிணிப்புறுத்தும். ஆனால், அவதாரங்களோ ஐந்தாம் வகையைச் சேர்ந்தவர்கள். அவர்களுக்கு ‘உபேக்ஷா புத்ரர்’ என்று பெயர். அதாவது, ‘இவர்கள் நம் பெற்றோர்; இவர்கள் நம் உற்றோர்; இவர்கள் நமக்கு இன்ன செய்ய வேண்டும்; இவர்களுக்கு நாம் இன்ன செய்ய வேண்டும்’ என்ற எண்ணம் அடியோடு அற்றவர்கள். அவர்களுக்கு ஸகல உயிர்களிடமும் சமமான அன்பும் தயையுந்தான் பெருகுமே தவிர, தனிப்படச் சிலரிடம் உறவு முறைக்காகக் கூடுதலான ஒட்டுதல் இராது. அவர்களுடைய ஒரே பொறுப்பு லோக உத்தாரணம்தான். உறவால் ஏற்பட்ட சிறிய கடமைகளில் அவர்கள் கட்டுப்படவில்லை” என்கிறார்.
இதை இவர் விஷயத்திலேயே பொருத்திப் பார்க்கும்போது குணமாகத்தான் இருக்கிறது.
ராமசந்திர மூர்த்தி தம்மை மானுடமாகவே சொல்லிக் கொண்டவர். எனவே உற்றாரிடம் பாசபந்தப்பட்டிருந்தவர் போலவே காட்டிக் கொண்டவர். தசரதர் மரித்தபோதும், ஸீதை அலகரிக்கப்பட்டபோதும், லக்ஷ்மணன் நாக பாசத்தில் யோசித்தபோதும் ராமர் சாதாரண மாந்தரைப் போலப் புலம்பி அழுதார். தமது தெய்வத் தன்மையை அனவரதமும் புலப்படுத்திய கண்ணனோ, எத்தனை ஆட்டம் போட்ட போதிலும் உள்ளூர எதிலும் பட்டுக்கொள்ளாத பரமஞானியாக இருந்தார். தேவரைச் சிறை மீட்கும்போது மட்டும் பெற்றோருக்கான தமது கடமைகளை அதுகாறும் செய்யாததற்காக பச்சாத்தாப முற்றது போல் காட்டினாரே ஒழிய, குடும்ப பாசம் என்பதை அவரிடம் பொதுவாகக் காண இயலாது. அருமை மருமகன் அபிமன்யுவும், ஏன் சொந்த மக்களுமே மாண்டபோதும் மனம் கலங்காதவர் அவர். ஆனால், மற்றவர்கள் தம்மை அவ்வப்போது அவர்களில் ஒருவராக நினைக்கச் செய்து மயக்குகிறார். இன்னொரு அவதாரமாகவே மதிக்கப்படும் அண்ணன் பலராமனுக்கோ கண்ணனின் செயல்களில் பல சம்மதமாக இருக்கவில்லை. மாயக்கண்ணனும் தமையன் என்ற சம்பிரதாய மரியாதையை விடாமலே, அவருடன் உரசி மோதாமலே, தம் காரியத்தைத் தாம் எண்ணியபடியே நடத்திக் கொண்டு போனார்! ஸாயி பாகவதமும் ஓரளவு இப்படித்தான்!
நம் சரிதேசனின் பந்துக்களில் பலர் இன்னும் நம்மிடை வாழ்ந்து வருகிறார்கள். சிலர் சமீப காலம் வரை வாழ்ந்தவர்கள். எனவே அவர்களைக் குறித்து அதிகம் விமரிப்பதற்கில்லை. சுருங்கச் சொன்னால், அவர்கள் யாவரும் நம்மைப் போன்றவர்கள்; நம்முடைய நிறை, குறை உள்ளவர்களே. நாம் அவரது உறவினராக இல்லாததே ஒரு விதத்தில் நமது பாக்கியம். அவருக்கு பந்துவாக இருந்தோமாயின் அவர் மற்றவர்களிடம் காட்டுவதை விட நம்மிடம் பிரத்யேக அக்கறை காட்டவேண்டும் என்ற எண்ணம் நமக்கும் ஏற்படக்கூடுந்தான். ஆனால் அவருக்கோ ‘வஸுதைவ குடும்பகம்’ என்றபடி உலகக் குடும்பம் ஒன்றுதான் கருத்தில் உள்ளதே தவிர, உறவுக் குடும்பம் அல்ல. ஆயினும் ஏதோ காரணத்தால்தானே குறிப்பாக இக்குடியில் பிறந்திருக்கிறார்? எனவே, அதன் தனிப்பேறு பெற்ற அங்கத்தினருக்கு வறுமையும் துயரும் இல்லாமல் நன்றாகக் கைகாட்டி இருக்கிறார். கலியாணம், கார்த்திகைகளில் பரிசுகள் அள்ளி வழங்குகிறார். அதோடு சரி. ஒருவரது ஆற்றலின் திறன், பக்தியின் தரம், பூர்வ புண்ய பலம் இவற்றை மட்டுமே கருதி அவர் அருள் புரிகிறாரேயன்றி, உறவு என்ற ஒன்றுக்காகச் சலுகை தரவே மாட்டார். இன்று ஸ்ரீ ஸத்ய ஸாயி ஸ்தாபனம் ஒரு மஹாசாம்ராஜ்யமாகப் பல கிளைகளோடு பரவிப் பல்வேறு நிறுவனங்களை நிருவகித்து வரும்போதிலும், தனிப்பட்ட முறையிலேயே பஞ்சாயத்துத் தலைவராகவும் கட்சிப் பிரமுகராகவும் புட்டபர்த்தி வட்டாரத்தில் ஒரு முக்கியமான புள்ளியாகவுள்ள ‘தம்பி’ ஸ்ரீ ஜானகிராம ராஜு ஒருவரைத் தவிர பாபாவின் ‘உறவினர்’ எவரும் அவற்றில் அங்கம் வகிக்கவில்லை என்பதே அவரது தெய்விக ஸமத்துவத்துக்குச் சான்றுதானே? – புட்டபர்த்தியிலேயே பிரசாந்தி நிலயத்தில் இவர் இருக்கை கொண்ட போதிலும் தந்தை உயிர் வாழ்ந்த வரையில் தம் பெற்றோரை அங்கே அழைத்து வைத்துக் கொள்ளவில்லை என்பது எத்தகைய நீதித் துலா முனையைக் காட்டுகிறது? இவரது சஞ்சாரங்களின் போது ராஜபவனம் போன்ற இடங்களில் பாபா குடும்பத்துக்கு மட்டும் இடம், அவரது கோஷ்டியில் மற்றோருக்கு வேறிடம் என்று ஏற்பாடு செய்வதுண்டு. ஆனால், பாபாவோ, “எல்லா பக்தருமே என் குடும்பம்தான். இவர்களுக்குள் வித்தியாசம் கற்பிப்பதற்கில்லை” என்று சொல்லித் தாம் மட்டுமே ராஜபவனத்தில் தங்கி, உடன் வரும் பெற்றோர் சோதரர் உட்பட எல்லா உறவினர்களையும் மற்றோரின் விடுதிக்கே அனுப்பியிருக்கிறார்.
தமக்குத் தனிப்பட்ட குடும்ப பாசம் கிடையாது என்று அவர் உடைத்துக் காட்டிய ஓர் உதாரணம்: 1963 நவம்பரில் அவரது தந்தை புட்டபர்த்தியிலேயே காலமான போதிலும், சடலத்தைப் பொது இடமான பிரசாந்தி நிலையத்துக்கு கொண்டுவரக் கூடாது எனக் கூறி, வீட்டிலிருந்து நேரே ருத்ரபூமிக்கே எடுத்துப் போகச்செய்தார். எண்ணற்ற பக்குவ ஜீவர்களின் அந்திம சமயத்தில் ஸ்தூலமாகவோ, ஸூக்ஷ்மமாகவோ பக்கத்தே இருந்து அருள் புரியும் ஸ்வாமி, தந்தையின் பக்கலில் கூட இருக்கவில்லை. உறவு முறை சற்றும் பாராட்டாததால் ஈமக் கிரியையில் பங்கு கொள்ளவில்லை; தீட்டு துடக்குகள் பார்க்கவுமில்லை. ஆயினும் ஏதோ பூர்வ புண்ணியத்தால் இவரது தந்தை என்று குறிப்பிடக்கூடிய பேறு பெற்ற வெங்கப்ப ராஜுவின் உடல் பிரசாந்தி நிலய வாயில் வழியே செல்கையில் ஸ்வாமி உள்ளிருந்து வந்து அதன்மேல் சந்தனமாலை ஒன்றை வைத்துச் சென்றாராம்.
வைராக்ய மலைகளான சங்கரரும், பட்டினத்தாருமே பதறிய மாத்ரு வியோகத்தின் போதும் ஸ்வாமி மயிரிழை சலனமடையவில்லை. ‘ஈச்வராம்பா ஸுத ஸ்ரீமன்’ என்பதாக ஸுப்ரபாதத் தொடக்கத்திலேயே இடம் கொண்ட அந்த பாக்யவதி மறைந்தது 1972 மே மாதத்தில். ஸ்வாமிக்கு இது துயர் தரவில்லையா என ஓர் அனுக்கத் தொண்டர் விசாரித்த போது, அவர் புன்னகைத்து, “என்னைப் பிச்சிவாடு (பைத்தியக்காரன்) என்று நினைத்தாயா? நான் இவளுக்கோ அல்லது வேறு எவருக்குமோ பிறந்ததாகவும் நினைக்கவில்லை; இப்போது இவன் இறந்துவிட்டதாகவும் எண்ணவில்லை” என்றாராம். தோற்றமும் நீக்கமும் அற்ற ஆத்மாவிலேயே ஊன்றி நிற்பவர் வேறெப்படிச் சொல்வார்?
அன்னையின் மரணத்தின் போது ஒயிட்ஃபீல்ட் ‘பிருந்தாவன’த்தில் அகில இந்திய மாணவர்களுக்கான ஆத்மிக, கலாசாரப் பயிற்சி முகாம் நடந்துகொண்டிருந்தது. முன் கூட்டியே ஸகலமும் அறியும் ஸ்வாமி தாயாரை இங்கு தம்முடனேயே வைத்துக் கொண்டிருந்தார். அப்புண்யவதி அவரது திரு முன்னரே அநாயாஸ மரணம் அடைந்தாள்; அல்லது மரணம் கடந்தாள். உடனேயே சிறிதும் பரபரப்பின்றி, சந்தடியின்றி, பயிற்சி முகாம் மாணவர்களுக்கும் ஆசிரியர்களுக்கும்கூடத் தெரியாமல், உடலத்தைக் காரில் வைத்துப் புட்டபர்த்திக்கு அனுப்பிவிட்டார். தந்தையின் ஸமாதிக்குப் பக்கத்திலேயே நல்லடக்கம் செய்வதற்காக. அவதாரனை ஈன்றவள் என்பதற்காக பயிற்சி முகாமினர் அவளுக்கு அதீத தெய்விகத்தை ஊட்டி ஹிஸ்டீரியா வழிபாடுகள் செய்வதற்கு இடம் தராத இந்த வைராக்ய தர்மத்தை என் சொல்ல? சர்வ சகஜமாக அன்று பிற்பகலும் மாணவருக்கு உபதேசம் வழங்கினார். ஆனந்தமாக பஜனைகள் பாடினார். உபேக்ஷா புத்திரருக்கு இதைவிட உதாரணம் உண்டா?
ஆயினும் அவதாரங்களைப் போன்ற உபேக்ஷா புத்திரராக இல்லாத நம் அனைவருக்கும் பெற்றோரிடம் மகத்தான கடமையுண்டு என்பதை எக்காலும் வலியுறுத்துகிறார். பெற்றோரைப் பேணாத மக்களுக்கு ஸத்யஸாயி ஸேவா ஸமிதிகளில் அங்கம் வகிக்கவே தகுதியில்லை என்றுகூடக் கூறியிருக்கிறார். இத்திசையில் வழியும் காட்டியிருக்கிறார். தமது காசி, ஹ்ருஷீகேச யாத்திரைகளின் போது பெற்றோரை உடன்கூட்டிச் சென்றார். விச்வநாத ஸ்வாமிக்கு தம்பதி ஸமேதராக அவர்களைப் பூஜை செய்ய வைத்திருக்கிறார். பெற்றோர் உயிர் வாழ்ந்த வரையில், தமது ஜயந்தி நன்னாளில் அவர்களை வீட்டிலிருந்து மேள தாள மரியாதைகளோடு பிரசாந்தி நிலயத்துக்கு அழைத்துவரச் செய்து, அவர்களைத் தமது திருமுடிக்குத் தைலம் வைக்கச் செய்தார். பாவனைக்காகவாவது தாம் பிறந்ததாக வைத்து ஒரு நாளைக் கொண்டாடும்போது, அந்தப் பிறப்புக்கு பௌதிகக் காரணம் போன்ற ‘பெற்றோர்’களை கௌரவிக்க வேண்டும் என்பது எத்தகைய தர்மப் பண்பினைக் காட்டுகிறது? தந்தை காலமான பிறகு தாயாருக்குப் பிரசாந்தி நிலயத்திலேயே ஒரு சிறிய ஜாகை கொடுத்தார்.
பெற்றோர் இருவரும் மறைந்தபின் தம் ஜயந்திதோறும் அவர்களுடைய ஸமாதிக்குச் சென்று பூ வளையம் வைத்து, அங்கு குழுமியுள்ள குழந்தைகளுக்குப் பரிசுகள் வழங்கி வருகிறார். புட்டபர்த்தியில் ‘தந்தை’யின் பெயரில் கல்யாணக் கூடமும், ‘அன்னை’யின் பெயரில் பள்ளிக்கூடமும் அமைத்துத் தந்திருக்கிறார்.
இவருக்காக உணவு சமைத்துப் படைக்கும் பாக்கியம் தமக்குக் கிட்டவேண்டும் என்று தமக்கை வெங்கம்மா விரும்பிக் கோரியதால், அந்த அம்மாளுக்கு அந்தப் பெரிய வரத்தை அளித்தார்.
மொத்தத்தில், குடும்ப ஒட்டுதலில் உலகுக்கு உதாரணம் காட்டவேண்டும் என்பதற்காக, தமக்கு அஞ்ஞானப் பாச ஒட்டுதல் அறவேயில்லாவிடினும் துளித்துளி இதுபோன்ற “சுற்றம் தழா அல்” அறத்தினை நடத்தி வருகிறார்.
தமது மிக நெருங்கிய பந்துக்களுக்கும் கர்ம கதிப்படி ஏற்பட வேண்டிய பெருந் துயரங்களை இவர் விரட்டுவதில்லை. உதாரணமாக, இவரது இரு அக்காள்மாருமே நடுத்தர வயதில் கைம்பெண்ணானவர்கள். இம்மாதிரித் துயரங்களுக்கு ஆளான உறவினரில் சிலருக்கு பாபாவின் மகிமையில் விசேஷப் பிடிப்பு இராமலிருப்பது மனித இயல்பு தானே? இன்னலடைபவர்களில் பெரும்பாலோரால், ‘இறைவன் கர்மப் பயனை அடியோடு மாற்றுவதில்லை’ என்ற உண்மையை ஏற்க முடியாமல் தானே உள்ளது? இதனால் இன்று பாபாவின் ‘உறவின’ரில் சிலர் அவரைப் பற்றி சிலாகித்துப் பேசக் காணோம். தங்களால்தான் வெறும் ஸத்யநாராயண ராஜு ‘பகவான் ஸத்ய ஸாயி பாபா’வாகப் பரிணமித்திருப்பதாகக் கருதி, இதற்காக அவர் தங்களிடம் விசேஷமாக நன்றி பாராட்டவில்லையே என்று சொல்பவர்கள் கூட உள்ளனர்!
‘இறைவனுக்கு சாமானிய மாந்தரிடமே அன்பு அதிகம். அதனால்தான் மிகப் பெரும்பான்மையினரை சாமானியராகப் படைத்திருக்கிறான்’ என்பார் ஆபிரகாம்லிங்கன். பூர்வத்தில் விசேஷ வியக்திகள் தோன்றிய குடி எனினும், இன்று பெரும்பாலும் சாமானிய மக்களையே கொண்ட குடும்பத்தில் தான் ஐயன் தோன்றினார். எத்தனை எத்தனை எத்தனையோ விதங்களில் தமக்குப் பிரதிகூலமான சூழல்களை ஏற்படுத்திக்கொண்டும் தாம் கொழுந்து விட்டெரிவதுதானே அவரது அலாதி மஹிமை!
“என்னைப் பற்றி எழுதும்போது உனக்கு எது உண்மையாகப்படுகிறதோ அதையே சொல். வெறும் முகஸ்துதியையும் அதிசயோக்தியையும் நான் விரும்பவில்லை” என்று அவர் தமது மரபாற்றாசிரியர்களிடம் கூறுவது அவரது உறவினர் வியமாகவும் பொருந்தும் என்பதாலேயே இவ்விஷயமாக ‘இலை மறைவு காய் மறைவாக’வாவது இவ்வளவு சொல்ல நேர்ந்தது.இச் சரிதையின் தொடக்க அத்தியாய முடிவில், குழந்தை பிறந்தவுடன் அதன் கீழே விரித்திருந்த துணிகள் அசைந்தாடி விம்மித் தணிந்தன என்று கண்டோமல்லவா? இதுவே பக்தர்கள் தீர்த்துவிட்ட அதிசயோக்திதான் என்று ஓர் ஆங்கில எழுத்தாளர் எழுதிவிட்டார். ஆனால், பிற்பாடு தீர விசாரித்ததில் இது உமையே என்றும், பிரம்ம நாடியிலேயேகூட நம் ஸ்வாமி ஸர்ப்பணத்தில் அவதரித்ததாக உள்ளது என்றும், இதனை மிகைப்படக் கூறல் என்று அந்த எழுத்தாளரிடம் கூறிய ‘உறவினர்’தான் பாபாவிடம் தாம் அச்சமயம் அடைந்திருந்த ஆசாபங்கத்தாலோ என்னவோ இவ்வாறு குறைபடக் கூறியிருக்க வேண்டும் என்றும் தெரிந்தது!